Vanmorgen kwam ik hem tegen op het bankje aan de rand van het Middelstumer bos met uitzicht op Huizinge. Hij had een mooiere dag uit kunnen kiezen om hier te gaan zitten. Een grauwe, mistige dag biedt nu eenmaal niet het mooiste uitzicht. Hoe die er gekomen is? Geen flauw idee. Hij zat er gewoon, in dezelfde houding als op de foto, vies te zijn…
Misschien verloren door een wandelend kind die zich nu wanhopig afvraagt waar hij zijn vriendje toch kwijtgeraakt is. Of zat er een grappenmaker met een touwtje in het bos die de beer terug zou trekken wanneer iemand hem zou willen pakken? Of is hij gevonden door een toevallige wandelaar die hem maar op het bankje neer gezet heeft zodat hij goed opvalt?
Of is het een stil protest van Moeder Aarde tegen het bewust leegpompen van het prachtige Groninger land? Laat hij ons terugdenken aan die onbezorgde tijd van vroeger toen ons klei nog niet hemel en aarde bewoog om aandacht te vragen voor toegediend leed. Een seintje dat wij Groningers echt niet altijd apen en beren zien en ons overal druk over maken. Wie het weet mag het zeggen. Misschien zit hij er ook wel niet meer, teruggehaald door de rechtmatige eigenaar? Een bijzonder moment op een gewone donderdagmorgen. Wordt misschien vervolgd wanneer ik meer te weten kom over de beer, zittend op het bankje in het bos….