Ik heb enorm veel reacties gekregen op mijn laatste column ‘Ralfie en de AED’. Met verbazing volgde ik de impact die het stuk had op de lezers. Het verhaal is vaak gedeeld op Facebook en op verschillende sites van voetbalclubs terechtgekomen. Logisch ook, Ralf is een geliefd persoon en bij velen bekend. Het gebeuren was tragisch maar de afloop heel mooi. En de noodzaak van een AED binnen handbereik bewezen.
Ik ben blij met alle positieve reacties en het heeft mij aan het denken gezet. Helemaal na enige teleurstellende werkervaringen die ik de afgelopen 2 jaar heb opgedaan. Misschien is het tijd om het roer om te gooien en voor mijzelf te beginnen, er zitten genoeg ideeën in mijn hoofd wat dat betreft. De tijd zal het leren of er iets moois uit voortvloeit. De invloed van de sociale media is groot en deze wil ik graag gebruiken.
Er wordt mij wel eens gevraagd hoe ik dat doe, dat schrijven. Geen flauw idee eigenlijk. Normaliter gaat er heel wat in mijn hoofdje om en op een gegeven moment ga ik gewoon achter de computer zitten. Binnen twee uur staat het verhaal dan meestal wel op papier.
Natuurlijk word je hierbij ook geïnspireerd door je omgeving. De aanloop naar deze column ontstond door een drietal personen. Allereerst was daar natuurlijk Ralf. Begin november zijn we met het 3e en 4e elftal uit eten geweest in Steakrestaurant ‘De kleine munt’ in Termunten. Gastheer Pieter Klaver onthaalde ons zoals te verwachten viel gastvrij en serveerde ons een voortreffelijke maaltijd.
En geloof het of niet, toch was dit niet het hoogtepunt van de avond. Deze kwam toen Ralf het woord nam. Het was geen lange speech maar dat hoefde ook niet. Alle aanwezigen raakten geëmotioneerd toen hij ons het cadeau overhandigde voor het redden van zijn leven. Een prachtig blauw tekstbordje met daarop vermeld:
‘Veld der Engelen, dank aan alle betrokkenen, 30-08-2012’. Het bordje hangt inmiddels bij de ingang van het tweede veld als prachtig eerbetoon aan een gedenkwaardige avond…
Dan is daar natuurlijk mijn vriendin Miranda, in vele opzichten een grote inspiratiebron voor mij. Zij heeft dit voorjaar een enorme klap te verwerken gekregen toen haar vader overleed. Dit had en heeft nog steeds een grote impact op ons gezin. Na het overlijden van haar zus en moeder werd de band met haar vader nog inniger. En dan komt de dood na een kort ziekbed natuurlijk aan als een mokerslag.
Om hiermee te dealen heeft ze haar eigen manier van rouwverwerking ontwikkeld. Ik (en misschien wel meer met mij) heb mij hier in het begin over verwonderd. Bij speciale data (verjaardag, trouwdag, sterfdag) zet ze een berichtje op Facebook met mooie herinneringen en brandt ze een kaarsje. Veelal wordt hier dan op gereageerd door mensen die deze gevoelens herkennen doordat ze zelf een dierbare verloren hebben. De verwondering sloeg later om in bewondering, je merkt dat het haar troost en haar helpt om het enorme verlies een plaatsje te geven! Met pieken en dalen wordt het ‘normale’ leven weer opgepakt…
En dan was daar nog Johan Staal. Zijn prachtige site www.puurvoetbalonline.nl naderde met rasse schreden de 250.000 ste bezoeker. En dat in drie jaar tijd. Hij plaatste laatst een heel mooi artikel. Johan is bezig met het opzetten van een eregalerij. Een eerbetoon aan dierbaren die veel voor hem en het amateurvoetbal betekend hebben. Opdat ze niet vergeten worden….! Gekscherend merkte ik op dat ik het een eer zou vinden om zijn 250.000 ste bezoeker te worden. Hij reageerde hierop met het gegeven dat hij ter ere hiervan wel een stukje uit Middelstum verwacht. Bij dezen dus!
En het eregalerij-idee zette mij aan het denken. Hoeveel mensen die een speciaal plekje binnen onze voetbalclub hebben zijn ons de laatste jaren wel niet ontvallen? Aanvankelijk kwamen nog niet heel veel namen boven maar toen ik er goed over na begon te denken volgden allengs meer namen. Vaak kwam dan ook een mooie herinnering bovendrijven over die persoon waarop een glimlach doorbrak. Mensen zijn pas dood als ze niet meer genoemd worden, als ze vergeten zijn, heb ik wel eens gehoord. Maar de verderop in dit verhaal genoemde namen zijn nog lang niet vergeten en al helemaal niet bij de direct betrokkenen. Maar is het wel zuiver als ik ze weer opnoem en vergeet ik geen namen?
Laatst liep ik door Westerwijtwerd. In de dorpskern is een bankje geplaatst ter herinnering aan Gerard Boekholt. Ik vond het een prachtige man die in de korte tijd dat ik hem heb leren kennen heel veel heeft gedaan voor de club. Ronnie ontdekte hem bij Tinus en Eeke. Binnen korte tijd was hij begeleider van het eerste, vlagde hij (met recente gebeurtenissen in het achterhoofd een nog groter compliment waard) en gaf hij keeperstraining. Zijn dood kwam hard aan…
En wanneer je langs het hoofdveld loopt dan loop je over het Jan Lüurssen pad. ‘Mein gott Walter’, is dan het eerste wat in mij op komt. Erelid Jan was tot op hoge leeftijd zeer betrokken bij de club en daarbij een voorbeeld voor velen. Wat heeft die man een functies vervuld.
En wanneer je de bestuurskamer binnenkomt lacht Ankie Bolhuis je nog hartelijk toe. ‘Pabbe elleboog, mama kus’. Terecht postuum benoemd als erelid. Haar gastvrijheid en gulle lach worden nog steeds gemist binnen onze club.
En nu we het toch over ereleden hebben. Jan van der Laan was in het verleden mijn elftalbegeleider van het 3e (het toenmalige dreamteam). Éen van zijn vele functies binnen de voetbalclub. ‘Jullie moeten voorin meer flitsen’, merkte hij wel eens op daarmee switchend bedoelend. Het kenmerkte zijn geestdrift. Kijkt af en toe nog wel eens trots over de velden denk ik, waar kleinzonen Jan en Erwin in de hoofdmacht spelen en Pieter Jan op een iets lager niveau vele doelpuntjes meepikt…
En wat te denken van oud voorzitter Hindrik Schollema. Hij introduceerde de commissies binnen de voetbalclub ter ondersteuning van het bestuur. Maar bovenal stond hij garant voor prachtige jubileumvoorstellingen. Zelf heb ik mee mogen doen met ‘Piste in de klei’, ter ere van het 60 jarig bestaan van de voetbalclub. De circustent was met 700 toeschouwers stijf uitverkocht. Wat een talent, wat een creativiteit.
Jan Til komt bovendrijven in mijn gedachten, onze markante kaartjesverkoper van weleer. Piet Kruizinga, hij heeft jarenlang de soms ondankbare taak van vlaggenist van het eerste ingevuld. Ik zie hem nog zo zitten bij Tinus en Eeke. De haren steil achterover gekamd, af en toe ‘wat jong’ roepend.
En wat te denken van Jaap van Houten. Tijdens zijn herinneringsdienst refereerde de voorganger aan zijn liefde voor het voetbal. Hoe druk hij het ook wel niet had met zijn truck door de week, zaterdagmiddag stond in het teken van de wedstrijd met na afloop natuurlijk gezellig een biertje drinken in de kantine. Later werd hij jeugdleider van de D-junioren samen met Henk Zijlstra en Hans Verkerk.
In het begin van dit jaar stierf Lieuwe Brandsma. Naast klaverjaskaartvriend en musicalster ook een vaste supporter van de club en een beminnelijk man. Hij wordt gemist langs het veld en in de kantine. En dan zijn er natuurlijk nog meer namen van supporters die node gemist worden. Ik zie ze nog zo staan aan het tafeltje in de kantine: Bert van der Laan sr. (beter bekend als Broer en ongetwijfeld ook volop actief geweest bij het technische gedeelte van vele theaterspektakels), Roelf Grommers (naast supporter ook een fanatiek kaarter en ook een gewaardeerd speler van Middelstum 5) en Pieter Klaver (naast supporter ook nog een tijdje begeleider bij het zaalvoetballen geweest). En wat te denken van trouwe damessupporter E. van der Weg en supporter maar ook positieve stukjesschrijver van het clubblad H. van der Weg. En vaak roep ik nog wel eens voor de grap van ‘Hup Middelstum’, een geuzenkreet afkomstig van Hendrik van der Beek…
Bij ons in de kerk worden er tijdens een speciale herdenkingsdienst kaarsjes aangestoken voor gemeenteleden die ons in het afgelopen jaar ontvallen zijn. Verder wordt iedereen in de gelegenheid gesteld om een kaarsje aan te steken voor een dierbare die overleden is. Dit leidt dan tot een indrukwekkende vlammenzee van brandende kaarsjes.
Dit doortrekkend zie ik in gedachten Het Veld der Engelen voor mij. Vlak bij het door Ralf aangeboden bordje zie ik allemaal kaarsjes branden. Een indrukwekkend eerbetoon aan iedereen die de VV Middelstum een warm hart toedroeg en draagt. Een troostend gebaar voor de nabestaanden, een positieve energiebron voor ons als club want de warmte, energie en inzet van deze mensen zullen we aan moeten wenden om ons als voetbalclub positief te blijven ontwikkelen. En tevens een gebaar van bezinning, dit natuurlijk n.a.v. de onzinnige moord op een grensrechter en een mooie aanloop naar Kerst, het Feest van de Hoop en het Licht.
Het Veld der Engelen, een prachtige aanzet voor misschien wel een eregalerij maar zeker ook voor ons om volgend jaar allemaal ons beste beentje voor te zetten voor onze voetbalclub. Ga niet langs de zijlijn commentaar geven maar doe en denk actief mee!
Ik wens jullie allemaal een prachtig voetbaljaar 2013 toe…