Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Annie Mekel, geboren in 1939 op Nieuw Amsterdam, gemeente Emmen. Mijn ouders waren allebei actief in het onderwijs en gaven beide les. In 1947 verhuisden we naar Appingedam om vervolgens in 1951 naar Amsterdam te verhuizen. In Amsterdam ben ik begonnen met de onderwijzersopleiding, het laatste jaar heb ik in Den Helder gevolgd.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben 40 jaar getrouwd geweest met Piet Mekel. Hij is in 2005 overleden. Mijn man werkte vroeger voor de PTT, bij de verkoopafdeling, en was daarnaast ook politiek geïnteresseerd. Zijn laatste 11 werkzame jaren was hij wethouder. Eerst in de gemeente Middelstum, later in de gemeente Loppersum. Hij heeft wel eens gezegd dat dit zijn mooiste werkjaren zijn geweest.
Wat is uw voormalig beroep?
Na mijn afgeronde onderwijzersopleiding hoefde ik niet op zoek naar een baan, er werd mij een baan aangeboden in Appingedam. We hebben het nu over 1960. In die tijd leerde ik mijn man kennen en samen zijn we op zoek gegaan naar een huis. Hij moest binnen een straal van 20 km van zijn werk wonen en Appingedam viel daar net buiten. Hij werkte in Groningen.
Zo zijn we dus in Middelstum terechtgekomen, een plaats waar ik toen, gek genoeg, nog nooit van had gehoord. We kochten in 1965 een huis in de Hemonystraat om in 1974 te verhuizen naar de Brouwerslaan, waar ik nu nog steeds woon dus. Toen we anderhalf jaar in Middelstum woonden zag ik een vacature voor onderwijzeres aan de christelijke lagere school voor de periode van 1 jaar. Ik werd aangenomen. Ik gaf handwerklessen, 3 middagen in de week. Later werd ik breder ingezet en gaf aardrijkskunde, geschiedenis, tekenen en handvaardigheid.
Ik heb met heel veel plezier in het onderwijs gewerkt tot 2000. Leuke collega’s en directeuren gehad. “Ik voelde mij als een vis in het water!” Voor mijn oudste dochter heb ik nog een fulltime kindermeisje gehad, Bea Kolstein die heel goed met haar overweg kon. Voor mij een hele geruststelling.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik heb nog een tijdje op de invallijst gestaan tot 2003 maar toen mijn man ziek werd en overleed ben ik daarmee gestopt. Mijn pensionering ging dus ook gepaard met het alleen verder moeten. En dat is natuurlijk heel moeilijk, vooral in het begin. Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten, maar ben nieuwe uitdagingen aangegaan om de zinnen te verzetten.
Zo ben ik bijvoorbeeld 12,5 jaar buitengewoon ambtenaar van de burgerlijke stand geweest. In die tijd heb ik wel 100 bruidsparen in de echt verbonden. Heel leuk om te doen. Op 1 januari dit jaar ben ik gestopt. In mijn afscheidsbrief schreef ik dat ik de Koninklijke weg bewandelde, voormalig Koningin Beatrix was ook 75 toen ze het stokje overdroeg.
Ook ben ik begonnen met cursussen Gronings schrijven, aangeboden door Kees Reinders en Fré Schreiber. Ik ben nogal taalachtig ingesteld dus dit was net iets voor mij. Vroeger was ik altijd de juffrouw met de feestneus op school. Als iemand afscheid nam dan schreef ik altijd een liedje voor hem of haar. Toen de gemeente Loppersum een schriefwedstried uitschreef waarbij je een verhaal of gedicht in het Gronings kon insturen, heb ik een gedicht opgestuurd. De inzendingen werden anoniem beoordeeld en ik wist deze wedstrijd te winnen!
Dit heeft mij gestimuleerd om door te gaan met het schrijven. Ik heb 2 gedichtbundels uitgebracht met Groninger gedichten. Ik vertel nog regelmatig verhalen en gedichten aan gezelschappen, zoals bijvoorbeeld vrouwenverenigingen. Sinds een jaar of 5, 6 heb ik mij ook op het schilderen gestort. Ik volg hiervoor lessen gevolgd aan het IVAK in Delfzijl. In de woonkamer zie je een paar voorbeelden hangen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn huwelijksdag en de dagen dat de (klein)kinderen geboren zijn, beschouw ik als de belangrijkste dagen in mijn leven. Wij hebben 2 dochters gekregen, Dineke en Wendelien. Dineke woont in Dordrecht en is daar beleidsmedewerker bij de politie. Wendelien is secretaresse in het Martiniziekenhuis in Groningen. Inmiddels ben ik in het rijke bezit van 4 kleinkinderen, 3 jongens en 1 meisje.
En de dieptepunten?
Vooropgesteld vind ik dat ik tot dusver een blij en vrolijk leven heb mogen leiden. Maar het feit dat mijn man eigenlijk vrij jong overleden is (hij was nog maar 65 jaar) is natuurlijk iets wat er stevig inhakt. Uiteraard ook het gemis van mijn (schoon)ouders maar dat is eigenlijk logisch wanneer je zelf 75 jaar bent. Mijn moeder overleed op 71 jarige leeftijd. Mijn vader is toen bij ons komen wonen. Hij zag er erg tegen op om naar een verzorgingstehuis te moeten. Ik vind het heel mooi dat wij de kans hebben gehad om hem op deze manier nog 10 jaar lang te kunnen verzorgen. Ook de kinderen waren erg aan hem gehecht.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik 6 jaar was, heb ik 3 maand in Zwitserland doorgebracht voor mijn gezondheid, via het Rode Kruis. Zonder mijn ouders nog wel. Een hele stap natuurlijk, ook voor hen. Ik leed in die tijd aan zware bloedarmoede en mijn gezondheid stond voorop.
Ik werd in een onderwijsgezin opgenomen zodat ik mij beter thuis zou voelen. Toch had ik uiteraard best wel heimwee. Toen ik 3 dagen bij mijn gastgezin was, stopte er een auto waaruit een non kwam. Het bleek dat ik draagster was van difteriebacillen, ik moest in een ziekenhuis worden opgenomen. Daar lag ik 3 weken in quarantaine. Mijn ouders wisten van niets. Die schrokken zich een hoedje toen ik een brief stuurde waarin stond dat ik in het ziekenhuis lag. In die tijd was het natuurlijk veel lastiger om contact te leggen. Middels telegramverkeer werden ze gerustgesteld.
Aan die periode, die ik ondanks alles toch ook wel als een van de hoogtepunten in mijn leven zie, heb ik hele leuke contacten overgehouden. Zo komt bijvoorbeeld over 4 weken één van de kinderen van het gastgezin bij mij langs op visite.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb eigenlijk geen speciale dingen die ik nog zou willen doen. Reizen heb ik reeds vaak gedaan. Toen de kinderen uit huis waren, zijn we regelmatig op vakantie geweest in Scandinavië. Vooral Noorwegen vonden wij een prachtig land.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik ben een tevreden mens en ben zeer content over het werk wat ik heb mogen doen en waaruit ik veel voldoening heb gehaald. Dit is toch een groot deel van mijn leven geweest. Wel vind ik het heel jammer dat mijn man niet lang van zijn pensioneringstijd heeft mogen genieten. Maar dat heb je natuurlijk niet in eigen hand. Wel heeft deze situatie mij gestimuleerd om te gaan schrijven en schilderen.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een dikke 8!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Graag zou ik willen afsluiten met deze levensles:
Uit het feit dat iets niet wit is,
moet men nog niet opmaken dat het zwart is!
Het is een gezegde van Betty Schellevis.