Ik viel midden in de bewuste uitzending van RTL Late Night,vorige week donderdag. De uitzending die bedoeld was als ode aan zanger Thé Lau, die terminaal ziek is. Het werd een indrukwekkende uitzending, zoals ook viel af te leiden uit de vele tweets die ik de dag er op langs zag komen. Enkele weken geleden kreeg Thé Lau zijn doodvonnis te horen. Zijn keelkanker was genezen, maar er waren uitzaaiingen in zijn linkerlong. Hij heeft nog 6 maand te leven, zo las ik ergens, misschien 9.
Wat doet dat met je, zo’n doodvonnis? Misschien dat sommigen van u in hetzelfde schuitje zitten en dit helaas maar al te goed weten. Wat zou ik doen als ik het te horen zou krijgen? Zou ik alles op alles zetten om het leven te rekken, om er maar zoveel mogelijk uit te halen? Zou ik alle alternatieve genezingswijzen aangrijpen, zou ik mij vast klampen aan elke strohalm die ik tegenkom? Of zou ik gelaten in elkaar zakken en stilletjes in een hoekje gaan zitten? Boos (waarom ik?), verdrietig (om wat ik achterlaat), bezorgd (hoe gaat het verder met mijn dierbaren?), bang of angstig (wat gebeurt er met me na de dood?)…. Geen flauw idee wat ik zou doen of hoe ik zou reageren. Net zoals ik het nu een flauwe opmerking zou vinden door te stellen dat ik er gelukkig niet mee van doen heb. Het kan volgende week maar zo anders zijn…
Thé Lau probeert er het beste van te maken. “Humor is een krachtig wapen”, zo vertelde hij tegen de Belgische krant De Morgen. “In huilen zit iets louterends. Dat voelt aan als het afdrijven van negativiteit. Maar ik heb nog nooit zo veel gelachen als de laatste tijd. De grappen worden scherper. Het is ook gewoon leuk: een namiddag met wat vrienden. Paar flessen wijn erbij. En gewoon wat gek doen.” Humor en ironie als wapens tegen naderend onheil dus. Dat vind ik mooi en bijzonder om te lezen.
En aan tafel schuiven bij Humberto Tan. Datgene doen wat je het liefste doet, waar je hart ligt, met de nodige passie. Meezingen met mooie nummers, genieten van het moment. Af en toe ontroerd slikken, een traantje wegpinken. Net zoals zijn tafelgenoten. Hoe lang nog? Wat een macabere vraag eigenlijk. Hoe lang nog mag hij hier op aarde rondbrengen nu zijn blessuretijd al zo vroeg is aangebroken? De zanger van The Scene is dan ook nog maar 61 jaar oud.
Hij voelt zich nog redelijk energiek. “Het gaat echt prima. In die mate zelfs dat ik mezelf soms moet wijzen op wat er te gebeuren staat. De kans op genezing is nul komma nul. Dát is de realiteit.” Dat maakte deze uitzending ook zo bijzonder, denk ik. Omdat je weet, dat de kans groot is dat je de volgende keer dat je de beelden ziet, Thé Lau overleden is. Ik weet zeker dat ik dan terugdenk aan deze uitzending. Aan het prachtige nummer “Zing een liedje voor mij Frans”. Lange Frans met een mooie, toegevoegde quote. Thé Lau met zijn mooie, raspende stem, Humberto Tan met zijn innemende glimlach, Claudia de Breij met vochtige ogen. Prachtige televisie, een ontroerend moment. Om nooit te vergeten…
Inmiddels is Thé Lau samen met The Scene bezig met zijn afscheidstournee. Zijn fans krijgen nog één keer de kans om hem in levende lijve live te zien optreden. Dit weekend werd Pinkpop aangedaan. Een afgeladen tent besefte het bijzondere van het moment. De Rockers van de Rolling Stones, 70-ers inmiddels, zetten nog even door. Ook uniek om bij te zijn. Maar toch net iets minder…
Zing een liedje voor me Frans.
Zing een liedje voor me Frans.
Ook al is het in ’t Frans
Zing een liedje voor me
Het leven gaat zo snel voorbij, dus zing en ik vergeet de tijd.
Je muziek die maakt me vrij
Zing een liedje voor me…..