(Op vriendelijk verzoek van The Music Boys mocht ik onlangs een interview houden met Jaap van Dijken en Harm Jan Wieringa. Twee ‘oudgedienden’ van dit muzikaal gezelschap die heel wat te vertellen hadden!)
Kunnen jullie de bandleden even in het kort voorstellen?
We bestaan inmiddels uit 5 personen, te weten:
Harm Jan Wieringa, 50 jaar, 33 jaar lid van The Music Boys, heeft samen met broer Jaap een eigen timmerbedrijf, speelt gitaar.
Jaap van Dijken, 49 jaar, 38 jaar lid, heeft een eigen schildersbedrijf en speelt accordeon en keyboard.
Peter van Dijken, 46 jaar, 34 jaar lid, afdelingschef/regelneef bij Controlseal in Appingedam, drummer.
Thea Krijgsheld, 47 jaar, werkzaam bij LAbNoord, 14 jaar geleden als techneut bij de groep gekomen en de laatste 6 jaar zangeres van de band.
Tamme Kamminga, 47 jaar, sinds 3 jaar vast bij de band maar voor die tijd al regelmatig gastspeler, werkzaam als leidinggevende bij DSW Groningen, afdeling groenvoorziening, speelt basgitaar.
Wat kunnen jullie over de oprichting van The Music Boys vertellen?
Eigenlijk niet zo heel veel. We weten dat de originele bezetting bestond uit Piet van Dijken (de vader van Jaap en Peter), Jantinus Zigterman en Janske van Dijken. Piet en Jantinus speelden accordeon, Janske zat achter de drums. Hoe ze elkaar getroffen hebben en bij elkaar gekomen zijn? Geen idee! Wel weten we dat ze ook wel bekend stonden als de ‘Soepenbreiband’. Waarom? Ook geen idee, haha.
In het begin speelde de band zonder eigen naam. Meester Moorlag kwam toen met de internationale naam ‘The Music Boys’ op de proppen, een Engelse naam nog wel. We weten dat ze vroeger regelmatig in de kroeg speelden die schuin tegenover Vita Nova stond. Later gingen ze ook op tournee. Ze stonden dan met hun accordeons en drumstel in de hand bij de bushalte om ’s nachts met de taxi thuisgebracht te worden.
Er zijn best nog wel verhalen uit die tijd. Zo moesten ze eens optreden in Loppersum bij de textielonderneming Hollandia op een personeelsfeest. Het was rond Sinterklaas en al snel kwam de vraag of ze ook verkleed wilden komen. Janske werd gebombardeerd tot Sinterklaas, hoewel hij daar helemaal niet op zat te wachten. Maar de andere 2 zouden hem er wel door heen slepen, zo was de afspraak. Jantinus werd Zwarte Piet en Piet speelde Sinterklaasliedjes op de accordeon.
Bij opkomst strooide Jantinus keihard pepernoten de zaal in, ze kwamen aan als kogels, toen Piet ‘Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht’ inzette. Dat leidde tot een hoop commotie en hilariteit maar op den duur was Piet door zijn repertoire heen en verdween stiekem van het podium, niet veel later gevolgd door Jantinus. De zaal zat toen muisstil naar Janske te kijken, in afwachting wat ging komen. Voor Sinterklaas, die hier toch al niet op zat te wachten, de hoogste tijd om de rokken op te tillen en hard weg te rennen…
Hoe zijn jullie bij The Music Boys betrokken geraakt?
Jaap: ‘Ik was thuis regelmatig aan het accordeon spelen en werd tijdens een familiefeestje door pa gevraagd of ik een keer mee wilde spelen. De samenstelling veranderde in de loop der jaren toch. Janske stopte er mee en Jantinus is door een ongeluk met de auto in het Boterdiep terecht gekomen en verdronken. Mijn neef Dick van Dijken heeft nog een tijdje in de band gespeeld en broer Marten speelde regelmatig op de drums. Toen Marten in militaire dienst moest, nam Peter regelmatig het drumstokje over. Pa en ik zijn heel af en toe ook wel eens met zijn tweeën op stap geweest.’
Harm Jan vervolgt: ‘Ik kwam in die tijd regelmatig bij de gebroeders Van Dijken thuis. Pa Van Dijken had al enige keren aangegeven dat hij eigenlijk wel wilde stoppen. Jaap en Peter gaven aan dat het misschien wel mooi zou zijn wanneer ik gitaar ging spelen maar ik had nog nooit een gitaar in handen gehad.’
‘Toch gingen we naar een muziekzaak in Groningen waar ik verschillende gitaren uitgeprobeerd heb en uiteindelijk de goedkoopste uitzocht. Zonder er een snars verstand van te hebben, hè. Maar gelukkig kreeg ik een boekje met akkoorden mee. Dat was ook hard nodig want 6 weken later stond ons eerste optreden op het programma, we speelden toen alleen nog maar instrumentaal!’
Jaap neemt het gesprek weer over: ‘We hadden het druk met optredens in die tijd en speelden door de hele provincie. Ook vaak in Oost Groningen, de kant van Winschoten op. Harm Jan moest altijd rijden en wij lagen achterin te slapen. Vaak moesten we de volgende dag gewoon weer aan het werk. Onverantwoord dus en dat vond ook Gerard Stuitje, die zich spontaan aanbood als chauffeur.’
‘Gerard bleek ook heel goed te kunnen zingen en praten en zo werd hij onze ceremoniemeester. Tijdens bruiloften entertainde hij het publiek met tal van goochel- en Tiroler acts. Ik denk dat hij ongeveer 22 jaar met ons meegegaan is, 3 jaar geleden is hij gestopt.’
‘In de loop der jaren kregen we steeds meer apparatuur, het gelicht en geluid vereisten de nodige aandacht. Volgens mij heeft Gerard toen Thea gevraagd om ons daarin te ondersteunen. Dit vanwege haar muzikaal gehoor. Dit deed zij om en om met Bert Bulthuis. Wanneer Thea meezong kon het voorkomen dat we met ons zessen op pad gingen.’
‘Drie jaar geleden gaf Gerard dus aan dat hij wilde stoppen’, aldus Harm Jan. ‘Dat was in de tijd dat het bandje gebeuren een beetje op zijn kop lag. Eigenlijk wilden we wel een andere kant op, een ander repertoire aanboren. Zo kon het gebeuren dat gastspeler Tamme ons als bassist kwam versterken.’
‘Jaap besloot om zich het spelen op een keyboard aan te leren en er is ook een keyboard aangeschaft waaruit al snel allerlei Hammondorgel- melodieën en pianogeluiden kwamen. Na een jaar lukte het Jaap ook de juiste houding aan te nemen achter de keyboard want hij was natuurlijk de elektrische accordeon gewend.’
‘Ach, eigenlijk kan alleen Thea noten lezen, wij spelen alles op het gehoor. Tegenwoordig spelen we met een vaste playlist en een vast repertoire. Bij bruiloften was het toch meer improviseren. Jaap had steevast een grote map met daarin allerlei nummers voor zich liggen en zo improviseerden we al na gelang de stemming de avond wel vol.’
Wat voelen jullie zelf bij 60 jaar The Music Boys?
Het geeft best wel een bijzonder gevoel. Er zijn weinig bandjes die 60 jaar ‘worden’. Of we precies 60 jaar bestaan is overigens niet helemaal zeker, maar we zitten er hooguit één jaar naast. Dat kunnen we opmaken uit verschillende foto’s en verhalen van mensen. We zijn dan ook, in alle bescheidenheid, best wel een beetje trots maar dat mag toch?
En we zijn een band met bijzondere verhalen. Zo worden we altijd aangekondigd als The Music Boys uit Middelstum maar Peter komt uit Eenum, Tamme uit Zeerijp en Harm Jan uit Huizinge. En dan Thea als zangeres nog bij deze Boys. We hebben wel eens over een naamsverandering nagedacht zoals Thea & The Boys. Ook al omdat The Music Boys best wel een oubollige naam is. Maar het is ons afgeraden. De naam heeft natuurlijk een grote bekendheid en een bijzonder rijk verleden…
Volgens mij zijn jullie een beetje een andere richting ingeslagen?
Dat klopt, zeker nadat Tamme zijn definitieve opwachting bij ons maakte. Het geheime zender en polonaise muziek hebben we achter ons gelaten. Wat zoiets inhoudt dat we het halve repertoire over boord gegooid hebben. Wat we nu spelen zou je het beste kunnen omschrijven als classic rock.
Nee, we schrijven zelf nooit nummers. ‘Al waai’n de pann’n bie mie van dak’, waar jij in je titel aan refereert, is ook een cover. Harm Jan is n.a.v. een clinic met Erwin de Vries ooit eens begonnen met het schrijven van een nummer maar hij is halverwege gestrand. Misschien is dat meer iets voor jou, haha…
Hoe vaak treden jullie op en hoeveel repetitietijd vereist dit?
Vroeger, in de topjaren medio jaren ‘90, traden we wel 70, 80 keer per jaar op. Repeteren deden we toen nooit. Nieuwe nummers oefenden we altijd aan het eind van de avond, als de mensen al een behoorlijke slok op hadden. Tegenwoordig is het andersom. We treden gemiddeld één keer per maand op maar repeteren wel elke vrijdagavond van 20.00 tot 23.00 uur. Natuurlijk onder het genot van een bakje koffie en een pilsje.
Kunnen jullie iets meer over de hoogte- en dieptepunten vertellen?
Eigenlijk hebben we alleen maar hoogtepunten beleefd. We zijn een allround band die voor elk publiek kan spelen. Van de inwoners van het Hippolytushoes tot feestgangers van een ‘roege’ motorclub waar in het midden van de zaal zo’n glijpaal stond en een doodskist op het podium met daarin een skelet.
Wel hebben we sneue dingen meegemaakt. Zo hebben we 2 x op een bruiloft gespeeld waar veel minder mensen kwamen dan verwacht. Dat er door heel slecht weer en sneeuw maar 20, 30 gasten waren i.p.v. de geplande 300 man. Harm Jan: ‘ik heb wel eens met een gigantische kopzere gespeeld toen ik vlak voor een optreden een ijzeren balk op mijn hoofd kreeg.’
Ach, wat dat betreft zijn er verhalen genoeg. Dat we de spullen klaargezet hadden in een feesttent en nog even snel naar huis gingen om te eten. En dat toen we terugkwamen we direct aangekondigd werden en 400 man publiek in afwachting waren op ons optreden terwijl we nog niet eens wisten wat ons openingsnummer zou gaan worden.
Ook speelden we ooit eens op een verjaardagsfeestje waar een zonderling figuur rondliep die heel graag even op de tamboerijn wilde spelen. Toen hij klaar was, pakte hij zijn dikke portemonnee vol met flappen en gaf ons een briefje van 100 gulden. Even later hetzelfde ritueel. Toen we hem er op aan wilden spreken dat dit toch wel te gek was, was hij inmiddels verdwenen…
Ook hebben we wel eens een bommelding meegemaakt of een bruiloft waar, toen we aankwamen, nog een band stond op te bouwen. Het bleek dat ze dubbel geboekt waren. We hebben nog voorgesteld om in toerbeurt te spelen maar ze konden onverrichter zake weer vertrekken, het bruidspaar was onverbiddelijk. Of dat we ’s nachts autopech hadden met een nieuwe auto om half drie in Stuifzand, een plaatsje bij Hoogeveen. Daar sta je dan, in de middel of nowhere. Door de drank konden we er toch nog wel de lol van inzien, op de chauffeur na natuurlijk…
Hebben jullie nog leuke anekdotes?
Je hebt er al de nodige gehoord maar we kunnen nog wel even doorgaan hoor. Zo hadden Piet, Jantinus en Janske na een optreden nog vaak last van ‘muziek in de oren’ die er middels een borrel uitgedronken moest worden. Het werd dan ook vaak laat, 3.00 uur ’s nachts was heel gewoon, terwijl Piet ’s morgens vroeg weer moest melken en Janske als melkboer zijnde weer moest venten.
Janske had ooit wel eens verteld dat de nieuwe dominee maar een beetje een ‘kniepstuiver’ was zonder grote bestellingen. Altijd 1 melk en 1 karnemelk stond er op zijn bestellijstje die hij aan het hek hing. Na een doordeweekse optreden ging Janske direct naar huis terwijl Piet en Jantinus besloten om nog een eindje te gaan wandelen.
Groot was Janske zijn verbazing toen hij dag er na een grote bestelling bij de dominee vond met veel meer artikelen dan te doen gebruikelijk. Hij dacht waarschijnlijk dat de dominee een feestje had en haalde snel de extra spullen op. Toen de dominee enige uren later aan belde met de vraag waar de melkboer wel niet mee bezig was, wist Janske direct wie dit om aans hadden gehad…
Wij hebben ooit wel eens samengewerkt met een buikdanseres die met een cassettebandje optrad. Wij hadden ook altijd een cassettedek bij ons en zij vroeg ons of ze er ook even gebruik van mocht maken. Galant als wij zijn, was dat natuurlijk geen probleem. Het cassettedek was al vrij oud en het bandje wat de danseres gebruikte waarschijnlijk ook want het was van slechte kwaliteit. Dan liep het bandje langzaam, dan weer veel sneller. Daar viel niet tegen te dansen natuurlijk. Kwaad dat ze was, haha…
Ook moesten we ooit eens optreden in theater Molenberg te Delfzijl, samen met een keur van artiesten. We werden keurig naar de grote ingang geleid waar doorgaans de grote vrachtwagens gelost werden. ‘Is dit alles?’, zo vroeg de man die ons moest lossen. En waar wij vonden dat wij heel wat apparatuur bij ons hadden, werden de grote deuren weer dicht gedaan en moesten we gewoon via de zijingang lossen.
We speelden ooit eens op een festival waar ook het toen bekende duo Frank & Mirella op zouden treden. Aan Gerard was gevraagd of hij ze aan wilde kondigen, want ze speelden na ons. Maar Gerard had grote nood en verdween na het laatste nummer direct van het podium, samen met de rest. Jaap stond er nog maar was de naam van het duo vergeten. ‘Dames en heren, mag ik u aandacht voor…’ om vervolgens achter de coulissen te vragen wie op moest treden. Frank en Mirella waren bijzonder ontstemd…
Wat zijn jullie favoriete nummers om te spelen?
Ik denk dat we uitkomen op ‘Don’t Stop’ van Fleetwood Mac, ‘The One I Love’ van REM, ‘Venus’ van Shocking Blue en Aratha Franklin met ‘Evil gall blues’.
Nog tijd voor andere hobby’s?
Zowel Jaap als Harm Jan zitten bij de brandweer en mogen graag motorrijden en sporten. Beiden hebben het natuurlijk ook druk met hun eigen zaak. Jaap voegt hier nog het kunstschilderen aan toe. Thea is bijzonder handig en creatief en mag graag knutselen, breien en tuinieren, Tamme heeft het druk met zijn Belgisch peerd en Peter met zijn dieren, zoals zijn hond en een varken. Het zou kunnen zijn, dat zijn werk ook zijn hobby is…
Zin in het 60-jarig jubileumfeest in Vita Nova?
Jazeker! Het moet een beetje een reünie worden, we verwachten veel mensen. Zelf hebben we ook de nodige collega-muzikanten, vrienden en familieleden uitgenodigd. De hele avond door is er een beamerpresentatie met foto’s door de jaren heen. We starten met wat oudere nummers en instrumenten om langzaam maar zeker naar het heden toe te spelen. We hopen op een volle foyer en voelen natuurlijk ook wel extra druk om goed te presteren.
Waar mogen ze jullie ’s nachts voor wakker maken?
Na een optreden worden we liever ’s nachts lekker ingestopt…
Waar staan TMB over 10 jaar?
Zoals het nu gaat, dus met 10 a 12 optredens per jaar en de gezellige repetitieavonden op vrijdag gaan we graag nog 10 jaar door!
Wil jullie verder nog iets kwijt?
Uiteraard zijn de lezers van harte uitgenodigd om 22 november langs te komen in Zalencentrum Vita Nova. Verder vinden we het hartstikke leuk zoals het nu gaat. We stellen wat dat betreft geen hoge eisen. ‘Het is heerlijk om zo met je hobby bezig te zijn en als andere mensen het ook leuk vinden is dat natuurlijk helemaal super!’ We hebben als ploegje veel aardigheid met elkaar en deze chemie slaat vaak over op de zaal wat dan tot een wisselwerking leidt en dat maakt het spelen ook weer gemakkelijker.
We vinden het leuk om voor bijvoorbeeld Fraamborg en Stichting Little Fun op te treden. De mensen met een beperking genieten altijd met volle teugen en zingen vaak volop mee. Maar ook op onze ‘Dörpshoezntoer’ kwamen mensen af met bijzondere verhalen. Die hadden de oude bezetting nog op zien treden. Of we kwamen mensen tegen waarbij we zowel op de bruiloft als tijdens hun 25-jarig huwelijk gespeeld hadden.
Eigenlijk hebben we in de loop der jaren zoveel lol met elkaar gehad en bijna nooit geen ruzie. Het is slechts één keer voor gekomen dat we elkaar bijna in de haren vlogen maar dat was na een hele druk week met 3 optredens waarbij we bekaf waren. Vaker komt het voor dat we op de terugreis groot lol hebben. Zoals die keer toen we aan het ‘helium snoeven’ waren en we allemaal aparte stemmetjes kregen. We ‘megen’ zo’n beetje in boksem van ’t lachen. Nee hoor, wij gaan nog wel een tijdje door. Middelstum en Ommelanden zijn nog lang niet van ons af!