Mijn naam is Sandra van Leeuwen, geboren in het Delfzicht. Op één jaar Appingedam na, heb ik het grootste deel van mijn leven in de kop van Drenthe gewoond. Op mijn 19e ben ik naar de mooie stad Groningen verhuisd. Hier heb ik een geweldige studententijd beleefd. Een beetje leren, veel uitslapen, sporten, elk weekend stappen en als het lukte ook doordeweeks de stad in. Na vijf jaar besloot ik met mijn toenmalige vriend te verhuizen naar Appingedam, back to my roots. Het was heerlijk om terug te zijn in het gezellige dorpje, met zijn hangende keukens. Alleen bleek mijn relatie wat minder mooi te verlopen. Na twee jaar samenwonen in een twee onder één kap woning, kreeg ik een driekamer appartement in Appingedam. Ik was er helemaal blij mee, ik had er een paleisje van gemaakt.
Maar wat er toen gebeurde had niemand voorspeld. Op dat moment werkte ik drie dagen in de week als radiodiagnostisch laborant in het Delfzicht, ik had daar een tijdelijk contract wat al drie keer was verlengd. Naast het werk in het Delfzicht studeerde ik (schakeljaar) psychologie aan de universiteit van Groningen. Ik woonde net een maand in mijn paleisje, toen bleek dat ik één vak niet gehaald had. Hierdoor kon ik de master niet doen en moest ik een jaar wachten om het vak alsnog te behalen. Ook werd mijn contract in het Delfzicht niet verlengd. Dus dan zit je daar in je paleisje zonder werk of studie. Gelukkig kreeg ik al snel een baan aangeboden in het UMC van Utrecht als radiodiagnostisch laborant. Na amper vijf maanden genoten te hebben van mijn paleisje in Appingedam kwam ik terecht in een studio in een zusterflat in Utrecht.
Ik kan u vertellen mensen dat als u het rustieke van het noorden gewend bent dat Utrecht dan een enorme verandering is. Utrecht, wat net als Groningen een studentenstad is, maar tegelijk ook het knooppunt van wegen, spoorwegen en waterwegen in Nederland. De eerste keer dat ik aankwam op het station van Utrecht werd ik overdonderd door de drukte van de stad. Overal mensenmassa’s, het maakte niet uit waar je keek, uit alle richtingen kwamen mensen op weg naar hun bestemming. Op het moment dat je in de stationshal aankomt is het zoeken welke kant je op moet. Ik was van Amsterdam gewend dat er een goede wegbewijzering is, in Utrecht is dit niet het geval. Ook wordt er altijd wel iets gebouwd of verbouwd in de stad. Ik woon nu inmiddels 3,5 jaar in Utrecht en ik zie nog altijd werkzaamheden in of rond Hoog Catherijne (het overdekte winkelcentrum naast het station) en het station. Er zijn collega’s die er 10 jaar wonen en die het ook nog nooit anders hebben gezien. De routes veranderen dan ook dikwijls op het station, waarschijnlijk dat ze daarom nog geen wegbewijzering kunnen plaatsen.
Na 3,5 jaar Utrecht zijn er een aantal dingen opgevallen wat ik in het begin vreemd vond, maar wat ik nu wel gewend ben. Zo moet u niet gek opkijken als u in het centrum van de Domstad in een restaurant zit en de bediening geen aandacht aan u besteedt.
U zal wel denken, dan ga ik gewoon naar een ander restaurant. Toch is er een grote kans dat er in dat restaurant ook geen aandacht aan u besteedt wordt. In Utrechtse restaurants moet u aan de bediening laten zien dat u iets van ze wilt. Dit betreft natuurlijk vooral de restaurants in het midden van het centrum. Iets buiten het centrum zult u wel op een vriendelijke manier bediend worden. In het begin verwonderde ik me daarover, maar als u ziet hoeveel mensen er dagelijks in de restaurants zitten dan snap ik het ook wel weer. De bediening hoeft in Utrecht niet voorop te staan, want er is toch klandizie genoeg.
Verder is de mentaliteit van de mensen hier niet te vergelijken met dat van de Noorderlingen. Ik was in het Noorden gewend dat als ik een praatje met iemand maakte dat ik bij de volgende ontmoeting herkend werd door diegene en dat we dan weer lekker verder gingen babbelen. Hier in Utrecht kan je een praatje met iemand maken en bij de volgende ontmoeting volledig genegeerd worden. Mensen zijn in een opzicht heel open en praten snel, maar het blijft allemaal erg oppervlakkig. Je zult niet gauw diepgaande gesprekken met iemand hebben, wat je in het noorden toch eerder zult hebben. Het is een manier van omgang waar je aan moet wennen, maar wat je ook snel overneemt.
Dan nog iets over de bioscopen hier in Utrecht. Als je op een avond gezellig een filmpje wilt kijken, dan zijn er in het centrum zeven bioscopen. Als je ook nog een specifieke film wilt kijken, bijvoorbeeld The Hobbit, dan moet je eerst kijken in welke bioscoop deze film draait. Hier in Utrecht worden films namelijk verdeeld over de bioscopen. In Groningen heb je twee bioscopen, Pathé en Wolff en in beide bioscopen draaien dezelfde films. Je hoeft van tevoren dus niet te kijken naar welke bioscoop je moet om een film te kijken. Verder moet ik echt nog wat kwijt over de huizenprijzen. Ik ben inmiddels opnieuw verhuisd van de studio in de zusterflat naar een studio midden in het centrum. Ik kan u vertellen, ik betaal aan die studio meer dan de twee onder één kap woning in Appingedam. Utrecht is één van de duurste steden in Nederland, zelfs in Den Haag en Rotterdam kan men goedkoper wonen.
Toch kan ik niet alleen maar negatief blijven praten over de Domstad. De stad heeft ook zeker zijn charmes. Zo worden er regelmatig evenementen en festivals georganiseerd. Utrecht heeft een historisch centrum, dat grotendeels nog door een singel wordt omringd. Van zuid naar noord lopen de Oudegracht en de Nieuwegracht die uniek zijn vanwege werven en lage kades waarop de werfkelders van de huizen en restaurants aan de gracht uitkomen. Op een zomerdag of avond kan je heerlijk in één van de vele restaurants aan de gracht zitten. Zowel op en langs het water is het dan een drukte van belang, maar erg gezellig.
Utrecht telt na Amsterdam en Maastricht het grootste aantal rijksmonumenten van alle steden in Nederland. Dus is er veel te bezichtigen. Ook is het reizen van en naar Utrecht makkelijk te doen. Ik vind het geen probleem om regelmatig naar Groningen te reizen. Binnen twee uur ben je op de plaats van bestemming. Ook zie je vele Noorderlingen terug hier in het centrum van Nederland. Ik ben al zoveel bekenden van vroeger tegen gekomen. Je zou bijna denken dat het Noorden leegloopt. Al met al is Utrecht een gezellige stad om te wonen, al blijft het voor mij een tijdelijke bestemming. Uiteindelijk wil ik toch weer naar een dorp, maar tot die tijd vermaak ik mij hier uitstekend!
Groeten uit Utrecht.
(Sandra van Leeuwen is de dochter van mijn oudste zus Gerda. Vrij vertaald, Sandra is mijn nicht. Ik heb haar gevraagd iets te schrijven over de overgang van het rustige Noorden naar de hectiek van ‘wereldstad’ Utrecht……)