Het is alweer enige jaren geleden dat ik bedacht om Tim, mijn zoon, eens mee te nemen naar het voetbalveld van Loppersum. Ik was daar overigens zelf in al mijn jaren in Loppersum ook nog bijna nooit geweest. In die tijd speelden er 2 neven en 1 nicht van Tim bij de plaatselijke trots en dat leek mij een mooie aanleiding om eens naar het veld te gaan.
Omdat ik zelf toch met redelijk veel plezier vele jaren heb gevoetbald en Tim geen interesse toonde, nam ik hem dus mee. Achteraf kan ik zeggen dat het op dat moment niet mijn beste idee was. We gingen kijken bij een wedstrijd van de B-junioren. De tegenstander kwam uit Hoogezand en bestond uit een gemêleerd gezelschap.
De leidsman deze morgen was een plaatselijke voetbal enthousiast, die zijn schorsing er net op had zitten: hij mocht eindelijk weer eens wedstrijdje fluiten! Achteraf is het altijd makkelijk praten, maar het was m.i. beter geweest om deze man vriendelijk doch beslist te danken voor zijn inzet maar nooit meer een wedstrijd te laten leiden. U raadt het al: de wedstrijd liep volledig uit de hand.
En daar waar je hoopt dat jeugdleiders in ieder geval proberen om de spelers rustig te houden, gingen de leiders van de ploeg uit Hoogezand juist voorop in de strijd. Dit is trouwens letterlijk bedoeld! Spelers (onbegrijpelijk) en scheidsrechter (niet goed te praten, maar enigszins begrijpelijk) kregen rake klappen te verduren. Uiteraard lieten de spelers van Loppersum zich ook niet onbetuigd.
Toen alles weer enigszins tot bedaren was gekomen, was het publiek aan de beurt. Toevallige aanwezigen werden nu verbaal aangevallen door de gasten uit Hoogezand. En wederom geen leider die hier meende een einde aan te moeten maken. Sterker nog, ze vonden dat het onze eigen schuld was. Tim wist het inmiddels zeker: nooit op voetbal!!
Op weg naar huis en hetgene wat was gebeurd nog eens overdenkend kon ik mij dat ook heel goed voorstellen. Tim zat op gymnastiek, zelfs bij de gymselectie, en daar komen dergelijke taferelen gelukkig niet voor. Maar kennelijk kruipt het bloed toch waar het niet gaan kan. Ik sluit niet uit dat zijn vrienden er ook iets mee te maken hebben, maar Tim zit toch op voetbal.
Het is achteraf jammer dat hij een aantal jaren heeft gemist, want t.o.v. zijn teamgenoten van de D1 heeft hij een duidelijke achterstand. Zowel in (trap)techniek als tactiek en regelkennis. Maar hij is enthousiast, slaat geen training over en je ziet hem vooruit gaan. Als trotse vader ga ik regelmatig mee naar zijn wedstrijden.
Ik merk dat als je aan de kant staat te kijken, het af en toe moeilijk is om stil te blijven. Een tijdje terug is mij dat helaas niet gelukt. Tim en zijn team speelden in en tegen Noordwolde D1, een directe concurrent voor de 2e plaats in de competitie. De 1e plek was helaas al vergeven aan Middelstum. Tijdens de wedstrijd werden 2 spelers van Loppersum bewust (D junioren!!!!) uit de wedstrijd geschopt. Ik kan het helaas niet anders formuleren.
De eerlijkheid gebied mij om te zeggen dat ouders van Noordwolde spelers wel vroegen aan hun jeugdleider om in te grijpen. Maar tot mijn frustratie deed deze man helemaal niets. Zelfs niet toen de betreffende spelers tegen de leiders van Loppersum begonnen te schelden. Hij deed niets. Het was op dat moment namelijk nog 2-0. Kennelijk vindt deze man het belangrijker om te winnen, dan om zijn spelers enig respect voor het spel en bovenal de tegenstander bij te brengen.
Ook ik vroeg hem dus om in te grijpen: nog steeds geen reactie. Wel een reactie van de spelers van Loppersum, want “er werd een tandje bijgeschakeld”. Uiteindelijk wonnen wij de wedstrijd met 2-5. Dit gaf zeker enige voldoening, maar slecht voor korte tijd. Anders verlies je zelf het punt van respect uit het oog! Hoe is het toch mogelijk dat kinderen op deze leeftijd (10/11 jaar) niet worden gecorrigeerd door hun jeugdleider?
Na de dood van grensrechter Richard Nieuwenhuizen in 2012 (kende U zijn naam nog?) zijn er hele volksstammen aan de haal gegaan met het woord respect. Denk ook eens aan de overdreven actie van een scheidsrechter uit het betaalde voetbal met die lange, moeilijke naam: Serdar Gözübüyük. Dit is echter niet de plaats en het niveau waar iets moet worden ondernomen tegen het gebrek aan respect voor elkaar in het bijzonder en in de sport in het algemeen.
Deze week stond er (alweer) een stuk in de krant. Nu weer een vader en zoon uit Veendam die samen een grensrechter te lijf waren gegaan. De man was dermate toegetakeld dat hij zich onder doktersbehandeling moest laten plaatsen. Kennelijk leren wij niets van het verleden. Het is m.i. een taak voor (jeugd)besturen van voetbalclubs om hier aandacht aan te schenken.
Sinds enige tijd schrijf ik (weer) wedstrijdverslagen van voetbalwedstrijden uit onze regio voor de Ommelander Courant. Tot mijn verbijstering heb ik tijdens een wedstrijd, een trainer(?!?) horen zeggen tegen de scheidsrechter: “ik zal je na de wedstrijd wel even opwachten en je laten voelen wat ik van je vindt”. Vervolgens uitte deze trainer nog enig termen die ik niet zal herhalen.
Voor mij is dergelijk gedrag niet te plaatsen en onacceptabel. Het is echter niet aan mij om dergelijk gedrag aan het licht te brengen. Of toch wel? Het zijn natuurlijk niet alleen (jeugd)besturen die moeten optreden tegen dergelijke excessen. Het begint natuurlijk bij de ouders. Die zijn primair verantwoordelijk voor het gedrag van hun kinderen.
Dit sluit niet uit dat alle mensen, die met kinderen werken, zoals op school, op sportverenigingen e.d. een grote verantwoordelijkheid hebben bij het bijbrengen van respect voor een ander. En dit ongeacht alle (persoonlijke) verschillen die er bestaan. Maar als ik dan lees dat een vader samen met zijn zoon een, in dit geval, grensrechter het ziekenhuis in slaan, houd ik mijn hart vast. Ik hoop dat iedereen die dit leest zichzelf recht en met respect kan aankijken in de spiegel!