De zomer van 2014 bracht ons naar Tsjechië. Eigenlijk klopt dit niet helemaal want het was een Peugeot stationwagen die dit huzarenstukje voor elkaar bokste. Stiekem ben ik de laatste twee jaar een beetje verliefd geworden op dit land met de prachtige bergen, oude dorpjes met kleurrijke huisjes, meanderende beekjes en natuurlijk de statige hoofdstad Praag. Veel te zien en te beleven in dit land en dat allemaal voor een Kleine Munt. Wat mij betreft mag Rome veranderd worden in Praag: eerst Praag zien, dan sterven! Helemaal eerlijk is dat niet want ik ben nog nooit in Rome geweest.
De hoogste berg van Tsjechië werd beklommen, gevolgd door nog een rotsklauterpartij. Veel gewandeld door mooie plaatsen en steden. Gebaad door het verkwikkend beekje dat vlak achter onze camping langs liep. Geploeterd in zwembaden, kilometers leesvloer verslonden en tussendoor genietend van Tsjechië folklore op de camping. Het leven was goed in het Tsjechische Reuzengebergte.
Toen ik op een avond toevallig de bar binnenliep om een blik te werpen op mijn mobieltje (geen betere wieffie dan Wifi!) om mij op de hoogte te stellen van de toestand in de wereld viel mijn oog op een sobere Piet Paulusma die ook in Tsjechië te zien was. Nieuwsgierig geworden waarom zijn weerbericht zo’n bedrukt karakter had, bleef ik aan de beeldbuis gekluisterd. Al snel werd mij duidelijk dat Nederland getroffen was door een ramp die zijn weerga niet kende. Uiteindelijk lieten bijna 200 medelanders het leven toen hun vliegtuig, waarin ze ongetwijfeld met een vrolijke vakantiestemming ingestapt waren, bruut uit de lucht geschoten werd boven de Oekraïne. De MH17 was niet meer, wat restte waren vele brokstukken en uiteengescheurde mensen.
Dit nieuws vertelde ik mijn oudere vakantiegenoten die al even geschokt reageerden op dit nieuws. Toch kregen de gesprekken na 5 minuten weer een luchtiger bagage. Onze vakantie ging gelukkig onverdroten voort. De volgende dagen ving ik her en der de nodige twitterberichten over dit ongeval op. Het ongeluk leeft enorm in Nederland. Menig Nederlander had iets over de ramp op hun status staan of twitterde er over. Bekende Nederlanders die hun medeleven aan de nabestaanden betuigden werden met de grond gelijk gemaakt. Minister Timmermans daarentegen oogstte veel lof met zijn rede. Je werd door zijn woorden als het ware meegezogen het vliegtuig in tijdens de laatste fatale seconden om daarna meegesleurd te worden naar het slachtveld vol met brokstukken.
Zelf kon ik mij goed vinden in de column die Youp van ’t Hek over het gebeuren schreef. Nederland is (terecht) geschokt door de vele landgenoten die om het leven gekomen zijn. Maar dit soort toestanden gebeuren dagelijks tijdens vele brandhaarden op deze soms verrotte wereld zonder dat wij hier doorgaans anders van worden. Zo zijn in twee weken tijd al 5 keer zoveel Palestijnen om het leven gekomen tijdens gevechten met het Israëlische leger als tijdens deze vliegramp.
Youp wist zich een vakantie te herinneren waarin de familie Van ’t Hek een restaurant aandeed. Hij citeerde toen 5 krantenkoppen vanaf de voorpagina van een landelijk dagblad die allemaal over dood en verderf gingen. Mevrouw Van ‘t Hek vond dit niet echt gezellig. Na deze sombere opsomming werd ‘gewoon’ een fles wijn besteld en heerlijk gedineerd…
Zelf heb ik ook nog even naar de uitzending tijdens de dag van nationale rouw gekeken toen de lijkkisten één voor één uit het vliegtuig gehaald werden om vervolgens met veel eerbetoon in rouwwagens geplaatst te worden. Tussendoor struinde ik de sociale media af om vervolgens geschokt vast te stellen dat een oud collega van mij plotseling aan een hartaanval overleden was. Enige dagen eerder had deze sympathieke man nog mijn laatst geplaatste Facebook status geliked. Zo onwerkelijk eigenlijk, dat hij een paar dagen later niet meer onder ons is. Eerder in de vakantie kreeg ik ook al een bericht dat een bekende na een lang ziektebed overleden was. Het is dan net alsof zulke berichten meer indruk maken dan zo’n grote ramp. De dood krijgt een naam, een gezicht en een (veel te jonge) leeftijd. Later in de maand werd ik nogmaals opgeschrikt door het bericht dat een bekende overleden was. Een ongelijke strijd is verloren, hoe graag hij het ook anders gezien had….
‘Partir, c’est mourier un peu’: afscheid nemen is een beetje sterven. Deze woorden van vakantiegenoot Frans zijn blijven hangen. Hij moest afscheid nemen van zijn ‘heikneuter’ Lau, Miranda van haar naamgenoot. De jongste plengde enige tranen toen ze afscheid nam van nieuw verworven vriendinnetjes die ze nooit meer zal zien. De oudste hield het bij een laatste handgroet naar een vriendje waarmee de hoogste berg van Tsjechië beklommen werd. Kijkend in de achteruitkijkspiegel zag ik ons vakantieoord Dolni Kalna steeds kleiner worden. Ik ben benieuwd wat ik over 4 jaar nog kan herinneren van deze tijd en wat mij het meest bijgebleven is. Dat het Nederlands elftal brons pakte tijdens het WK, de mooie uitstapjes naar bijvoorbeeld Praag, de heupbreuk van mijn vader, het overlijden van mensen die ik kende of de verschrikkelijke ramp met de MH17……
‘Partir, cést mourier un peu’: afscheid nemen is een beetje sterven. Elke minuut verdween Dolni Kalna verder uit het zicht maar kwam Middelstum weer dichterbij. De opluchting de Middelstumer kerktoren in de verte op te zien doemen was groter dan ooit. Wat er ook gebeurt in de wereld, dit gebouw bewaart altijd zijn statige kalmte als rustgevend baken in een woelige wereld. We waren weer veilig thuis. De zomer van 2014 leerde ons dat dit helaas geen vanzelfsprekendheid is…