Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Henk den Boon, geboren 22 oktober 1948 in Capelle aan den IJssel. Ook de plaats waar ik mijn eerste 18 levensjaren heb doorgebracht alvorens mijn vleugels uit te slaan in Krimpen aan den IJssel. Daar vond ik mijn eerste baan op het gemeentehuis.
Hoe ik daar terecht ben gekomen is een bijzonder verhaal want ik zou naar de Academie voor beeldende kunsten gaan. Na mijn examen ging ik 2 weken naar Zweden toe op vakantie. Maar dit beviel mij zo goed dat ik er uiteindelijk 3 maanden gebleven ben. Daar heb ik nog eens goed nagedacht om vervolgens tot de conclusie te komen dat de Kunstacademie bij nader inzien toch niets voor mij was.
Ik stuurde mijn vader toen een telegram om hem dit ‘verheugende’ nieuws te vertellen en of hij voor mij op zoek wilde gaan naar een baan. Deze telegram heb ik op 1 augustus 1966 vanuit Malmö verstuurd. Die datum weet ik nog heel goed want dit was de dag dat het verkeer daar rechts ipv links op de wegen ging rijden. Men was toen best wel een beetje bang voor de gevolgen en toen ik er heen fietste had ik het rijk bijna helemaal alleen op de weg, zo rustig was het.
Afijn, ik deelde mijn vader mede dat ik 1 september terug zou komen. Er kwam toen vrij snel een telegram terug, ik kon op 1 september beginnen op het gemeentehuis in Krimpen aan den IJssel. De banen lagen toen wat meer voor het opraken dan tegenwoordig. Het was niet helemaal wat ik zocht maar ik had toen mooi de tijd om uit te zoeken wat ik wel zou willen gaan doen. Ik ben eerst in militaire dienst gegaan en heb 2 jaar een mooie tijd gehad bij de luchtmacht.
Ik heb nog even getwijfeld om bij te tekenen maar kwam toch weer op het gemeentehuis van Krimpen aan den IJssel terecht. Daarna volgden diverse functies bij de gemeenten Meerkerk, De Bildt en de gemeente Lelystad om vervolgens in 1982 hoofd sociale zaken en welzijn te worden in de gemeente Ermelo. Mijn zwager Maarten Schakel was burgemeester van Lopik en vond het ambt van burgemeester ook net wat voor mij.
In die tijd waren er vacatures genoeg. Hij heeft toen namens mij een sollicitatiebrief geschreven naar Koningin Beatrix. “En voor welke vacature dan wel niet?”, zo vroeg ik hem. “Naar de functie van burgemeester van de gemeente Middelstum!” Ik wist niet eens waar Middelstum lag en heb eerst eens op de kaart van Nederland gekeken. Enige maanden later mocht ik op sollicitatiegesprek komen. Ik gaf mijzelf weinig kans want ik was één van de vijf kandidaten en had in tegenstelling tot de anderen weinig ervaring.
Ik heb toen met de bode op het provinciehuis nog een weddenschap afgesloten om een pakje sigaretten. Hij dichtte mij een goede kans toe, dat kon hij opmaken uit de reacties en opmerkingen van de toenmalige Commissaris van de Koningin Henk Vonhoff die ook bij de gesprekken aanwezig was.
Daarna hoorde ik een hele tijd niets totdat ik mij moest melden bij Minister Rietkerk van Binnenlandse Zaken die met de volgende verrassende mededeling kwam: “Over 3 dagen wordt u voorgedragen als burgemeester van de gemeente Middelstum!” Dat was in 1984. Ons leven stond toen op de kop natuurlijk want we moesten op stel en sprong verhuizen.
Maar ik viel met mijn neus in de boter en bewaar buitengewoon goede herinneringen aan die 4,5 jaar. We voelden ons er direct thuis, het voelde als een warm bad. De beëdiging was in Vita Nova, de kinderen van de Wicher Zitsema school hadden onder leiding van Fré Schreiber een lied ingestudeerd: ‘Als ik later groot bin, dan word ik burgemeester’. Prachtig. Verder was ik vaak op het voetbalveld te vinden want ik ging altijd naar mijn zoon Gerdo kijken.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben ruim 40 jaar getrouwd met mijn Lex. We hebben samen 3 kinderen gekregen en 6 kleinkinderen. Onze oudste dochter Marieke heeft een tweeling, zoon X en dochter Vlinder, zoon Gerdo heeft een zoon, Joachim en een dochter, Miki. Onze jongste dochter Dottie heeft 2 meisjes, Guusje en Tes.
Inmiddels is onze 7e kleinkind onderweg want Gerdo verwacht binnenkort gezinsuitbreiding. Wat mij betreft noemen ze hem wanneer het een jongen wordt Henk, haha….
Wat is uw voormalig beroep?
Ik ben al met al 23 jaar burgemeester geweest en heb in Middelstum de fijne kneepjes geleerd. De toenmalige wethouders waren Wim Groeneveld en Meindert Schollema, misschien wel de beste wethouders waar ik mee gewerkt heb. De raad bestond toen onder andere uit de gedreven raadsleden Louki Ennik en Truus Smit en ook kreeg ik in het begin veel hulp van de ambtenaren zoals Simon van Huis, Henk Medema en Dorien Bolt.
Eigenlijk wilde ik vroeger arts worden en medicijnen studeren maar daarvoor was mijn wiskunde niveau niet hoog genoeg. Maar ik heb geen dag spijt gehad van de keuzes die ik gemaakt heb. Na Middelstum ben ik 9 jaar burgemeester geweest van de gemeente Veere en 8 jaar burgemeester van de gemeente Heiloo. Tegenwoordig woon ik in Middelburg.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik 56 jaar was ben ik vervroegd met pensioen gegaan, dat kon toen nog. Maar eigenlijk is pensionering ook een groot woord want ik werd voorzitter van de centrale cliëntenraad van academische ziekenhuizen. Dit was een volledige baan die ik nog vele jaren heb mogen vervullen.
Inmiddels ben ik 7 jaar fulltime grootvader en kan ik wel stellen dat ik in de mooiste fase van mijn leven ben beland. Heerlijk om veel tijd met mijn kleinkinderen door te brengen. Daarbij ben ik als directeur van een kleine onderneming (Mardi Management B.V.) nog steeds actief. Mardi Management handelt in vastgoed en interim-management. Zo hebben we onlangs de voormalige dokterswoning op Schiermonnikoog gekocht.
Daarbij heb ik als grote hobby varen. Ik was vroeger al vaak aan het zeilen. In 2005 hebben we een boot laten bouwen, waarmee we door heel Europa wilden varen. Deze zogenaamde (engelse) boot was in 2006 klaar. We hadden een route uitgestippeld van 1,5 jaar. Via de Rijn naar de Main, dan de Donau, de Zwarte Zee, de Bosperus, de Middellandse Zee, overwinteren in Turkije en via de Middellandse Zee, de Rhône en de Rijn weer terug naar Nederland.
Onze dochter Marieke ging ook in die tijd met haar man op wereldreis. En wel een reis van maar liefst 3 jaar. Om hun uit te zwaaien hebben we onze eigen plannen iets uitgesteld. Niet lang nadat ze vertrokken waren, kregen we telefoon dat Marieke zwanger was. Enige weken later vernamen we dat er een tweeling kwam. We hebben toen het besluit genomen om het huis enigszins te verbouwen zodat Marieke bij ons thuis in Middelburg kon bevallen, ze hadden hun eigen huis verhuurd.
Na de bevalling zijn ze na 6 maanden weer verder gegaan met hun wereldreis alleen werd de tweeling regelmatig zeeziek en toen hebben ze besloten om de reis af te breken. Enige tijd later kwam Gerdo met de melding dat zijn eerste kind op komst was. Van onze verre reizen is niets terecht gekomen, haha, maar we hebben er veel moois voor terug gekregen. We hebben wel veel voorpret gehad en toch ook best veel gevaren. De boot hebben we onlangs verkocht.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Te veel om op te noemen! Ik vind mijzelf een zondagskind, zo ervaar ik dat. En niet alleen omdat ik op een zondag geboren ben. Ons rijke leven bestaat wat dat betreft uit vele hoogtepunten.
En de dieptepunten?
De dieptepunten waar ieder mens mee te maken krijgt. Het verlies van mijn vader, mijn schoonouders, andere dierbare mensen waar je lang mee opgetrokken hebt. Zo’n overlijden doet elke keer weer zeer.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Vanuit mijn tijd in Middelstum kan ik nog wel een drietal verhalen opdiepen. Ik was in die tijd bevriend geraakt met een beroepspalingvisser Piet Kuus uit Westerwijtwerd. Hij is inmiddels al lang overleden. Ik ging af en toe wel eens met hem mee. Op vrijdagavond werden de netten uitgezet in het Boterdiep en op zaterdagmorgen rond 5 a 6 uur maakten we de netten weer leeg. Daarna maakten we de paling schoon om gerookt te worden. Ik kreeg altijd wel een portie van Piet mee.
Toen we op een zaterdagmorgen weer eens 40 netten geleegd hadden reed ik rond 10.15 uur in mijn auto langs de Hippolytuskerk. Ik stonk een uur in de wind en mijn kleren waren helemaal smerig. Bij de Hippolytuskerk stonden veel mensen naar mij te zwaaien en te gebaren. Opeens schoot het mij te binnen dat het Open Monumentendag was en dat ik dit festijn in Middelstum zou openen. Dit was mij helemaal doorgeschoten.
Ik ben toen in mijn vieze kleding de kansel opgegaan en bood natuurlijk mijn welgemeende excuses aan. Achteraf is dit één van mijn beste toespraken geweest die ik ooit gehouden heb, haha…
Egbert Kruidhof was in die tijd bode/conciërge op het gemeentehuis. Af en toe was hij ook wel eens mijn chauffeur als het zo uitkwam. Ik kreeg een uitnodiging van de Commissaris van de Koningin om een groot feest bij te wonen in Groningen. Wanneer ik met chauffeur en eigen vervoer zou komen dan moest van te voren wel even een parkeervergunning aangevraagd worden. De chauffeurs zouden gezamenlijk gaan eten.
Egbert vond het prachtig. Hij had zo’n oude tweedeurs Fiat 127 die hij helemaal oppoetste voor dit evenement. Ook had hij een papieren logo van de gemeente Middelstum op zijn auto aangebracht. De parkeerwachters keken raar op toen wij er aan kwamen maar daar alle papieren in orde waren, mochten wij gewoon doorrijden. Egbert liet zich deze mogelijkheid niet ontnemen en parkeerde zijn Fiat pontificaal voor de ingang…
Omdat ik vaak op het voetbalveld te vinden was, werd ik op den duur benoemd tot leider van het Wicher Zitsema schoolvoetbalteam. De resultaten waren uitstekend, we hadden al enige voorrondes overleefd en moesten nog één wedstrijd in Uithuizen spelen om door te dringen tot de provinciale finales.
Omdat het zo’n belangrijke wedstrijd was, hadden we zelfs te maken met een neutrale scheidsrechter en grensrechters. Maar deze mensen waren in mijn ogen helemaal niet zo neutraal, sterker nog, ik vond dat de scheidsrechter zeer partijdig floot en liet dit dan ook door woord en gebaar duidelijk merken.
Toen de beste man weer eens tegen Middelstum floot, hield ik het niet meer en ik ben het veld ingelopen. Ik werd door de aanvoerder van Middelstum (mijn zoon Gerdo dus) tegengehouden en door de scheidsrechter gesommeerd om het veld te verlaten. Staand achter de hekken ging ik echter gewoon door met mijn gemopper. Toevallig was er ook een verslaggever van het Nieuwsblad van het Noorden aanwezig die gekscherend opmerkte dat hij wel even een artikel ging wijden aan mijn relaas. Gelukkig is het niet zo ver gekomen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb sinds een paar jaar pianoles en ik beleef veel genoegen aan het pianospelen. In het verzorgingstehuis bij mij in de buurt staat een grote vleugel. Mijn ambitie is om al die mooie liedjes die ik geleerd heb te spelen voor de bewoners van dit verzorgingstehuis. Voor mijn gevoel ben ik bijna zover, ik denk dat ik volgend jaar mijn debuut ga maken…
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Je kunt beter spijt hebben van de dingen die je gedaan hebt, dan van de dingen die je gelaten hebt, zo luidt het gezegde toch? Ik zou dus best wel dingen anders gedaan willen hebben. Zo denk ik dat ik tijdens mijn ambitieuze dertiger jaren iets te weinig tijd aan mijn gezin besteed heb. De opvoeding van de kinderen was vooral de taak van mijn vrouw. Daarom zijn de kinderen ook zo goed terechtgekomen, haha… Ik denk dat ik dit nu graag wil compenseren door veel tijd met de kleinkinderen door te brengen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Absoluut een 9. Ik vind dat we heel dankbaar mogen zijn voor de mooie dingen en het geluk wat ons overkomen is.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik denk dat ik alles heb kunnen vertellen wat ik kwijt wilde. Wel is dit een mooi moment om iedereen in Middelstum een hartelijke groet te brengen. Ik hoop dat alle mensen uit de voormalige gemeente Middelstum net zulke gezegende momenten hebben mogen beleven als wij.
We hebben de allerbeste herinneringen overgehouden aan onze 4,5 jaar in Middelstum. Wat dat betreft voelde Middelstum als onze eerste liefde. Ik word tegenwoordig nog wel eens door mijn vrouw gecorrigeerd wanneer ik zeg dat ik in Middelstum woon terwijl dit natuurlijk Middelburg moet zijn. Dat zegt wel genoeg denk ik…