Dat is toch het mooiste wat er is. Achter de PC zitten zonder vast omlijnd onderwerp en daar maar intikken wat er in je opkomt. Zo, voor de vuist weg dus. Waar te beginnen…… Donderdag 12 juni was een mooie dag voor Jazlijn, ze ging met de bus op schoolreis naar Aqua Zoo in Leeuwarden. Het was prachtig weer, genieten dus. Ze had er dan ook zin in, en huppelde naar school met een volle rugzak vol met lekkers. Ik keek haar enigszins jaloers aan. Prachtig toch, zorgeloos zo’n mooie dag tegemoet gaan?!
“Zullen we een dagje ruilen?”, vroeg ik argeloos. “Dan ga ik op schoolreis en dan ga jij een dagje schrijven!”. Dat leek haar helemaal niets toe! “Nee”, was het gedecideerde antwoord. Ze dacht er toch wel eventjes over na. “Dat kan toch ook helemaal niet?”, volgde er na een tiental stappen. “Ik schrijf als 7 jarige in Jip en Janneke taal.” Tja, daar had ik natuurlijk niets tegen in te brengen. Hoewel, misschien vinden jullie dit als lezers zijnde wel een verademing…. Vrolijk lachend zwaaide ze ons uit, een prachtige dag tegemoet gaand. Ik zag een moeder een traantje wegpinken. Zoonlief ging voor het eerst alleen op schoolreis. “Ze worden groot hè…?” Het moment van loslaten komt inderdaad dichterbij.
Vrijdag de 13e stond natuurlijk helemaal in het teken van het voetbal. En wat hebben we als Nederlandse supporters genoten van een prachtige wedstrijd! Niemand die voorspeld had dat wij de Spanjaarden zo zouden oprollen. Verbaasd sloeg ik het aandoenlijk tafereeltje gade. De ene goal was nog mooier dan de andere. We bleven maar aan het JUICHEN. De later binnen gekomen voetbalkenner Ite van Dijken kwam met een mogelijke verklaring voor dit feit: Spanje heeft verzuimd om te verjongen! Voetbalprofessor Frans de Bont voegde hieraan toe dat aan de top blijven veel moeilijker is dan er te komen. Razende reporter Henk van Heuveln doet morgen in een gastcolumn verslag vanuit Salvador. Om alvast in de stemming te komen voor de wedstrijd tegen Australië. We gaan wellicht mooie voetbalweken tegemoet!
Zaterdag stond in het teken van de slotdag van de Voetbal Vereniging Middelstum. Als altijd prachtige wedstrijdjes van de ouders tegen hun kroost. Uiteraard hoor je na afloop vaak de kreet dat ze de jeugd hebben laten winnen. Ja ja. Insiders weten wel beter. De jeugd heeft de toekomst en daarnaast een grenzeloos enthousiasme en loopvermogen. Ook wel conditie genoemd. Iets dat in de loop der jaren lastiger wordt om te handhaven zo kwam ik achter toen ik een heuse stormbaan van 75 meter voor mijn kiezen kreeg.
Tegenstander en speler van Middelstum 1 Pelle gaf aan dat hij in mijn tempo mee zou gaan. Maar toen ik opstakel 2 beklom zag ik hem al halverwege het parcours vertwijfeld achterom kijken. Teksten schrijven mag dan heel leuk zijn om te doen, je gaat er geen meter harder door lopen. Ik was dan ook maar wat blij, toen ik eindelijk de finishlijn passeerde. Een conditionele dweil ben ik geworden de laatste jaren.
Desalniettemin was er ook hier sprake van een prachtige dag. Hulde aan de activiteitencommissie die een en ander weer vlekkeloos in elkaar gezet had. DJ Eling kon als razende reporter zijn hart ophalen want hij stond bovenop de activiteiten en braakte weer de nodige gevatte oneliners uit. Misschien is er nog een roeping als verslaggever weggelegd voor hem want menig twitteraar ergert zich groen en geel aan de commentatoren van de NOS…. Arno Vermeulen bijvoorbeeld raakte eergisteren verstrikt in de doellijntechnologie. Hij zag doelpunten die er niet waren en andersom. En dat heeft hij geweten, via de sociale media. Gelukkig hebben we ‘Koekoek’ Sierd de Vos nog.
Zondag was het groot paniek in huize Koster want Blubblub de vis was verdwenen. Uiteraard kreeg 1 van onze 3 katten hiervan de schuld. Zelf vond ik het moment wel gunstig want het potje met visvoer was bijna leeg. Als het dan toch moet gebeuren dan liever op dit moment dan wanneer net een nieuw potje is aangeschaft natuurlijk. De laatste korrels werden nog in de vissenkom uitgestrooid in de hoop dat Blubblub toch nog uit een huisje of uit de grindsteentjes tevoorschijn zou komen. Het bleek ijdele hoop te zijn. Gistermorgen kwam hij (of zij?) tijdens de eindschoonmaak van de bak toch nog tevoorschijn. Zo dood als een pier inderdaad. Hiermee de katten vrijwarend van schuld die dan ook hun klauwen wasten in de nodige onschuld maar toch hun drinkwaterbak in rook zagen opgaan.
En zo gebeurde er weer van alles in en rond huize Koster. Groot en klein leed verenigen zich met het mondiale nieuws. En dus konden we ons op de maandag heerlijk druk maken over vuilnisbakken die wel of niet geleegd zouden worden ivm een staking. Gelukkig leverden de gemeenteambtenaren geen half werk en werd zelfs een grondig nieuw en schoon apparaat bijgeleverd. Daarbij werd een schone taak inderdaad perfect uitgevoerd. En ook dat leidde tot een lichte vorm van euforie… Tja, wie het kleine niet eert, is de wereldtitel niet weert!