Het is zaterdag 20 september 20.30 uur. Na een lekker kippetje genuttigd te hebben in Zalencentrum Vita Nova begint de vermoeidheid van een voetbaldagje inclusief nazit langzaam maar zeker in te treden. Eigenlijk heb ik wel zin om naar huis te gaan. Maar dan komt Ronnie binnen zetten. ‘Goist mit noar ‘Back to 538’?’ Uiteraard ben ik al lang op de hoogte van dit evenement, de 538 PR-machine heeft wat dat betreft uitstekend werk verricht. Maar voor het eerst begint het ook daadwerkelijk te kriebelen. Vroeger hadden de kaarten voor dit soort feestactiviteiten al lang in de kast gelegen, dat is dan ook eigenlijk ons grootste probleem. Op de bonnefooi naar Uithuizen? Ach, doe eens een keer weer gek, we gokken er op! ‘Als je will’n, kenn’n je altied nog wel noar binn’n!’, aldus Mittos. ‘Leutje Loane’ leek het ook wel wat toe, ongetwijfeld enthousiast geworden door de verhalen van zijn ouders.
Hoe vaak zou ik in 538 geweest zijn? 20, 30 keer? Ik weet het eigenlijk niet. Vaak gingen we naar Fame in Beem. Veel van mijn vrienden waren daar te vinden. En kuddegedrag doet volgen. Toch mocht ik altijd graag naar 538 gaan. Een ander slag volk, een ander slag muziek. Maar eigenlijk altijd wel gezellig en druk. En dat je na die tijd zo lang op een taxi moest wachten, dat nam je maar op de koop toe. Overigens was dit in Bedum ook vaak het geval.
De taxichauffeur verklaarde ons voor gek dat we op de bonnefooi gingen. Hij wist inmiddels hoe druk het wel niet was in Uithuizen. Ik krabde mij ook eens achter de oren toen we aankwamen. Onvoorstelbaar wat een drukte, en wat een lange rijen. Toch maar aansluiten. En terwijl de goed georganiseerde kaartencontrole inclusief uitsmijters rap dichterbij komen, groeit ook de wanhoop. ‘Als je wilt dan kun je altijd wel naar binnen’, jaja. Maar vanuit het niets zijn we zo maar opeens in het bezit van 3 kaarten. Hoe ons dat wel niet gelukt is zal altijd wel het wonder van 538 blijven. Waarschijnlijk moesten we er gewoon bij zijn…
En gezellig was het, druk ook. De feesttent is met 2300 toeschouwers stijf uitverkocht. En wat een bekenden uit de regio. Ik ken ze lang niet allemaal bij naam, af en toe moet ik diep in mijn geheugen graven. ‘Oh ja, die waren er natuurlijk ook alle weken.’ Vele bekende koppen dus, alleen diepere groeven verraden dat de tand des tijds wel degelijk toegeslagen heeft. De feesttent is binnen de kortste keren één grote dampende massa.
Henk Wijngaard heb ik persoonlijk gemist, maar Harry Slinger trok mij naar het podium. Vroeger vaak met zijn Drukwerk in 538 te vinden. 65 jaar inmiddels, strak in het pak, zijn rode petje nog steeds onomstreden op het hoofd. De zaal wist hij moeiteloos om zijn vingers te winden, sommige mensen verleren het nooit. De eerste polonaises worden ingezet. ‘I wanne have sex on the beach’, zongen de leden van T-Spoon. En de zaal vond het zo te zien een prima idee. De eerste druppels spatten vanaf het dak naar beneden. Daarna nog een mysterie guest, wie het was is mij nog steeds een raadsel.
Doet niets, de avond loopt ten einde, de nacht treedt in. Nog even een bezoekje aan de Bunnies Bar tot besluit. Het was een zeer geslaagd feestje, getuige alle positieve Facebookberichtjes the day after. Voor herhaling vatbaar, zo lees ik vaak. Complimenten die de organisatie in hun zak kunnen steken. Vanuit het niets zoiets organiseren valt niet mee, denk ik. De zenuwen zullen ongetwijfeld door de keel gegierd hebben. Maar een diepe buiging is hun deel. (Harry Slinger)Petje af derhalve. En ik weet waar die gebleven is.
Volgens mij heeft er geen wanklank geklonken. Vele oudere jongeren keerden even weer terug naar hun jonge jaren. De eerste kus, het eerste drankje, brommers kieken, het ’s weekends volledig uit je dak gaan op de dansvloer. Het dakje zal de dag er op nog wel even pijn doen. Op stap gaan is al lang geen routine meer. Maar niet getreurd, dat gaat wel weer over. Wat rest zijn de mooie herinneringen…