Dat is best wel gevaarlijk besef ik mij, om nu al een persoonlijke kijk op het jaar 2014 te geven. December heeft nog 15 dagen te gaan. En in 15 dagen kan je leven behoorlijk overhoop gegooid worden. Dat heb ik vorig jaar wel gemerkt. Als ik net aan deze column wil beginnen, hoor ik dat het jaar 2014 wat het weer betreft een geweldig jaar geweest is. Daar tegenover staat een heel koud en kil cijfer: nog nooit pleegden zo veel mensen zelfmoord in Nederland als in 2014.
Voedselbanken die de vraag bijna niet meer aan kunnen, een stijgende werkloosheid, de aardbevingsproblematiek, een uit de lucht geschoten vliegtuig, de waanzinnige IS-slachtpartijen, Syrië, de Gaza-strook, Ebolavirus, de eerste Koningsdag, de bronzen voetbal WK medaille, het heengaan van Wubbo Ockels, Onnogate… Wat voor jaar is het voor ons geweest?
Het jaar waarin mijn ouders het nodige mee moesten maken. Vanaf het ouderlijk huis via Toornwerd naar Hippolytushoes. Pa voegde daar door een heupbreuk en passant nog even het zieken- en verpleeghuisbezoek aan toe. Toch ben ik best wel blij en opgelucht dat beiden nu genieten van goede en liefdevolle zorg vlak bij ons in de buurt. Wat mij betreft de beste plek waar ze kunnen zijn. Gekweld door ouderdomskwalen maar toch, ze zijn er nog…
Het is voor Miranda ook een heel heftig jaar geweest. Het jaar waarin de dakpannen bijna van het huis rammelden. Het jaar waarin de borderline om de hoek kwam kijken. En met deze diagnose moet je dan maar zien te leven. Dat is niet eenvoudig, sterker nog, borderline is sowieso al doodvermoeiend.
Een steady state of mind is voor de meeste mensen doorgaans eenvoudig in stand te houden, calamiteiten daargelaten. Voor Miranda is dit een dagelijks gevecht, om vanuit allerlei emoties terug te keren in een ontspannen situatie waarin ze de volledige grip op het leven weer terugkrijgt…
Hiertoe volgt ze sinds kort anderhalf jaar lang intensieve therapie, drie dagen in de week. Geen sinecure wanneer je bedenkt dat het huishouden gewoon doordraait en er tussendoor ook nog gewerkt moet worden. Heel ongebruikelijk ook. En allemaal wat te veel van het goede. Vandaar dat in goed overleg besloten is om een dag minder in de week te gaan werken. Ondanks deze hevige periode slaat ze zich er dapper doorheen. Vastberaden om een ‘beter (in de zin van gezonder)’ mens te worden die kan handelen met de dingen die op haar levenspad komen. En daar kan ik alleen maar heel trots op zijn! Maar eenvoudig? Nee, zeer zeker niet.
Ook de kinderen hebben zich dapper door 2014 heen geslagen. Derian moest door een hoger niveau in te slaan op haar school eigenlijk weer opnieuw beginnen. En dat was best wel even wennen. Weer een nieuwe klas, rumoerig bovendien, veel meer huiswerk, nieuwe vakken, nieuw te werven vriendinnen. Een nieuwe sprong in het diepe dus. Maar inmiddels drijft ze weer, vastberaden om te slagen. Net zo vastberaden als ze zich doorgaans in de spits van de tegenstander vastbijt bij SJO VV Winsum.
Wat het drijven aangaat volgde Jazlijn haar zelfverzekerd. In recordtempo haalde ze haar A- en B-zwemdiploma binnen en leeft zich nu uit op allerlei turntoestellen bij de MGV. En dat alles ondanks een polsbreuk die haar begin dit jaar dwars zat. Een ongelukkige val was daar debet aan.
Wat onze fauna betreft heeft het er alle schijn van dat we afscheid hebben moeten nemen van onze Snoes, de poes. Inmiddels al weer een dikke maand onvindbaar verklaard. Ook vis Blub vond, als laatste der Mohikanen, zijn Waterloo in de vissenkom.
En ik? Tel uw zegeningen één voor één. Fysiek en psychisch heeft het er alle schijn van dat ik dit jaar ongeschonden doorkom. Daarmee de keuze voor alleen de basisverzekering met het hoogste eigen risico rechtvaardigend. Even dacht ik tijdens een bioscoopbezoek de goden hiermee verzocht te hebben. Man, wat voelde ik mij even tijdelijk beroerd. Maar dat was gelukkig eenmalig, handen dichtknijpen dus dat ik in goede gezondheid mijn wegen mocht vervolgen. Maar als altijd: afkloppen…
Mijn eerste volledig jaar als zelfstandig specialist zonder personeel en zonder uitkering was een mooie. Bezig zijn met je hobby is bijzonder en leeft zoveel ontspannender als te moeten voldoen aan allerlei deadlines en de tijdsdruk van de klok. Goed, qua omzet moet er best wel een en ander veranderen maar komt tijd, dan komt wellicht vanzelf ook raad.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven? Een brutale en moeilijke vraag die ik bijna wekelijks aan een pensionadogast stel. En die ik nu mijzelf met het mes op de keel stel voor het jaar 2014. Gezegend met een zo op het oog goede gezondheid, mijn dierbaren allemaal nog binnen handbereik, bezig zijn met dingen die energie geven, een dak boven mijn hoofd in een mooie buurt, alle dagen te eten en drinken, de nodige lol beleven aan mijn sport (hoewel de resultaten te wensen overlaten, gelukkig is er de derde helft nog) en dit jaar ook nog vakantie mogen vieren met het gezin en Frans in Tsjechië.
Tel uw zegeningen één voor één maar prijs de dag niet voor het avond wordt. Ik denk dat we dit jaar goede stappen gezet hebben naar een ander leven. Waarschijnlijk naar een ‘beter’ leven. Maar het is een proces gepaard met vallen en opstaan. Ik geef dit jaar dan ook geen cijfer. Misschien dat wanneer we over een paar jaar terugkijken dat we tegen elkaar kunnen zeggen: 2014 was het jaar van de ommekeer en het was goed zo…