Ja! Heerlijk om een eigen voorzetje binnen te koppen als ware het een sluitstuk van een briljant opgezette aanval. Maar er zit wel degelijk een gedachte en stramien achter de verhalen die in de afgelopen 2 jaren op de website zijn verschenen. Dit geeft mij een leidraad en een agenda voor de komende weken die ingevuld moet worden. Meestal probeer ik de teksten enige dagen van te voren klaar te hebben, soms is het op het laatste moment improviseren.
Maandag is gastcolumndag. Persoonlijk vind ik dit een hele mooie rubriek. Je weet nooit wat er komt en je weet van te voren ook niet altijd of de beoogde gastcolumnist überhaupt een column kan schrijven, laat staan dat ik weet waar de column over gaat. Daarbij is het altijd weer spannend of de gastcolumn daadwerkelijk de mailbox in komt stromen voordat de deadline verstrijkt. Het kan natuurlijk voorkomen dat de schrijver of schrijfster ten onder gegaan is aan een writer’s block.
In de gastcolumnisten probeer ik zoveel mogelijk variatie aan te brengen. Ook in de scheiding der seksen, hoewel daar de variatiemogelijkheden te wensen overlaten. Verder probeer ik ze vanuit verschillende plaatsen op het Hogeland of daarbuiten te stimuleren. Een groot sociaal netwerk is daarbij een pre. Want op die manier worden de gastcolumnisten als het ware ‘ambassadeurs’ voor de website. Ik hoop niet dat ik potentiële gastschrijvers hiermee afschrik, dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het is een beetje een tactische fonds waardoor hopelijk nieuwe mensen op het spoor gezet worden van www.bert-koster.nl.
De dinsdag en woensdag zijn doorgaans ingepland voor eigen verhalen, onder te verdelen in de rubrieken eigen columns, oude doos (vaak oude wedstrijdverslagen), uit het leven gegrepen of levensverhalen. Vaak gaan de verhalen over gebeurtenissen waar ik live bij betrokken ben geweest. Af en toe politiek getint, of voetbal gerelateerd, of over gebeurtenissen die ik meemaak met de directe mensen of dieren om mij heen, vaak gelardeerd met mijn voorliefde voor Groningen in het algemeen en het Hogeland in het bijzonder.
Dit levert een breed arsenaal aan potentiële onderwerpen op, waarbij het maar net de vraag is wie of wat mij inspireert. Dat kan zo maar een opmerking of onderwerp zijn, echter soms ook een gerichte opdracht of uitdaging. En als ik het helemaal niet meer weet dan vraag ik vaak één van mijn huisgenoten of ze nog een invulling voor mij weten. Vaak levert dit verrassend nieuwe inzichten op.
Donderdag is Babbelen met Bert dag. Een rubriek waarbij ik de provincie intrek, op zoek naar mensen met bijzondere verhalen of talenten en mensen die bijzondere gebeurtenissen meegemaakt hebben. Vaak werk ik face to face via één op één gesprekken. Mocht het echt niet anders kunnen in het tijd- of reispad dan is de telefoon natuurlijk een geweldig apparaat om afstanden te overbruggen. De rubriek Babbelen met Bert wordt door mij vaak ingezet om adverteerders/sponsoren beter te leren kennen. Niet alleen de onderneming wordt belicht maar ook de mens achter het bedrijf.
Het onderdeel Pensionado’s heb ik voor de vrijdag ingepland. Ook voor deze rubriek trek ik vaak de stoute schoenen aan om doorgaans wat oudere mensen uit onze regio in het zonnetje te zetten. Daarbij op zoek naar het geheim van hun ouderdom en altijd in voor wijze levenslessen. De rubriek
Pensionado’s is eigenlijk een verkorte weergave van een doorgaans veel uitgebreidere levensboek of levensverhaal…
Voor een artikeltje op de zaterdag duik ik vaak even in de oude doos. Want een dag niet gepost via de sociale media is een dag minder intensief geleefd. En deze ‘luiheid’ vertaalt zich direct door naar de kijkcijfers. Want hoewel ik inmiddels bij veel mensen tot de favorieten ben doorgedrongen van websites die dagelijks bezocht worden, zijn er ook genoeg mensen die je binnen een dag vergeten zijn. Het tekent de vluchtigheid van ons bestaan. Maar dat kan natuurlijk ook met het enorme aanbod te maken hebben wat dagelijks via Facebook, Twitter enz. enz. over ons uitgestort wordt.
Op zondag rustdag zet ik doorgaans die artikelen nog eens online waarvan ik denk dat ze een groter publiek verdienen. Minimaal 300 bezoekers per artikel moet toch altijd wel haalbaar zijn. Maar het ene verhaal bereikt dit binnen enige uren terwijl een ander artikel er meerdere dagen over doet. Dit hoeft helemaal niets met de kwaliteit of kwantiteit van het artikel te maken te hebben. Wel is het de kunst om een prikkelende titel of aanhef aan het verhaal mee te geven.
Uiteraard worden de gastcolumnisten, adverteerders en babbelgasten tijdens hun verjaardagen of andere bijzondere activiteiten of gebeurtenissen nog eens extra is het zonnetje gezet. Een berichtje via de sociale media is dan zo verstuurd. Inmiddels heeft deze filosofie een kleine 175.000 bezoekers naar de site getrokken. En dat zijn aantallen waar ik heel goed mee kan leven.
En zo blijkt hopelijk dat ik niet zomaar wat doe maar dat ik ook vanachter mijn beeldscherm, driehoog thuis, voortdurend bezig ben met allerlei strategieën. Dat wil niet zeggen dat ze altijd werken. Want het kan maar zo zijn dat een verhaal waarvan ik veel verwacht niet uit de verf komt of andersom. Dat maakt het ook zo leuk. Grillige kijkers, dank hiervoor! Ik zie jullie heel graag volgend jaar weer verschijnen…