Soms word je onverwacht getroffen door de schoonheid en de mystiek van je leefomgeving. Dat overkwam mij vanmorgen, al wandelend door het Middelstumer bos. Kijkend over de landerijen, richting Huizinge. Een prachtig, 145 zielen tellend dorpje op het Groninger Hoogeland. Een statige kerk als blikvanger met daaromheen mooie huizen, huisjes en boerderijen, schitterend opgeslokt door talrijke bomen. Even sta je dan stil, denkend aan de mensen die er wonen. Hun verhalen, hun belevenissen, hun zorgen maar ook hun geneugten, bevoorrecht woongenot. Ze ontwaken, gaan naar het werk of voeden een nieuwe generatie op. Maar misschien kijken ze op dit moment ook wel even om zich heen, genietend van een ontwakend Hoogeland….. Ik wil hier nooit meer weg, dit is mien land!