Laatst las ik met veel genoegen de column van Erik Hulsegge van RTV Noord met dezelfde insteek. Ik mag de columns van de tweelingb(r)oer van Peter Anema altijd graag lezen. Normaliter tovert het een glimlach op mijn gezicht te voorschijn op de zondagmorgen. Zijn column ‘Bist op brommer?’ leverde echter ook voer voor een nieuwe column op.
Volgens mij heb ik deze uitdrukking voor het eerst in de Middelstumer voetbalkantine gehoord. Ik weet het niet zeker meer maar het zou maar zo kunnen zijn dat één van de jongens van De Groot aan de locale barkeeper vroeg of hij toevallig op de brommer was. Waarop de barkeeper niet begrijpend retourneerde: “Nee, natuurlijk nait, ik heb nait oans een brommer….” Waarna het droge “Kon wezen ja, hest helm wel bie die!”, volgde met daarbij een veelbetekende blik op de welgevormde buik… Eem lachen jong’ns…
Om maar meteen met de deur in huis te vallen, het begint er steeds meer op te lijken dat ik tegenwoordig ook een helm draag. Niet dat ik daar trots op ben hoor, ik zou ook liever een sixpack hebben. Maar dat is lang geleden. Dagelijks zittend achter de computer en je ’s avonds te goed doen aan een lekkere zak chips of borrelnoten is niet echt bevorderlijk voor de lijn. Daar ben ik wel achter gekomen…
Er is wel eens een tijd geweest dat ik vel over been was. Toen ik in augustus 1995 aan moest treden om mijn militaire dienstplicht te vervullen gaf de weegschaalteller slechts 62 kilogram aan. Na een week met tropenweer in het veld, inclusief Coopertest en regelmatig de hindernisbaan op met temperaturen boven de 30 graden, was ik zelfs nog 2 kilogram kwijt geraakt in de bossen van Bussum.
Uiteindelijk verliet ik militaire dienst met 67 kg schoon aan de haak. Lekker uitgebreid ontbijten, ’s middags regelmatig een snack en ’s avonds ook maar weer lekker opscheppen was niet echt bevorderlijk voor een laag lichaamsgewicht. Gelukkig was ik ’s avonds regelmatig aan het hardlopen en in de fitnesszaal te vinden in plaats van de compagniesbar, anders waren de gevolgen nog desastreuzer geweest.
Zo kan ik aan bepaalde gebeurtenissen in mijn leven vaak ook nog wel een lichaamsgewicht koppelen. Het is wel vaker voorgekomen dat dit mij niet helemaal zinde. Zo kan ik mij nog een vakantie herinneren in Spanje, ik gok 2003, toen de weegschaal voor het eerst meer dan 75 kg. aangaf. Ik meende toen zelfs ‘tietjes’ te kunnen ontwaren.
Op de een of andere manier waren die extra kilo’s ook maar zo weer verdwenen. De volgende 6 jaar zat mijn gewicht vrij straight rond de 70 kg. Dit veranderde in 2009 toen ik tijdelijk een huisgenoot kreeg die bijzonder lekker kon koken en dat in ruime mate deed. De chipskast was ook gevulder dan normaal en 2 maanden later, toen ik huis weer voor mij alleen had, was ik ook 2 kilo rijker…
Het jaar er op werkte ik met pijn en moeite 1 kilo weer weg. Toen kwam Miranda in mijn leven. En 5 jaar verder staat er inmiddels een 8 voor mijn lichaamsgewicht. Daar wil ik mijn partner nog wel eens de schuld van geven, uiteraard ageert zij hier terecht fel tegen. Want ik ben degene die vaak voor de 2e keer opschept, de restjes van de kinderen op eet om vervolgens ’s avonds een aanval te doen op de rijk gevulde snoep- en chipskast.
En zo zit ik zo langzamerhand toch weer te broeden op een manier om de 7 weer te herwinnen. Dit probeer ik te bereiken door mij te beperken tot 3 eetmomenten per dag. Geen tussendoortjes dus, geen koekje bij de thee of koffie, snoepen zo veel mogelijk beperken. Geen sinecure, blijkt wel. Helemaal niet als ik ’s avonds geen afspraken heb. Dan worden de verleidingen soms even weer te groot…
Maar, toch maar doorzetten. Gelukkig word ik in het 4e elftal van de V.V. Middelstum omringt met mensen die met dezelfde luxeproblemen kampen. Alleen ‘de man zonder schaduw’ en ‘Sprutter’ laten tijdens een douchebeurt een strak lichaam zien. De rest ‘moddert’ ook maar wat aan…. Doet niets, mij verneuken ze in elk geval niet met de uitdrukking: “Bist op brommer?” Ik wrijf zelf wel vergenoegd over mijn ‘helm’ heen…