Gisteren overleed Wubbo Ockels op de leeftijd van 68 jaar. Een bijzonder en geliefd mens, gezien de vele mooie reacties die via de sociale media over hem verspreid werden. Zelf raakte ik ontroerd door de mooie woorden van mijn neef Edward Boele (voor meer info over hem, zie ook het onderdeel Gastcolumns op deze site) die Ockels ooit eens ontmoette tijdens een radio uitzending. Het inspireerde hem tot onderstaande woorden:
Zojuist las ik dat vanochtend Wubbo Ockels is overleden. Een tijdje terug zag ik een documentaire over Wubbo. Daarin was te zien dat hij van alles probeerde om de slopende ziekte een halt toe te roepen. Hij reisde de hele wereld over, bezocht de beste artsen en probeerde diverse therapieën. Ook hij heeft de strijd verloren. Net als mijn moeder. Net als vele andere mensen.
Drie jaar geleden had ik een toevallige ontmoeting met Wubbo in de studio van radio 2. Het was op de verjaardag van mijn moeder, 14 mei. Wij zaten in hetzelfde interviewprogramma. Ik ben geen grootheid in het land en Wubbo is een grote naam. Ik mocht zelf de koffie halen, maar voor Wubbo werd alles geregeld. Verschil moet er zijn. Wubbo werd flink aan de tand gevoeld tijdens de uitzending over de Superbus. Ik begon me zorgen te maken over mijn interview. Word ik straks ook gefileerd? Maar in tegenstelling tot Wubbo was de journaliste opvallend aardig en mild voor mij. Verschil moet er zijn.
Tijdens een gesprekje vroeg Wubbo wat ik zoal deed. Ik vertelde hem dat wij kinderen in de wat moeilijkere buurten liefde voor alles dat groeit en bloeit willen ‘bijbrengen’. Het kon zijn goedkeuring wel wegdragen. Na de uitzending kreeg ik ook nog een cadeautje voor mijn moeder mee van omroep Max. Het was tenslotte haar verjaardag. Nu zijn ze beiden aan de andere kant van het leven. Ik kwam ergens de volgende woorden en zinnen tegen (auteur onbekend):
We gaan allemaal dood.
Dus haal eruit wat je kan.
Leef meeslepend.
Perk jezelf niet in.
Vlieg!