Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Louki Ennik, geboren op 22 november 1946 in Noordwijk aan Zee waar ik ook mijn kleuterjaren heb doorgebracht. Ik heb nog een zus (Anky) die 6 jaar ouder is. Zij is in 2002 vanuit het Zuiden in Huizinge komen wonen, ook hier in de Torenstraat. Ik ben afkomstig uit een gezin van 4 personen dus.
Het feit dat ik mijn zieke moeder bijna 2 jaar lang verzorgd heb, heeft mij gevormd. Zij overleed toen ik 16 jaar was. Ik werd al vroeg volwassen dus. Mijn middelbare schooltijd heb ik in Heemstede doorgebracht, de plaats waar we naar toe verhuisd zijn toen ik ongeveer 3 jaar oud was.
Wat is uw burgerlijke staat?
Toen ik 17 jaar was, leerde ik mijn man Hans kennen. Hij was 3 jaar ouder dan ik, van beroep binnenhuisarchitect/standbouwer. We zijn in 1967 getrouwd en gingen wonen in een oude villa met 24 kamers in Aerdenhout, vlak bij Zandvoort. Over dit huis zal ik je later nog meer vertellen.
Eind 1967 werd onze zoon Bas geboren. Het was in de tijd dat we ons ‘de blubber werkten’ want we hebben namelijk 8 jaar lang een Espressobar /Petit Restaurant gehad in Haarlem Noord. We waren alleen zondags vrij. Hans is in die tijd ook nog 2 jaar typeleraar geweest. In 1971 werd onze dochter Barbara geboren.
We waren best avontuurlijk ingesteld, kan ik achteraf wel zeggen. Zo kochten we in 1970 een oude, lelijke eend waarmee we via Istanbul uiteindelijk in Athene belandden. Een tocht van maar liefst 7.000 km.. In Athene ontmoetten we een man die vlak bij Athene in de buurt een camping had. Daar zijn we toen heen getrokken en heeft hij ons de eilanden Hidra/Aegina en Poros laten zien. In die tijd is onze liefde voor Griekenland ontstaan.
In de villa in Aerdenhout woonden ook 2 kunstschilders, te weten Pieter Jansen en Bart Holt (beiden afgestudeerd aan de Rietveldacademie) en in die tijd zwermden de tekenleraren uit in heel Nederland. Zij verhuisden uiteindelijk naar het Hogeland, naar Warffum en Huizinge. Ook een gezamenlijk vriend, Peter Koudhoofd, verhuisde naar het Noorden, naar Toornwerd om precies te zijn. En zo kon het gebeuren dat we tijdens Pinksteren 1974 voor het eerst de Afsluitdijk over reden, richting Groningen. We logeerden op Toornwerd. Het was onstuimig weer, inclusief storm en regen, maar we vonden het prachtig en raakten verknocht aan het ruige Groninger land.
1974 was ook het jaar waarin we nogmaals 2 maanden naar Griekenland vertrokken. We hadden de zaak inmiddels verkocht en waren op zoek naar een nieuwe invulling van ons leven. Toen wij er waren werd Griekenland in een oorlog betrokken met Turkije, de ruzie ging over het eiland Cyprus. Een oorlog die abrupt eindigde toen de toenmalige kolonels in Griekenland de macht verloren tijdens een coupe wat het begin betekende van de democratie. Een proces waar we bij geweest zijn dus, het was groot feest! Eigenlijk wilden we in Griekenland een manege beginnen maar deze werd door bosbranden verwoest. Daarbij wilde Bas niet naar een internationale school. We zagen dit als ‘tekenen des Heeren’ en besloten om ons heil weer in Nederland te zoeken.
Als halve hippies zonder baan namen wij de beslissing om naar Groningen te verhuizen – uiteindelijk begint dat ook met een Grrrrr – en toog Hans naar het Noorden op zoek naar een woning. Uiteindelijk kwamen we een prachtig huis tegen op Toornwerd aan de Ossengang. Inderdaad het huis waar jouw zuster nu woont! We toerden vaak op en neer van Aerdenhout naar Toornwerd om het huis op te knappen en maakten uiteindelijk op 19 december 1974 de definitieve overstap naar Groningen.
Als teken dat het wel goed zat, vond Hans al vrij snel een baan als verkoper van expressiematerialen. Denk daarbij aan teken- en schilderbenodigdheden. Ze pikten hem zo uit de 265 sollicitanten, mede door zijn vroegere opleidingen. Hij kwam dus min of meer weer in zijn oude baan terug. Onze jongste dochter Sanne is op ‘Doord’ geboren, in 1977.
Het huis werd op den duur te klein en daarom zijn we in 1982 verhuisd naar de Hoofdweg in Huizinge. In dit huis hadden we meer ruimte en de beschikking over een ruime garage. We hadden toen ook al veel vrienden in Huizinge, dat maakte de keus nog gemakkelijker.
In 2001 werd Hans getroffen door een hartinfarct, van werken kwam niet veel meer terecht. Zelf ben ik in 2004 met een regeling vervroegd uitgetreden. In 2007 werd er bij Hans prostaatkanker geconstateerd. Er volgden vele jaren van bestralingen en hormoonkuren. Toch was dit ondanks alle zorgen ook een fantastische tijd waarbij we zeer regelmatig, ook met goede vrienden, ons Griekenland aandeden.
We hadden namelijk in 1994 op het eiland Evvia (bijna net zo groot als Kreta) een huis gekocht en deze opgeknapt. Het huis ligt in de ‘kop’ van het eiland in de bergen. In de periode 2004 t/m 2009 gingen we 2 keer per jaar, 2 maanden achterelkaar naar Evvia, achteraf gezien een gouden tijd. Hans is in 2011 overleden.
Wat is uw voormalig beroep?
Eigenlijk heb ik een heel gevarieerde en grillige carrière achter de rug als je er zo op terugkijkt. Maar ik ben blij met alle dingen die ik heb mogen doen. In mijn jonge jaren heb ik een opleiding tot schoonheidsspecialiste/ visagist gevolgd. Een opleiding die mij naar Engeland bracht waar ik gevraagd ben om het Nederlandse Mary Quant meisje te worden voor het vermaarde Mary Quant mode-imperium. Mary Quant werd omschreven als de grootste mode-invloed buiten Parijs. Ik leidde daarna in heel Nederland ook nieuwe meisjes op.
Daarna volgde dus 8 jaar lang het harde werken in de Espressobar/ Petit Restaurant, waarna we naar Groningen verhuisden. Een periode van veel (vrijwilligers)werk volgde. Tijdens de 1 mei viering in 1975 bezocht ik een PvdA bijeenkomst in de bovenzaal van café Grommers. Eigenlijk was ik enthousiast gemaakt door oude Opa Buiring die bij ons op Toornwerd woonde en trots vermeldde dat zijn kleinzoon –Meindert Schollema- tot jongste wethouder van Nederland was verkozen.
Ik ben in 1975 lid geworden van de PvdA en werd direct tot penningmeester benoemd. In 1976 werd ik fractievoorzitter en heb ik 6 jaar in de Middelstumse Raad gezeten. Van 1982 tot 1986 ben ik 4 jaar Statenlid geweest namens de PvdA en heb ik daarna nogmaals vier jaar als raadslid in de Gemeente Loppersum gefungeerd. In 1979 heb we met 4 personen judovereniging Bushido opgericht. In 1982 ben ik ook betrokken geweest bij de oprichting van de Culturele Raad Middelstum. Daarvan heb ik totaal 17 jaar in het bestuur gezeten, waarvan 8 jaar als voorzitter.
Wat dat betreft heb ik heel veel bestuurswerk voor verschillende verenigingen mogen verrichten. Je noteert maar wat je interessant vindt, ik geef toe dat het anders ook wel een hele waslijst wordt. Zo ben ik nog enige jaren bestuurslid geweest van het Hogelandcollege in Warffum, was ik voorzitter toen tafeltennisvereniging Midstars (toen Ankerstars geheten) landskampioen werd en ben ik ook voorzitter van tennisvereniging De Weer geweest. Tijdens het 100 jarig jubileum is deze vereniging opgedoekt. Op dit moment ben ik ‘alleen’ nog voorzitter van de Huizinger ijsclub Nooitgedacht.
Tot zover het vrijwilligerswerk. Misschien ook leuk om te vertellen is dat ik van 1983 tot 1991 op de zeehondencrèche in Pieterburen gewerkt heb. Ik was daar de administrateur, maar was tevens vervanger van Lenie ’t Hart en heb in die hoedanigheid menig zeehond op mogen halen tot aan Denemarken aan toe.
In 1991 ben ik bij de Rijksuniversiteit Groningen aan het werk gegaan. Negen jaar als directeur Transferpunt waar ik als intermediair fungeerde tussen de universiteit en het bedrijfsleven. En 3,5 jaar lang als plaatsvervangend directeur van het Ubbo Emmius fonds. Tot 2004 dus, toen ben ik vervroegd ‘met pensioen’ gegaan.
In 2005 werd ik trouwambtenaar in de gemeente Loppersum. Dit vind ik bijzonder leuk om te doen. De huisbezoeken, de gesprekken, hoe mensen elkaar hebben leren kennen en waarom ze voor elkaar gekozen hebben, geweldig vind ik dat! Dit jaar heb ik namens de gemeente al 17 huwelijken mogen voltrekken.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Uitstekend! Ik heb het geluk dat ik een groot aantal hobby’s heb, waarin ik mij helemaal kan uitleven. Zo zit ik in Huizinge op klaverjassen. Eén keer per maand spelen we onze partijtjes. Naast het klaverjassen mag ik ook heel graag bridgen. In 2001 hebben Hans en ik hiervoor een cursus gevolgd in Kantens. Tegenwoordig bridge ik op de maandagavond in Uithuizen en op de dinsdagmorgen hier in ’t Ol Schoultje in Huizinge waar ik tevens dan de kantinedienst doe. Ook bridge ik nog op de dinsdagavond bij de ‘Twee Provinciën’ aan het Paterswoldsemeer.
Daarnaast tennis ik bij de tennisclub Mentheda in Middelstum, maar speel ook nog samen met Noor Gast competitiewedstrijden in Delfzijl. In maart volgend jaar gaan we met 7 dames van de tennisclub Middelstum een week naar Turkije, waar we les krijgen van een tennisleraar die ook Haarhuis/ Eltingh en Schalken nog getraind heeft. Dat belooft wat dus, haha…
Tot slot mag ik graag reizen en lezen. Ik ben lid van een boeken leesclub, die door het NUT hier in Middelstum georganiseerd wordt en die aangesloten is bij de provinciale bibliotheek.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Misschien wel de gezamenlijke reis die ik met de toen al zieke Hans en enige dierbare vrienden van ons naar Egypte gemaakt heb. Deze reis roept dierbare herinneringen op. En ik weet dat het raar klinkt maar eigenlijk was het hele afscheid van Hans één groot hoogtepunt. Zo’n echt en hecht gebeuren. Een dienst met humor, een orkest bestaande uit vrienden en familieleden die muziek speelden, door Hans uitgezocht. Na afloop ouzo drinken en mooie herinneringen ophalen met de in totaal 300 aanwezigen die van heinde en ver kwamen.
‘Hans is nog steeds bij me, hij is nooit weggeweest!’ In alles voel ik zijn aanwezig, ik ben wat dat betreft heel spiritueel ingesteld. Onze trouwerij, de geboorte van onze kinderen, de geboorte van kleinzoon Bram in 2011 wiens eerste maanden Hans nog heeft mee mogen maken, beschouw ik ook als grote hoogtepunten uit mijn leven. Het ligt in de planning om in april volgend jaar met het hele gezin naar Evvia te gaan. Iets waar ik mij op kan verheugen!
En de dieptepunten?
Het overlijden van Hans, 3 jaar en 3 maanden geleden. Wat dat betreft was dit een gezamenlijke hoogte- én dieptepunt uit mijn leven. Ik ben mijn maatje en mijn klankbord kwijtgeraakt. Gelukkig is hond Jannis er nog, een Griekse teckel die mij heel blij maakt en veel liefde bezorgt.
Het feit dat mijn moeder zo jong overleden is, heeft ook een diepe indruk achtergelaten. Ik ben er flink door geworden en het heeft mij gevormd tot de mens die ik nu ben.
De 6 jaar lange strijd en 9 rechtszaken om ons nieuw gebouwde huis hier in Huizinge, vlak bij de kerk, zie ik ook als een groot dieptepunt, temeer daar Hans nooit de overwinning heeft mee kunnen maken!
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
De hoofdbewoner van de oude villa in Aerdenhout was de excentrieke Willem Bierens de Haan. Hij werd op zijn 69e (!) voor het eerst vader en zou twee jaar later nog een kind krijgen, bij een vrouw die veel jonger was dan hij. Hij was bevriend met tal van beroemdheden die regelmatig in het huis te vinden waren. De schrijver Nescio bijvoorbeeld en Jan Bomans, inderdaad de broer van Godfried.
Wonend in deze villa heb ik geleerd dat niets vreemd is en dat je tegen niets en niemand op hoeft te kijken. Het is voor mij een hele mooie leerschool geweest en ik heb er enorm veel energie opgedaan. Hans heeft wel eens tegen mij gezegd: ‘jij met jouw energie…jij brandt aan 2 kanten tegelijk op!’
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Hoewel ik geen motor zou gaan kopen, lijkt het me nog wel leuk om mijn motorrijbewijs te halen. Of met autocoureur Michael Schumacher over een Formule 1 circuit rijden maar dat wordt hem ook niet meer.
Ik ben wat dat betreft een enorme raceliefhebber. Aerdenhout ligt vlak bij Zandvoort, de plaats waar vroeger nog Formule 1 races georganiseerd werden. Kijkend vanaf de duinen is het Hans en ik regelmatig gelukt om zonder kaartje het circuit te betreden…
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van, ik zou alles precies weer zo doen. Wat dat betreft heb ik tot dusver een intens gelukkig leven geleid.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Zeker wel een 8 of een 9!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wij mensen moeten niet zo mopperen. Wij wonen wat dat betreft in het mooiste land van de wereld. We hebben het bijna allemaal goed maar toch vind ik het schandalig dat er niet verder genivelleerd wordt. Als je meer verdient is het logisch dat je ook meer belasting betaalt. Ik zeg altijd: ‘Liever met zijn vieren een gehaktbal eten dan een biefstuk in je eentje!’
We moeten veel meer omzien naar elkaar en niet alleen maar mopperen op de regering. Dat is ook de voornaamste reden dat ik de politiek ben ingegaan. Niet zeuren, maar doen en elkaar helpen. Zeker in mindere tijden!