“Er gelden nauwelijks beperkingen voor wat het onderwerp van een column kan zijn; het gamma reikt van huiselijke voorvallen tot de wereldpolitiek.” Kijk, dat zijn berichten. Na een opmerking richting Bert in een zoals zo vaak wat dompige omgeving van de verschillende ruimten waarin wij ons op zaterdag geheel vrijwillig begeven en steken in voetbaltenue ontstaat er achter de laptop door het moeten kiezen voor een onderwerp een writersblock.
Bovenstaande tussen aanhalingstekens geplaatste opmerking van Wikipedia biedt weer hoop. Verder doorlezend zie ik de volgende zin: “De toestand is hopeloos maar niet ernstig.” Met deze 2 quotes zijn eerst ruimte en daarna begrenzing voor de column ontstaan. Of simpeler: het mag overal over gaan en het liefst met de nuchtere Groningse ondertoon dat het nog nooit oneindig donker is geweest want tot nu toe is het altijd weer licht geworden…
De kop is er af
De eerste 100 dagen, zoals ze in de politiek om een of andere reden als belangrijk worden geduid, zitten er op. Een moment van kort terugkijken maar vooral vooruit. Dat lijkt me te passen in de ruimte die ik met de inleiding heb geschapen en dat zal ik dus voor u doen.
Daar zit je dan ineens. Achter een deur op een kamer. Op de andere kant van de deur staat prominent het woord “wethouder”. Dat label hangt ineens aan je handelen. Als je iets zegt of doet is het niet meer de leerling van Wiebe op de Wilster van heel vroeger, de taxichauffeur van ooit, de bouwkundig toezicht houder, de voorzitter van de OR, de speler van het 4e maar van de wethouder. Je stapt in een wereld waarbij het in 4 jaar moet gebeuren. De stoel waar je nog maar net op zit nog warm van degene die er voor je zat. De stukken die in de eerste weken voorbij komen dragen haar naam.
Ergens in het begin van het jaar liep ik met Diederik Samsom door de Oude Schoolsterweg in Middelstum. Ik wees 1 voor 1 de huizen aan en vertelde hem wie er woonde. Wat voor mensen. Waar het openbaar onderwijs begon. Waar vroeger de 4=6 zat en alles daar tussen. Allemaal verschillende huizen. Allemaal verschillende mensen. Allemaal met 1 verzoek. Stel ons in de gelegenheid om dit zo te houden als wij dat willen.
Kees Reinders vertelde het mooi aan onze nieuwe inwoners. Het ontstaan van de volksaard in onze omgeving. Soms met een drukkertje van een ander (van Napoleon tot Drees) maar met name gericht op de zelfredzaamheid. Na een beetje hulp van een ander weer op eigen benen. Beslissingsbevoegd over huis en haard, kunnen en mogen handelen vanuit eigenkracht en wil.
In de afgelopen 100 dagen is er ontzettend veel gebeurd. Ik heb een aantal keren op televisie mogen komen en in de krant mogen staan. Ik heb hele mooie mensen leren kennen. Eigenlijk heb ik nog niemand ontmoet die niet het beste met mijn leefomgeving, het mooie noord Groningen voor heeft.
En toch knaagt het. Het beste voor hebben moet ook nog uitgevoerd. Een lijst met “uitdagingen”. Mensen aan werk en inkomen helpen. Beschut als het moet. Commercieel als het kan. Kinderen in een goede omgeving op laten groeien en onderwijs laten genieten. Sport en beweging op een fatsoenlijke afstand mogelijk houden. Met kwaliteit. Onze leefomgeving schoon en heel houden. Denkend aan de toekomst dus duurzaam. Zomaar een paar greepjes uit een breed pakket aan verantwoordelijkheden.
Ontzettend leuk. Soms een beetje eng. Het gaat ons allemaal aan. Mijn motto blijft hetzelfde: ‘Klaag er niet over, neem er aan deel!’ We blijven toch niet aan de kantlijn staan morren maar pakken met elkaar de dingen aan. Houden zwembaden open. De dorpen netjes. Denken om onze buren en helpen als het nodig is. Met zijn allen proberen we gewoon heel simpel, het een beetje te houden zoals we het hebben. En waar kan te verbeteren. Soms met hele kleine stapjes.
Ik hoop dat we dat samen kunnen blijven doen. Met iedereen die bereid is met mij te kijken naar overeenkomsten en kansen. Verzachten van bedreigingen als verandering weer dezelfde groep treft. Door het samen te doen perspectief te bieden voor ALLE inwoners van onze gemeente. Perspectief op een veilig leven, een plek tussen de mensen door werk en deelname aan de maatschappij.
Simpel toch. Zoals in de inleiding gezegd, ergens tussen huiselijke voorvallen en wereldpolitiek. Op het Hoogeland van Nederland in duurzaam sociaal natuurlijk Loppersum. Ik ben er trots op en blijf er met iedereen die dat ook wil keihard voor knokken. Iedere dag weer.
En denkt u na dit gelezen te hebben: “Daar zit wat in maar ik wil hem es even vertellen hoe ik er over denk”, schroom niet!
Groet Bé Schollema