Ineens stond hij daar bij één van de mooie plassen aan de rand van het Middelstumer bos. Als waardevolle aanvulling in de ‘Groene Long’. Voor mijn gevoel althans opeens. Misschien staat hij er al langer maar is het mij nooit opgevallen. Je hebt bankjes in alle soorten en maten. Bij het voetbal een reservebankje, in de wachtkamer een wachtbankje, thuis een ligbankje enz. enz.. Dit bankje lijkt me nu een typisch geval van een bezinningsbankje. Wanneer de kop op ‘roeg’ staat, wanneer het je even te veel wordt, of gewoon wanneer je even behoefte hebt aan rust, dan moet je even op dit bankje gaan zitten. Een wijde blik verruimt het denken.
Je ziet ze ook wel eens staan in de haven langs de kade vlak aan zee. Van die mooie zitbankjes. Als je geluk hebt dan zit er een oude zeeman op die naar de zee zit te staren. Met op het hoofd een mooie zeemanspet, met in zijn mond een ouderwetse pijp om stevig aan te lurken. Ongeschoren, onverschrokken, diep in gepeins verzonken. Ziet u hem zitten? Denkend aan vele schatjes in diverse stadjes ontmoet tijdens lange reizen over de wereldzeeën. Je ziet hem genieten, af en toe even gniffelen. De wereld lag aan zijn voeten. Wat een schat aan mooie herinneringen zullen er opgeslagen liggen in zijn hersenpan. Misschien heb je wel even de neiging om naar hem toe te gaan. Om hem te vragen of hij je deelgenoot wil maken van zijn binnenpretjes…. Middelstum ligt niet aan zee, heeft ook geen haven. Wel een haventje trouwens, zou daar ook een bankje staan? Vlak bij Herberg “In de Valk”, de plaats waar onlangs Koning Willem Alexander zo maar aanmeerde.
Ik ben benieuwd of het bankje bij de vijver regelmatig bezet zal worden in de toekomst. Dat zou toch mooi zijn. Dat wanneer ik met hond Zora aan het lopen ben, dat ik dan al van verre iemand op het bankje zie zitten. Misschien ook wel gniffelend om een anekdote uit lang vergleden tijden. Genietend van langstrekkende wolkenpartijen. Of een traantje wegpinkend. Denkend aan een dierbare die onlangs uit zijn of haar leven weggeglipt is. Bewust of onbewust. Als een gekoesterde porseleinen schaal die op de vloer aan diggelen valt…..Als ware het een zandkorrel die je door de vingers glipt.
Kijkend naar de wuivende rietkragen, het kabbelende water, een rustig ronddobberende zwanenfamilie en de mysterieus ritselende bomen is de kans aanwezig dat je weer helemaal tot rust komt. Dat je geniet van het moment of dat een prachtige mijmering ontstaat over een mooie gebeurtenis in het leven. Zittend op het bankje is het net alsof de tijd even stilstaat. Alsof het geraas van de wereld aan je onttrokken wordt. Je wordt één met de ruimte om je heen, het is kosteloos genieten van dit gelukzalig moment.
Hoe veel tijd zal je gegeven worden om deze rust intens op te snuiven? Zonder gestoord te worden door een toevallig passerende wandelaar of fietser? Alhoewel, is een bemoedigend knikje of een vriendelijke begroeting een onwelkome verstoring? Of onderdeel van een gastvrij onthaal op het prachtige Hoogeland? Daar waar mensen nog omzien naar elkaar, met een luisterend oor als ontwapenend wapenfeit. Waar Noaberschap met een hoofdletter geschreven wordt. Waar rust, ruimte en regelmaat onderdeel vormen van de reinheid der omgeving. Het bankje als symbool van bewuste eenzaamheid, als bron van inspiratie, als rustbaken in woelige tijden. Als u eens de kans krijgt, neem dan even plaats op het bankje aan het water. En laat u gedachten wegstromen in de kabbelende golfjes. Ik wens u alvast prettige bankzaken toe!