Het project Nedmag in Veendam zit er op en dus heb ik weer alle dagen de tijd om te schrijven. Even was ik in overweging om het er op aan te laten komen. Om de vrijdagbijlage gewoon vrijdagmorgen te schrijven. En dan maar zien wat er boven komt drijven. In de hoop dat u als lezer het interessant vindt. Maar het is nu dinsdagmiddag en het kan me niks verrekken, ik begin gewoon met de vrijdagbijlage. Het stuk voor morgen staat reeds verborgen op de site, wachtend op de publicatietoets. Morgenvroeg ga ik naar sponsor Klaver, smakelijke anekdotes ophalend over zijn steakhousebusiness. Bijna vers van de pers dus wanneer u het verhaal gisteren gelezen heeft, dat smaakt wel zo lekker…
Zou ik over mijn ervaringen bij Nedmag schrijven? Wat valt er te vertellen over het inboeken van allerlei facturen in het systeem, het laten autoriseren van facturen en het afhandelen van de post? Er schiet mij helaas geen debiteuren, crediteurenanekdote te binnen. Sorry, Nedmagianen, wanneer ik u hierin teleurstel. Dit keer werden er geen verkeerde toetsen ingetoetst. Sunsation is inmiddels ook weer verteerd. Daar wil ik nu ook niet al te veel over uitwijden. Sunsational is een mooie titel voor de combicolumn van april, een eerbetoon aan vele vrijwilligers, een verhaal over saamhorigheid, waarin een klein dorp groot kan zijn.
Energie kreeg ik er wel door, af en toe werd mijn ego als columnist opgesierd met een mooie veer in de kont. Vooral zo doorgaan dus. En de energielevel in dezen is gelukkig vele malen groter dan een jaar eerder toen ik mij in een aprildip afvroeg waar ik in vredesnaam aan begonnen was. 52 weken later is de wil om als tekstschrijver/columnist/blogger te overleven groot. Voor mijn gevoel hoor ik niet gevangen te zitten tussen 4 muren, dagelijks 8 uur volmakend, smachtend wachtend tot de klok 5 keer slaat om daarna de vrijheid tegemoet te treden. Wanneer het tegenzit badend in het stresszweet over een deadline die gehaald moet worden. Nee, veel liever zit ik op een dinsdagmiddag achter de PC om gewillig mijn gedachtestromen weg te tikken, zo uit de losse pols. Het lukt vrij aardig merk ik, in twintig minuten tijd bijna 400 woorden verder. Dit blogje en deze column is inmiddels al weer op de helft. Maar is ie wel boeiend en wat is in vredesnaam het moraal van dit verhaal? Ik hoop dat u het wel weet…
Ik laat de PC eerst werkloos achter, school is inmiddels uit, de jongste moet gehaald worden. Daarna de sleutel van het ouderlijk huis halen om de kachel uitgeleide te doen. Dit verhaal zou er zo in mee kunnen worden verbrand ben ik bang voor. Nog even terug komen op Sunsation, of het Sunsationgevoel. Wat dreef 1700 mensen die laatste avond naar de tent, naar de Hollandse avond? Ergens las ik iets over het reüniegevoel. Eén keer per jaar weer oude bekenden en klasgenoten tegenkomend. Weer een jaar ouder en verder in het leven. Middelstum was voor één vrouwelijk persoon het dorp waar ze haar eerste zoen kreeg. Van te voren was haar verteld dat het heel smerig zou zijn. ‘Maar er ging een wereld voor mij open!’. ‘Niet in een column schrijven hoor dat ik jou dit verteld heb’. Ik zou niet durven, althans niet met een bronvermelding erbij. Doodsbang dat er straks niemand is die ooit nog een anekdote met mij wil delen.
‘Ik ben weer thuis, Joost wilde niet spelen’, aldus de jongste. Iets zegt mij dat hij hier over een kleine tien jaar anders over denkt. Om hier 30 jaar later tijdens Sunsation anekdotes over op te halen. De eerste kus die helemaal niet smerig bleek te zijn. Gelukkig is het nog niet zo ver. De kachel staat inmiddels bij smederij Boelema in de loods, smachtend wachtend op iemand die er weer flink de brand insteekt. Anders wacht een droevige en roemloze aftocht richting de oud-ijzerboer.
De column is klaar, dik 800 woorden in een half uur. Niet slecht wanneer je vooraf niet weet waar je over wilt schrijven. Dat wordt weer een Goede Vrijdag. Voor mij althans, ben blij dat ik het niet op het laatste moment aan heb laten komen. Maar valt ie wel in de smaak, want eigenlijk gaat het verhaal nergens over?! Doet niets, Pasen staat voor de deur. Zou ik het aandurven om er van het weekend een Paascolumn tegen aan te gooien? Dankzij ‘The Passion’ is het geheugen van de meesten wel weer opgefrist. Het lijden en sterven van Jezus, de Zoon van God. Om daarna gewoon weer fris en fruitig door te gaan met leven, opdat wij niet verloren gaan, maar het Eeuwige Leven hebben. Een mooie gedachte om er even een weekend met zijn allen tussen uit te gaan. Op naar het gemoedelijke Brabant. Het zwemmen in Emmen is inmiddels al weer bijna vergeten. We hebben er zin in! Salut en Ave….