Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Maria van der Beek-Drenth, geboren 22 november 1919 in Nieuwe Pekela. In 1945 ben ik naar Middelstum verhuisd omdat mijn man, Geert van der Beek, hier een eigen zaak opende. Ik werkte in die tijd bij een sigarenfabriek waar ik op de salarisadministratie werkte. Hoe meer sigaren iemand in de week inpakte, hoe meer hij verdiende. Ik betaalde ze via de balie ook uit aan het einde van de week.
Een hele mooie tijd, ik had ook heel geschikte bazen. Deze functie had ik te danken aan de avondcursus handel die ik gevolgd heb. In Middelstum heb ik in totaal op 4 a 5 verschillende locaties gewoond. Maar de meeste tijd hebben we doorgebracht in de manufacturenwinkel van mijn man aan de Heerestraat.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben 44 jaar getrouwd geweest met Geert van der Beek. Hij is in 1997 overleden. In hetzelfde jaar overleed ook onze oudste zoon. We hebben in totaal 7 kinderen gekregen die door heel Nederland en over de hele wereld zijn uitgewaaid. Zo wonen mijn beide dochters in Israël en Oostenrijk. Binnenkort vertrekt er ook weer een kind van mij naar het buitenland, naar Frankrijk om precies te zijn.
Ik ben achteraf blij dat ik zoveel kinderen gekregen heb, nu hou ik ook nog een paar in Nederland over…. Inmiddels ben ik in het rijke bezit van 17 kleinkinderen en 6 achterkleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Mijn man wilde niet dat ik in de winkel kwam te staan, daarvoor had hij Jantje Klont aangetrokken uit Westerwijtwerd die dit heel goed deed. Zelf had ik de zorg over onze 7 kinderen. We hadden ook altijd mensen in huis. Dat krijg je bij grote gezinnen, dan komen er via vriendjes en vriendinnetjes altijd nog meer mensen over de vloer.
Mijn man was vroeger bakker. Hij begon bij bakker Steendam in Middelstum die later met zijn zaak verhuisde naar Nieuwe Pekela. Hierdoor heb ik Geert leren kennen. Ik kwam regelmatig bij hem in de winkel, hij was ook kameraad met de broer van mijn beste vriendin. Door een ernstige ziekte (reuma) mocht hij het bakkersvak niet meer uitoefenen.
Dat was op zich heel jammer want hij stond bekend als een goede bakker en heeft alle benodigde bakkersdiploma’s gehaald. Er waren ook al plannen voor een eigen bakkerszaak. De behandelende arts zei tegen mij dat hij het best kon begrijpen wanneer ik een einde aan de relatie zou maken. Ook vertelde hij dat Geert het eigenlijk alleen maar over mij had wanneer hij met hem in gesprek raakte. De relatie opgeven was voor mij dan ook geen optie!
Geert zijn broer had een manufacturenwinkel in Almelo. Toen hij er mee stopte heeft Geert deze zaak in Middelstum voortgezet. Hij bleek er aanleg voor te hebben. Geert verkocht alle kleren die een mens van boven tot onderen draagt. Ook ging hij regelmatig naar de Flevopolder om huizen van boeren opnieuw in te richten die vanuit Middelstum verhuisd waren.
Toen Geert een jaar of 67, 68 was, wilde hij zijn zaak graag verkopen maar dit viel nog niet mee. Gelukkig bood de familie Wubs uit Onstwedde een goede prijs, daar waren we erg blij mee. Deze familie had meerdere zaken en genoeg geld om handen. Dat was ons geluk want ze zijn hier ook maar een jaar geweest. Toen werd het bedrijfspand overgenomen door Hazekamp die er nu nog steeds zit.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Nadat mijn man de zaak verkocht had, zijn we gaan reizen o.a. naar Engeland, Ierland, Italië en Malta. Mijn man maakte complete boekwerken inclusief vele foto’s en verhalen van deze reizen. Dit levert nu hele waardevolle herinneringen op.
Ik heb me eigenlijk nooit verveeld in mijn leven. Ik mocht vroeger altijd graag lezen en handwerken en hield ook veel van gezelligheid. We hadden dan ook regelmatig mensen over de vloer. Verder heb ik ook de nodige vrijwilligerswerk gedaan. Net als Geert die echt geen avond thuis was hierdoor. Hij was o.a. actief voor de kerk en het schoolbestuur.
Eén keer per 2 weken ga ik nog steeds naar de gezamenlijke kerkdienst hier in de benedenzaal van het Hippolytushoes. Daar zijn we allemaal gelijk. Dat heb ik ook nooit begrepen, waarom er zoveel geloven en kerken zijn. We zijn toch allemaal gelijk?
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Dat mijn man en ik het altijd zo goed met elkaar hebben kunnen vinden. En dat het zakelijk gezien meestal ook wel goed ging. En wanneer het wat minder ging, waren er altijd wel familieleden die zo maar spontaan geld op onze rekening stortten. Daar heb ik mij wel eens over verwonderd.
Mijn man had soms best wel last van zijn reuma hoor, maar hij klaagde nooit. Eén keer heb ik hem zelfs uit de auto moeten halen. Hij kwam toen na enige dagen ’s nachts om 3 uur terug uit de polder en kon niet meer uit zijn auto komen. Gelukkig was ik nog wakker, ik wachtte altijd op hem, en hoorde ik de claxon.
Als hij in een goede bui was, noemde hij mij Trientje. Geen flauw idee waarom, want ik heet Maria. Maar dit zal mijn koosnaampje wel geweest zijn. Natuurlijk zijn onze kinderen, klein- en achterkleinkinderen ook hoogtepunten geweest. Samen met de vele reizen die we met ons tweeën gemaakt hebben. We hebben inderdaad veel gereisd, Geert was hier niet zuinig in.
En de dieptepunten?
In hetzelfde jaar dat mijn man overleed, stierf ook onze oudste zoon. Hij was leraar aan een middelbare school en viel op 50-jarige leeftijd zo maar in elkaar voor de klas. Ook voor de leerlingen was dit natuurlijk een traumatische gebeurtenis. Heel Bakkeveen was in rouw, want hij stond bekend als een vrolijke man, vol met humor. Helaas is nu ook zijn vrouw Anneke ernstig ziek, dat gaat je niet in de koude kleren zitten.
Dat is ook de reden dat ik mijn 95e verjaardag vorige week niet uitbundig gevierd heb, daar had ik geen zin in. Wel zijn al mijn kinderen langs geweest bij mijn zoon in Paterswolde waar ik mijn verjaardag vierde. Ook mijn dochters dus uit Israël en Oostenrijk. Zelfs mijn ernstige zieke schoondochter is nog langs geweest. Al met al toch wel een heel bijzondere en emotionele dag. Maar dat heb je natuurlijk wel hè, wanneer je zo oud wordt. Dan vallen steeds meer mensen om je heen weg.
Ik moest in het begin vreselijk wennen hier in het Hippolytushoes. Vijf jaar geleden heb ik namelijk een maand in het ziekenhuis gelegen om vervolgens in een verzorgingstehuis in Friesland te revalideren. Teruggaan naar mijn toenmalige woning aan Colpende hier in Middelstum was geen optie. Men wilde mij graag in Friesland houden, de chef van het verzorgingstehuis bood mij zelfs nog een prachtige kamer aan. Maar ik wilde graag terug naar Middelstum. Dat viel nog niet mee, in het begin kon ik niets meer terug vinden want al mijn spullen hadden natuurlijk een nieuwe plaats gekregen.
Maar ik klaag niet hoor, we hebben het hier zo goed. Wat dat betreft wonen we hier in een paradijs. Ik erger mij sowieso aan mensen die aldoor klagen. Of die afgeven op al die buitenlanders die hier in Nederland komen wonen. Die hebben het toch veel minder, en wij hebben het toch zo goed?!
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen we onze zaak in Middelstum hadden, kwam er tijdens een regenachtige dag een vrouw binnen om kleren te kopen. Opeens hadden we zoiets van, wat scheelt deze vrouw wel niet? Er druppelde namelijk een rode vloeistof op de vloerbedekking. In eerste instantie dachten we dat het bloed was maar uiteindelijk bleek dat haar mantel afliet waardoor we de grote delen van de vloerbedekking hebben moeten laten reinigen…
Mijn man kocht op den duur een kassa want we hadden nog zo’n ouderwetse. Toen de winkel een keer gesloten was, hoorden we allerlei lawaai vanuit de schuur. Onze zoon besloot om eens een kijkje te gaan nemen en kwam even later proestend van het lachen weer terug. Het bleek dat mijn man de kassa niet open kon krijgen en toen heeft hij deze met een bijl geopend. Niet veel later stond ook de oude kassa weer in de winkel.
Toen ik een keer in Israël op vakantie was, wilde ik graag een keer op een kameel rijden. Maar het viel nog niet mee om er op te komen dus ik had de nodige hulp nodig om het beest te beklimmen. Toen ik er af moest, ging het beest in een keer door zijn voorpoten heen waardoor ik er bijna vanaf viel. Daarbij had ik ook enorme last van mijn zitvlak gekregen. Ik was dan ook maar wat blij dat we hierna liggend gingen eten.
Later bleek dat mijn zoon een foto had genomen van mij, zittend op de ezel. Hij had deze foto in de kerk gezet zodat iedereen mij kon zien. Kwaad dat ik op hem was, maar hij kon er smakelijk om lachen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Wanneer je 95 bent, heb je niet zoveel meer te willen. Ik hoop dat ik straks rustig heen mag gaan, zonder al te veel te hoeven lijden. Hoewel ik soms best wel eens twijfel, weet ik waar ik heen ga. Mocht ik nog eens ziek worden, dan wil ik niet met kunst- en vliegwerk in het leven gehouden worden. Dit is ook op papier vastgelegd.
Als ik twijfel, ‘zit knecht bie mie op rug’. Knecht staat dan voor de duivel. Soms heb ik mijn verstand er helemaal niet bij wanneer ik aan het bidden ben. Dan zeg ik tegen God: “Ach, luister moar nait meer noar mie!” Maar dat ik dan afdwaal overkomt wel meer mensen hoor. Zelfs de dominee, dat heeft hij mij ooit wel eens verteld.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb mijn eigen moeder eigenlijk helemaal niet gekend, zij overleed toen ik 5 jaar was en is in ‘de kraam’ overleden. Dat was natuurlijk best wel eens moeilijk. Mijn vader is later hertrouwd met een hele lieve vrouw. Toen ze een keer op kantoor zat, zag ik haar schreien. Ze had namelijk van mijn zwangere zuster te horen gekregen dat ze niet benoemd zou worden door haar. “Zie je wel, ik ben niet meer dan een bijmoeder”, zo huilde ze.
Ik heb toen tegen haar gezegd dat wanneer ik een dochter zou krijgen dat ik haar dan naar haar, ze heette Wubbina, zou vernoemen. Dat wilde ze niet geloven, daarbij kreeg ik ook eerst drie jongens. Maar toen er eindelijk een meisje geboren werd, noemden we haar dus Wubbina. Mijn man is toen direct naar Pekela gereden om haar het goede nieuws te vertellen, blij dat ze was!
Ach, ze was ook zo’n aardige vrouw. Toen ze overleed kwam de ouderling voor de dienst naar mij toe om mij te vertellen dat er boven niet veel vergeven hoefde te worden. Vlak voordat ze overleed heb ik haar verteld dat ze geweldig was. Ik weet alleen niet of ze dat nog bewust heeft meegekregen.
Ooit heeft ze me wel eens een pats willen verkopen toen ik nog heel klein was. Dat was toen ze een keer visite had en ik oervervelend was. Dat vertelde ze me later ook. Maar in plaats van mij een verdiende pats te verkopen, stuurde ze me de volgende 3 avonden om 19.00 uur op bed. Een verstandige oplossing van haar, zo denk ik achteraf.
Bij mijn laatste kind ging het bijna verkeerd. De dokter zei vlak voor de bevalling dat of ik of mijn kind het niet zou redden. Gelukkig kwamen we er allebei levend vanaf, hoewel de bevalling heel zwaar was. Mijn vader klaagde eigenlijk nooit, maar hij gaf na die tijd toe dat hij zich heel veel zorgen gemaakt had. Vooral ook omdat mijn moeder tijdens een bevalling overleden was.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ach, ieder mens maakt lief en leed mee. Ik heb ook veel meegemaakt maar vaak kwam het allemaal wel weer goed. Ik ga dan ook voor een 8. Wanneer je ouder wordt, ga je ook anders tegen het leven aankijken. Ik denk dat alles van bovenuit gestuurd is.
Ik zie er dan ook niet tegenaan om te sterven. Jezus heeft gezegd dat iedereen die in Hem geloofd niet verloren gaat maar het eeuwige leven heeft. Dat zijn veel mooiere verhalen dan die ik in het begin van de Bijbel ben tegengekomen waar ik net weer aan ben begonnen. Man, man, man, wat ging het er toen om weg…
Wilt u verder nog iets kwijt?
‘Ik ben al zoveel kwiet word’n aan die, ik hoop das doe tevreden bist met mien gepreek!’. Maar ik vind het enorm mooi dat je een foto van mijn ouders gemaakt hebt. Wat mooi hè, mijn 2e moeder achter haar naaimachine en mijn vader achter zijn krant.
Ik vind het nu heel moeilijk dat mijn schoondochter zo ernstig ziek is. Vijf jaar geleden zei ik dat ik voor mijn 95e verjaardag weer zo’n groot feest zou geven, want toen waren er 60 man. Maar nu had ik dus geen zin in zo’n groot feest. Maar ik vind het heel mooi dat alle kinderen er waren en Anneke dus ook.
Ik ben in die 5 jaar best wel achteruit gegaan hoor maar gelukkig heb ik nu een rollator, een pracht uitvinding vind ik dat! Maar ik woon hier goed en de behandeling is ook heel goed. Wat dat betreft kan het niet beter!