Ik werd er nog vaak aan herinnerd toen ik afgelopen zomer mijn 29ste verjaardag mocht vieren. ,,Volgend jaar alweer dertig jaar Merijn, dan mag je definitief gaan terugkijken op je jeugd’’, was één van de veelgehoorde kreten. Een brede grijns volgde. Want dat terugblikken vindt niet per definitie na mijn dertigste levensjaar plaats. Eigenlijk gebeurt dat al veel langer. Tijdens feestjes, in de voetbalkantine, tijdens gezellige onderonsjes met vrienden of zelfs op een willekeurige stapavond. En dan hebben we het natuurlijk niet specifiek over mijn eigen jeugdjaren, maar die van mij en mijn vrienden gezamenlijk. Het is vaak genieten met een hoofdletter ‘G’. Of beter nog, typ het hele woord maar met de Caps Lock-toets aan. Eén van de favoriete gespreksonderwerpen? De vrijdagmiddag van weleer.
We gaan zo’n tien jaar in de tijd terug. De vrijdagmiddag was voor mij en mijn leeftijdsgenoten legendarisch. Het stond eigenlijk synoniem aan een bezoekje aan De Drie Gezusters in Groningen. Het moet ongeveer tussen m’n negentiende en eenentwintigste zijn geweest toen we daar de deur, iedere keer wanneer de schoolbel op vrijdag voor het laatst had geklonken, plat liepen. Hoe het is ontstaan weet ik eigenlijk niet eens meer. Ik denk dat iemand me ooit verteld heeft dat er op dat moment geen betere plek was om het weekend in te luiden, waarna ik en enkele vrienden maar eens de proef op de som hebben genomen.
Daarvan heb ik nooit spijt gekregen. Want dat het gezellig in De Drie Gezusters was, stond buiten kijf. Wanneer je de grote deur richting De Groote Griet openslingerde wist je: dit gaat een verdraaid gezellige middag worden. Je schopte samen met twee of drie vrienden wat Kippling- en Eastpaktassen opzij, maakte een tafeltje vrij en bestelde een aantal halve liters bier voor de schappelijke prijs van 2,50 euro per glas. Wanneer de glazen in De Drie Gezusters voor de eerste maal hadden geklonken, had je officieel weekend. Het is dat Twitter destijds nog niet zo populair was, anders had het aan de Grote Markt massaal #TGIF’s (Thank God It’s Friday, voor de onwetenden) geregend.
Hoewel ik destijds met veel plezier de overige werkdagen van de week genoot aan de opleiding Detailhandel Woonvormgeving, keek ik iedere week weer reikhalzend uit naar de vrijdagmiddag. Want hoe vaker je er kwam, hoe meer je je onderdeel van het interieur voelde. Wie de lesroosters op school toentertijd altijd samenstelde weet ik niet meer, maar ik ben hem of haar nog altijd dankbaar. Ik had op vrijdag altijd les van 08.30 tot 12.30 uur. Een vriend van me – wiens school op een steenworpafstand van de mijne was – had vrijwel hetzelfde rooster en dus wachtte de één de ander meteen na de laatste les voor school op. Daarna volgde die eeuwige vaste vrijdagmiddagroute naar De Drie Gezusters.
Terwijl uitsmijters een paar jongeren met vervalste ID-kaarten buiten de deur hielden, slingerden wij diezelfde deuren weer open om het weekend andermaal in te luiden. In de loop van de middag volgden de vrienden met een iets minder gunstig rooster je voorbeeld. Hoe vaker je er over de drempel kwam, hoe vaker je werd gegroet door leeftijdsgenoten met dezelfde vrijdagmiddagplanning. Je voelde je welhaast één grote familie. In de juiste zin van het woord gezien dan, want wanneer je een leuke crush op het oog had, was dat natuurlijk geen geslaagde openingszin.
Ja, herinneringen alom. Eerst rustig op de benedenverdieping wat biertjes wegwerken, alvorens de trappen werden getrotseerd richting de Grote Draaibar. Meiden die op de bar wilden dansen gedurende een paar minuten, werden getrakteerd op een gratis Flügeltje. Terwijl de heren het vooral bij bier of een mixvariant van Beerenburg hielden. Je kon je lol niet op, eigenlijk straalde iedereen daar pure vreugde uit. De DJ kende z’n paradepaardjes en zorgde iedere keer weer voor magnifieke weekendbeats op vrijdagmiddag. Zo kreeg het nummer Hardcore Vibes van Dune na de release in 1995 een tweede jeugd aangemeten daar in De Drie Gezusters.
En dan, als de middag erop zat na een uurtje of 17.00, zocht je de uitgang weer op. Om je heen zag je andere bezoekers tevergeefs en soms al slingerend naar hun jas zoeken. Anderen raapten hun studieboeken bij elkaar, die blijkbaar uit de schooltassen waren gevallen en inmiddels zaten vastgekoekt op de plakkerige vloer. Met een aangeschoten en gelukzalige blik deed je de buitendeur open, waarna je eenmaal buiten beduusd constateerde dat de schemering net was ingetreden, terwijl je juist het gevoel had dat je er al een hele nacht op had zitten.
Als inwoner van één van de dorpen vlakbij Groningen, was de terugreis in de bus iedere week weer een verrassing. De ene week kon je je lol niet op met vrienden, waarmee je het feestje helemaal achterin de bus voortzette. De andere week was een venijnig inkakmomentje jouw deel. Mijn meest memorabele busrit was er echter één waarbij ik er de bus al in Garmerwolde verliet, omdat ik zo ontzettend nodig moest urineren. Nog eens vier minuten wachten tot de eindbestemming bereikt was, was op dat moment geen optie. De volgende bus kwam pas een uur later.
Na vrijdag volgt uiteraard altijd de zaterdag. Dikwijls stond ik dan op het voetbalveld om mijn meest favoriete sport te beoefenen. Hoewel ik soms felle duels met mijn tegenstander uitvocht, was het na afloop vaak een feest der herkenning. ,,Hé, jij zit op vrijdag toch ook altijd in De Drie?’’ Een glimlach, gevolgd door een instemmend knikje volgden. ,,Jazeker’’, zei ik dan. ,,Tot vrijdag dan maar weer!’’, zei één van beiden dan.
En inderdaad, als je goed oplette kwam je iedere vrijdag steeds meer bekenden tegen. Tussen de jeugd die elke vrijdagmiddag weer dezelfde route aflegde, was in De Drie Gezusters overigens altijd één opvallende stamgast. Een kerel van zo’n veertig jaar, altijd alleen, was er altijd als eerste en ging er altijd als laatste weer weg. Nog nooit heb ik iemand meegemaakt die zoveel plezier kon hebben in z’n eentje. Dat zag het personeel van De Drie Gezusters ook, dat hem op een gegeven moment in een t-shirt met de tekst ‘Vrijdagmiddagheld’ hees. Het zag er niet uit, maar het kon allemaal. Misschien wel een stukje vrijdagmiddagmagie.
Na mijn tijd aan de Detailhandel Woonvormgeving in Groningen, die drie jaar duurde, ging ik studeren in Zwolle. Een bewuste keuze, al zouden die bezoekjes aan De Drie Gezusters daardoor ongetwijfeld minder worden, zo besefte ik. En zo geschiedde ook. Niet zozeer omdat ik er minder tijd voor had, maar het werd ook steeds minder gezellig. Om jongeren die niet op gezelligheid uit waren te weren, werd er entree geheven en ook werd de garderobe verplicht. De laagdrempeligheid verdween naarmate de weken verstreken steeds meer, waarna er van een echt vrijdagmiddagfeest in De Drie Gezusters uiteindelijk weinig meer over bleef.
Wat daar tegenwoordig op vrijdagmiddag gebeurt, ik zou het eigenlijk niet weten. De meeste jongeren van destijds hebben tegenwoordig al gezinnen en ook het barpersoneel van toentertijd is inmiddels grotendeels uitgevlogen naar andere oorden. Misschien hebben de jongeren van nu inmiddels een andere thuisbasis om het weekend in te luiden. Zo niet, dan raad ik ze dat sterk aan. Al was het alleen maar om prachtige herinneringen op te bouwen voor later.
(De uit Ten Boer afkomstige Merijn Slagter studeerde journalistiek in Zwolle en is journalist bij weekblad De Midweek. Hij voetbalt bij Omlandia in Ten Boer.)