Johanna, je knie zit je behoorlijk dwars?
Dat klopt, ik heb inmiddels 16 jaar last van mijn linkerknie. Dit is eigenlijk heel onschuldig ontstaan. Ik weet de datum nog precies: 25-9-1998. Het gebeurde tijdens een korfbalwedstrijd, ik gleed uit op een nat grasveld. Gelukkig zonder tegenstander in de buurt, het was gewoon puur pech.
Ik had gelijk door dat het mis was. Ik werd van het veld gedragen en vervolgens naar de huisarts gebracht. Daar werd mijn knie verbonden. “Even 2 dagen rustig aan, dan loop je wel weer.” Mijn toenmalige buurvrouw, die in het Martiniziekenhuis werkte, zag mij thuiskomen en kwam even langs. Zij zag dat mijn been boven de knie behoorlijk dik was en haalde het verband weg. Mijn knie zwol onmiddelijk op.
We zijn toen direct naar het ziekenhuis gegaan. Daar werd mijn knie in het gips gezet, eerst voor 10 weken. Daarna volgden nog 6 weken gips. Inmiddels heb ik ook 5 operaties achter de rug.
Wat is precies de diagnose?
Na 16 weken volgde eerst een kijkoperatie. Daaruit bleek dat mijn meniscus aan de binnenkant gescheurd was en dat mijn voorste kruisband kapot was, deze is tijdens de operatie verwijderd. Tijdens een volgende operatie heb ik een nieuwe kruisband gekregen. Ik bleef echter constant pijn houden. Het bleek dat mijn kraakbeen was opgelost waardoor ik te maken had met het schuren van bot op bot…
In een poging dit te herstellen is er tijdens een operatie per ongeluk een zenuw doorgehaald waardoor ik geen gevoel meer heb in mijn voet. Dit leidde tot een klapvoet. De arts had het voor de operatie wel gehad over een klein risico hiervoor maar tevens opgemerkt dat het zelden voorkwam. Helaas was ik de uitzondering op de regel.
Kort samengevat is alles wat in mijn linkerknie kapot kan gaan ook daadwerkelijk kapot door verschillende vallen en het er doorheen gaan. Ik werkte als voedingsassistente in verzorgingstehuis Twaalf Hoven in Winsum maar dit lukte niet meer. Ik moest voor dit werk lange afstanden afleggen met zware voedselkarren.
Vorig jaar september kreeg ik opnieuw pijn aan de knie. Er zijn in het UMCG 5 verschillende scans gemaakt die uiteindelijk tot de volgende diagnose geleid hebben: vergevorderde slijtage in de knie. Iets wat maar zelden voorkomt bij mensen op mijn leeftijd (ik ben 32 jaar).
Hoe is dit ontstaan?
Tijdens een simpel potje korfballen dus, iets wat ik altijd heel graag mocht doen. Ik heb nog wel geprobeerd om de trainingen weer op te pakken bij korfbalvereniging Argo in Bedum maar ik kreeg toen direct weer last van een dikke knie. Voor mij de reden om er mee te stoppen.
De diagnose vergt de nodige aanpassingen in je leven?
Na de geboorte van mijn dochter Kelly, 7 jaar geleden, ben ik na mijn verlof weer aan aan het werk gegaan in Winsum. Ik kreeg direct weer last en kon mijn toenmalige functie als voedingsassistente niet meer uitoefenen. Ik had toen de keus om of een re-integratietraject van 3 jaar in te gaan of te stoppen met werken. In goed overleg met mijn man Andre, besloot ik voor de laatste optie te kiezen.
Hierdoor kon ik weer een beetje tot rust komen en ik genoot ook volop van mijn dochter. Er is een speciale brace voor mijn voet gemaakt, anders gaat deze tijdens het lopen ‘niet mee’. Er zit immers geen gevoel meer in. Zonder brace zou ik direct weer struikelen. Deze brace is echt een uitkomst voor mij, ik raak hierdoor ook niet meer zo snel vermoeid.
Hoe reageert je omgeving op je fysieke ongemak?
Het lastige aan dit soort zaken is dat je aan de buitenkant niets aan mij ziet. Daarbij probeer ik vrolijk te blijven, ik ga zo veel mogelijk door met het normale leven. Maar het is niet altijd even gemakkelijk. Zelfs voor mijn man niet. Die wist in het begin ook niet wat hij er mee aan moest. Maar samen komen we er wel uit! Simpele dingen als het even ravotten met je kinderen, willen niet meer. Daarbij had ik eigenlijk altijd pijn.
De buitenwacht begrijpt dat niet altijd en dat vind ik soms best moeilijk. Ik vind het bijvoorbeeld heerlijk om ’s middags even op de bank te zitten waardoor mijn been rust krijgt en niet zo’n pijn doet. Ik hoor in de wandelgangen dat mensen dan wel eens zeggen: “Kijk, daar zit ze weer achter de gordijnen, niets te doen.” Dat doet dan best wel pijn, ze kennen immers het hele verhaal niet.
Simpele dingen als met de collectebus lopen, wat ik vroeger regelmatig deed, gaat tegenwoordig niet meer. De oorzaak probeer ik wel aan mensen uit te leggen maar dat vind ik best wel moeilijk. Gelukkig is er dan wel begrip. We zijn dankbaar dat we vrienden en familie hebben die mij en ons helpen door er te zijn of alleen maar door te luisteren en als oppas voor de kinderen te fungeren tijdens de ziekenhuisbezoeken.
Het leren aanvaarden gaat niet zonder slag of stoot?
Nee, toen ik in maart te horen kreeg dat er verder niet zoveel aan mijn knie te doen is, was dat best moeilijk. Daar zit je dan, met 2 kleine kinderen en nog een heel leven voor je met alle dagen pijn. Ik heb wel pijnstillers meegekregen maar die gebruik ik alleen als het echt niet anders kan. Je wordt er suf van en ik wil niet continu medicijnen slikken. Andre heeft toen tijdens het gesprek aangeven dat hij het moeilijk vond om mij aldoor pijn te zien hebben. In gezamenlijk overleg is toen besloten dat ik naar de pijnrevalidatie-afdeling van het UMCG zou gaan.
En dat is dus in werking gezet. Er werd toen tegen mij gezegd: “We kunnen de pijn niet laten verdwijnen, maar kunnen je wel leren het acceptabel te maken.” En zo ga ik één keer per drie weken naar Groningen voor een half uur fysiotherapie en een uur psychotherapie.
Van mijn fysiotherapeut heb ik leren doseren. Het huishouden hoeft niet perse in één dag te gebeuren, je kunt dit ook verdelen over de hele week. Daarbij is één van voornaamste doelstellingen gehaald. Het lukte mij namelijk niet meer om het rondje ‘Pomp’ te maken (een rondje van ongeveer 2 kilometer). Toen ik een keer met de hond aan het wandelen was, kwam ik halverwege niet meer vooruit.
In 2 maanden tijd heb ik dit langzaam weer opgebouwd, steeds een stukje verder lopen. Ik ben er nu trots op dat ik dit rondje weer 2 keer per week kan maken. Ook aan de gesprekken bij de psychotherapeut heb ik baat alhoewel de vooruitgang hier wat langzamer gaat. Ik ben vaak bezig met de ‘waarom ik en waarom zo vroeg vraag’. Ik leer nu om wat gemakkelijker te denken en om het gebeuren te aanvaarden.
Nu op zoek naar nieuwe invullingen en uitdagingen in je leven?
Ik ben hierna niet concreet op zoek gegaan maar er zijn wel nieuwe dingen op mijn pad gekomen. Inmiddels heb ik al 7 jaar 2 keer per week 2 oppaskinderen, hier kan ik mijn tijd mooi mee vullen. Ook sta ik regelmatig op de zaterdagmorgen achter de bar in de kantine van het voetbalveld. Dit vind ik prachtig om te doen. Ik heb dan een barkruk bij me in de buurt staan waarop ik, als het even wat rustiger is, kan gaan zitten.
Verder heb ik ook nog genoeg uitdagingen op kerkelijk gebied tijdens kindernevendiensten. We zijn nu druk bezig met de adventstijd en het kerstproject.
Heb je nog bijzondere verhalen uit het ziekteproces?
Ik heb mijn moeder nog gevraagd of zij nog bijzondere verhalen had, want zij is vaak met me mee geweest. Maar dit vind ik best wel een lastige vraag hoor. Wel weet ik nog dat ik na de eerste operatie terug kwam op de uitslaapkamer. Daar had ik te maken met een hele grappige broeder.
Ik zei tegen hem dat ik heel nodig moest plassen en of hij een fles voor mij wilde halen. Hij dacht dat ik een grapje maakte. “Jij hoeft helemaal niet te plassen want je bent plaatselijk verdoofd dus je hebt daar geen gevoel.” Hij ging dan ook rustig verder met zijn werkzaamheden. Het kostte mij de nodige overtuigingskracht om toch aan een plasfles te komen. Tot zijn verbazing was deze binnen de kortste keren gevuld, haha…
Kun je iets meer over je gezin vertellen?
Ik ben in juli 2006 getrouwd met Andre Riedstra. Hij werkt bij de gemeente Groningen op de ‘afdeling’ begraafplaatsen. Voornamelijk op het Selwerderhof maar hij verricht ook werkzaamheden op de begraafplaatsen in Ten Boer, Hoogkerk, Esserveld en de Zuider- en Noorderbegraafplaats.
Op 21 juli 2007 zijn we de trotse ouders geworden van dochter Kelly. Zij is inmiddels 7 jaar en zit in groep 4 van de Wicher Zitsemaschool. Op 5 augustus 2011 is Nick geboren. Hij zit nu nog op de peuterspeelzaal maar gaat volgend jaar al weer naar de basisschool.
Wat zijn je hobby’s?
Ik kan heel erg genieten van een heerlijke voetbalwedstrijd. Het niveau maakt mij niet uit. Ik kijk net zo graag naar een Champions Leaguewedstrijd als naar een samenvatting van een eredivisiewedstrijd of een wedstrijd van het eerste elftal van Middelstum. Waarschijnlijk komt dit omdat ik ben opgegroeid met 2 fanatieke voetbalbroers en een redelijk fanatieke voetbalvader.
Vroeger ging ik altijd bij thuiswedstrijden van CVVB 1 kijken, nu bij die van Middelstum. Het liefst zit of sta ik dicht bij de trainer. Dan kan ik horen wat hij tegen de spelers roept. Ja, volgens mij doet Jan Jaap Zijlstra het best wel goed, haha.
Verder mag ik graag lezen en in de zomerperiode zwemmen en fietsen. Ook kan ik tegenwoordig enorm genieten van even nietsdoen, dit heb ik mijzelf aangeleerd. Vroeger was ik nooit thuis en altijd op de ‘vlidder’.
Volgens mij ben je van oorsprong geen Middelstumer?
Klopt, ik ben geboren en getogen in Bedum. Mijn broers en ouders wonen er nog steeds. Ik woon nu inmiddels 11 jaar in Middelstum en hoef niet zo nodig weer terug. Er heeft waarschijnlijk vroeger niemand gedacht dat ik ooit uit Bedum zou vertrekken.
Maar ik moet zeggen dat ik in 11 jaar Middelstum meer heb opgebouwd dan die 21 jaar in Bedum. Maar ik kom er altijd nog wel met veel plezier hoor, bij familie of om te winkelen. Hoe ik Andre heb leren kennen? Ik kwam hem tegen in het zwembad van Bedum en we raakten wat aan de praat. Een week later kwamen we elkaar weer tegen en toen was het klaar…
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Wanneer er ’s nachts Nederlanders moeten sporten tijdens de Olympische Spelen. Daar zette ik vroeger mijn wekker al voor.
Waar staat Johanna Riedstra over 10 jaar?
Ik hoop dat ik dan in mijn hoofd de situatie heb geaccepteerd en dat ik dan nog steeds de vrolijke, opgewekte persoon ben die ik nu ook ben. En ik hoop dat ik dan nog steeds actief betrokken ben bij het kerkenwerk want ik merk dat ik daar best wel steun aan heb.
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik vind het fijn dat ik mijn verhaal heb mogen vertellen want ik denk dat heel veel mensen die niet kennen. Het bijna afgelopen jaar was best wel moeilijk maar ik geniet gelukkig nog steeds van heel veel dingen, in het bijzonder van mijn gezin…