Zondag nam ik afscheid van het ambt der diaken van de PKN kerk. Begonnen als gereformeerd geldinzamelaar voor de minder bedeelde mensen op deze aardkloot om, na een geslaagde fusie, te eindigen als protestants ‘puutjeloper’. De afscheiding uit het ambt ontstond niet uit onvrede, boosheid of teleurstelling. Nee, integendeel zelfs. Ik heb de afgelopen jaren met plezier ‘gediend’, als klein radertje van een leuk gezelschap. Maar de termijn van 4 jaar zat er op. En voor deze erefunctie bleken nog gemeenteleden te zijn die mij wel wilden vervangen. En dus moet je plaats maken voor vers bloed.
‘Wentel je niet in weemoed’. Uiteraard refereerde de dominee nog even aan de 4 jaar die voorbijgevlogen zijn. Dat klopt. Want ik kan mij die bevestigingszondag nog heel goed herinneren. Vanuit de banken werd ik naar voren geroepen met de vraag of ik mij dienend op wilde stellen. En dat was best wel even slikken. Gezegend met een rijk en soms onstuimig uitgaansleven was dit toch wel een behoorlijke stap. Misschien was dat onbewust ook wel één van de redenen dat ik toegehapt heb. Als stok achter de deur om, wanneer het weer eens te laat en te gezellig dreigde te worden in Zalencentrum Vita Nova, toch voor de kleine uurtjes weer huiswaarts te keren…
In vier jaar tijd is er veel veranderd. In mei 2010 kende ik Miranda nog niet, laat staan Derian en Jazlijn, hoewel dit niet lang meer zou duren. Enige dagen later was het al zo ver. In mei 2010 werkte ik nog bij Vast Bakeries, toenmalige collega’s schudden mij de hand en wensten mij succes. Ook voor hen is er inmiddels, vier woelige jaren verder, geen plaats meer bij de eierkoekgrootmacht aan de Pompsterweg. Vier jaar geleden was het Nederlands elftal nog nooit wereldkampioen voetbal geworden. Nu nog steeds niet, maar wat waren we er vlak bij in juli 2010.
Tijdens deze bevestingsdienst waren mijn ouders aanwezig. Ze zullen ongetwijfeld goedkeurend geknikt hebben toen ik het ambt aanvaardde. Toen beiden nog redelijk gezond en goed bij de les, wonend aan de Geertruida Alberdastraat te Middelstum. De G.A. straat is inmiddels ingeruild voor de Ossengang, Middelstum voor Toornwerd. Inmiddels komt moeders de vrouw niet meer in de kerk, ze heeft een groot deel van haar geestelijk en lichamelijk welzijn in moeten leveren. Vader laat zich niet kisten en neemt nog elke zondag trouw plaats in de banken. Als één der laatste der Mohikanen. Hechtend aan jarenlange tradities. Zijn dankwoord en handdruk als één van de laatste uit een lange rij was dan ook één om te koesteren. Net zoals die van Miranda en Jazlijn.
En er waren meer bijzondere handdrukken. Bij sommige gemeenteleden staat het leven danig op de kop. Zij hebben aan den lijve ondervonden dat er inderdaad in vier jaar tijd veel kan gebeuren. Middels een nakende verhuizing, een ingrijpende ziekte en het directe of indirecte verlies van dierbaren, zeer dichtbij. En dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Her en der werd er dan ook een traantje weggepinkt, een emotioneel moment.
Een collega diaken refereerde er nog even aan. Dat er in 4 jaar tijd toch best wel veel gebeurd is bij mij. Privé gezien maar ook zakelijk, getuige mijn zelfstandig bestaan thans. Ik dacht er over na, en moest haar gelijk geven. In vier jaar tijd kan veel gebeuren, zo blijkt maar weer. En dat doet ook niets, daar is niets mis mee, dat is het leven. Gelukkig maar dat je dit van te voren niet allemaal weet. ‘We lezen het wel weer wat je van deze tijd vond’, zo merkte een oud-klasgenoot op. Ben ik zo voorspelbaar? Maar ze heeft gelijk gekregen. Vier jaar zijn voorbijgevlogen, turbulent en meeslepend. Ik ben een rijper mens geworden en alleen daarom al ook rijker.
Waar ik over 4 jaar sta is dan ook niet te zeggen. Gelukkig maar. Altijd een moeilijke vraag, ook bij Babbelen met Bert, al gaat het dan meestal om een tijdsbestek van 10 jaar. “Het leven is wat je gebeurt, terwijl je andere plannen maakt!” Een mooie tekst van John Lennon om dit verhaal mee af te sluiten…