Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Ik word binnenkort 81 jaar, ben geboren en getogen in Usquert en woon sinds 1957 in Middelstum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in het bezit van de Nederlandse identiteit en ben hervormd gezind.
Wat is uw voormalig beroep?
Dan ga ik even terug in de tijd. Ik ben begonnen als elektricien in Usquert om daarna bij Arends in Middelstum terecht te komen. Bij Arends heb ik mijn diploma’s gehaald (in 1965 bijvoorbeeld mijn middenstandsdiploma) en ik ben daar geëindigd als elektrotechnisch installateur. Na Arends ging ik bij Van der Graaf in Groningen aan de slag als elektrotechnisch monteur, hier werd ik helaas in 1981 ontslagen. Daarna werd ik bedrijfsleider bij Wortman in Wildervank. Dit werk lag mij niet zo, ik voelde mij er niet thuis.
Ik nam toen een vrij drastische stap want ik ging in 1983, op mijn 50e dus, weer leren. Eerst de MULO opleiding om vervolgens de lerarenopleiding te doen. Toen ik in 1984 mijn diploma behaalde, werd ik na afloop van de diploma-uitreiking op de schouders getikt door de directeur van de Jan van der Laan school in Groningen. Of ik wel leraar elektrotechniek wilde worden. De volgende morgen had ik een gesprek, dezelfde middag heb ik een verklaring van goed gedrag opgehaald bij het gemeentehuis. En zo ben ik dus nog 15 jaar leraar geweest, om vervolgens in 1999 met pensioen te gaan.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, ik ben nu druk bezig met de muziek en met genealogie, beter bekend als stamboomonderzoek. Wat ik kwijt wil over mijn muziekverleden? Het is wel leuk om te vermelden, denk ik, dat ik van 1973 t/m 1983 voorzitter ben geweest van muziekvereniging Concordia. Tussen twee Koningen door, Geo en zijn vader. Samen met Andrea Koning heb ik mij sterk gemaakt om jonge muzikanten de kans te geven opleidingen te volgen, deze mogelijkheid was er voorheen niet. Trots ben ik op het feit dat ik in 2005 tot erelid ben benoemd.
In 1975 ongeveer ben ik ook lid geworden van De Grunneger Daansers. Hiermee heb ik de hele wereld over gereisd. In 1995 ben ik toegetreden tot het shantykoor De Zielrietzangers uit Usquert. Bij dit koor speel ik nu nog steeds op de accordeon.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De diverse diploma’s die ik in de loop der tijd gehaald heb. Mijn 2 jongens: Martin, net 50 jaar geworden, en Bert, hij is 48 jaar. Het feit dat ik opa ben natuurlijk. Ook vind ik het prachtig dat ik vele landen over de hele wereld heb mogen bezoeken. Japan, Amerika, Canada, Israël en heel veel Europese landen als Noorwegen, Zweden, Oostenrijk, Tsjechië enz. enz.. En dat ik mee heb mogen helpen attributen te maken voor diverse gymuitvoeringen.
En de dieptepunten?
Kort maar krachtig: Op 24 augustus 2012 overleed mijn vrouw Willy plotsklaps. Daar wil ik het bij laten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
(Beno’s pretoogjes beginnen weer te twinkelen) Vanmorgen belde ik stiekem met burgemeester Schollema van de gemeente Pekela via zijn 06-nummer die hij mij ooit eens gegeven heeft. Hij wist niet wie hij aan de lijn had, toen ik hem vroeg wanneer de fietstocht vandaag zou beginnen. Maar hij wist wel dat dit een 1 mei traditie was van vroeger toen men op de fiets, inclusief de rode vlag, een rondje maakte vanaf Usquert via o.a. Middelstum en Onderdendam. Toen ik opmerkte dat ik in Usquert geboren ben, wist Meindert wie hij op de Dag van de Arbeid aan de lijn had: Beno Rozeboom!
Over Meindert kan ik nog wel een bijzonder verhaal vertellen. Ik heb namelijk vorig jaar met de kleinkinderen een zeiltocht gemaakt van Muiden naar Stavoren, over het IJsselmeer. Toen we even aanmeerden in Urk om een visje te kopen, hoorde ik ineens een vrouw roepen. ‘Moi Beno!’ Ik was stomverbaasd, wie zou me hier nu herkennen. De vrouw vroeg aan mij of ik haar nog kende. Na heel diep nadenken riep ik na enige tijd: ‘Greet Buitenkamp’. Ik had haar één keer ontmoet in 1979 toen we met De Grunneger Daansers optraden in Amerika. Zij bleek mij herkend te hebben omdat Meindert een twitterbericht, inclusief foto, verstuurd had over onze tocht. Ik ben in 34 jaar blijkbaar niet veel veranderd, haha…
De paspoortaffaire is ook een legendarisch verhaal. In augustus 1987 gingen we met De Grunneger Daansers naar Japan. Toen we in het vliegtuig zaten van Japanese Airlines kwam ik erachter dat ik mijn paspoort kwijt was. Deze was ik na het inchecken blijkbaar verloren. Terwijl de rest, inclusief vrouw Willy, met het vliegtuig vertrok moest ik mij melden bij de politie. ‘Het zal ook niet zo zijn’, riepen ze daar, ‘weer een Groninger die zijn paspoort kwijt is’. Alvorens uit te stappen heb ik nog 50 gulden van iemand gekregen zodat ik in elk geval nog met de trein naar Groningen kon waar Martin mij ophaalde. Tussendoor had ik al even met Simon van ’t Huis gebeld, die werkte toen nog op het gemeentehuis in Middelstum, om met spoed een nieuw paspoort voor mij te regelen.
Bij thuiskomst werd ik gebeld. Mijn paspoort lag in Alaska. Blijkbaar was mijn paspoort bij mijn achterbuurvrouw in het vliegtuig in haar halskraag gevallen want toen ze naar de WC ging, vond ze mijn paspoort weer. En dus ging ik de dag er op in mijn eentje weer naar Schiphol om uiteindelijk maandag, 3 dagen na de rest, op de plaats van bestemming in Japan aan te komen. Onderweg heb ik ook nog van alles beleefd met een Australiër die ik verraste toen hij een shagje aan het draaien was. ‘Draaist een lekkere, zwoare Vanelle?’, zo vroeg ik hem en tot mijn verbazing antwoordde hij in het Nederlands terug. Het bleek dat hij oorspronkelijk uit Rotterdam kwam en geëmigreerd was.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Mijn jongste broer Klaas woont in Nieuw Zeeland, daar zou ik misschien ooit nog wel eens heen willen. Ik denk dat de taalbarrière mij tegenhoudt.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
(Op deze 2 keer gestelde vraag kwam niet echt een duidelijk antwoord, wel blijkt er nog wat oud zeer te zitten over het ontslag bij Van der Graaf. Uitspraken hierover mogen echter niet aan het papier toevertrouwd worden…)
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ach, wat moet ik daar nu op zeggen. Ik kan wel zeggen een 7 maar misschien denken anderen hier wel heel anders over. Vriendin Alie vult echter aan want zij ziet, staand vanaf de zijlijn, het verschil tussen 2 levens: ‘Beno is een ondernemend figuur, een echte doorzetter, die niet bij de pakken neer gaat zitten. Door de muziek heeft hij heel veel van de wereld kunnen zien en prachtige reizen mogen maken. Ook het feit dat hij op zijn 50e nog leraar geworden is en nog heeft lesgegeven is heel bijzonder. Beno heeft heel veel voor een ander gedaan en vaak alleen maar voor een blij gezicht. Hij heeft zijn kansen gepakt en die benut. In plaats van een 7 zou ik voor een dikke 9 gaan!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Het doet mij deugd dat ik mee heb mogen helpen aan het verenigen van twee voetbalverenigingen, twee gymnastiekverenigingen en twee muziekkorpsen. Ik zie dit als een groot pluspunt voor het dorp. De termen ‘Openboaren’ en ‘Koksiaonen’ hoor je bijna niet meer.
Nog even een bizar verhaal op het eind. Zoals je misschien wel weet, loopt mijn zoon Bert regelmatig de Nijmeegse vierdaagse. Enige jaren geleden is deze door extreme hitte afgelast toen er als gevolg van de extreme temperaturen twee mensen overleden zijn. Door mijn stamboomonderzoek ben ik er achter gekomen dat de eerste slachtoffer van deze vierdaagse een oom van mij was, Klaas Rozeboom. Hij is in 1927 overleden aan een zonnesteek. Hij had een weddenschap afgesloten, het ging om 5 gulden. Hij zou de Nijmeegse Vierdaagse wel even uitlopen. Deze weddenschap heeft hem uiteindelijk het leven gekost…