Dat moet toch één van de grootste geneugten zijn die je als mens kan overkomen. Dat je zorgeloos in het leven staat. Maar ik ben bang dat het maar voor heel weinig mensen is weggelegd. Wanneer je deze zorgeloze toestand een tijdje vast mag en kunt houden zouden al heel veel mensen tevreden zijn, denk ik. Soms leef je met spanning en zorgen naar bepaalde gebeurtenissen toe. Als ze dan succesvol en tot tevredenheid zijn afgerond dan is het heel goed mogelijk dat je opgelucht, blij en tijdelijk zorgeloos verder leeft. Maar zeer waarschijnlijk zal er een tijdje later weer iets op de agenda staan dat je de nodige zorgen baart. C’est la vie… Zorgen horen bij het leven denk ik, maar wanneer beginnen ze te komen? Of te wel, wanneer ben je bewust van het feit dat het leven onmogelijk alleen maar over rozen gaat? Mijn jongste herinneringen stammen uit de tijd dat ik naar de kleuterschool ging. De eerste dag op school was een moeilijke. Toen mijn moeder mij alleen achter liet bij een vreemde juf en voor mij onbekende collega-kleuters zette ik het op het huilen. Zou dit het begin geweest zijn van het besef dat het leven niet zorgeloos voorbij zou gaan? Toch denk ik dat ik deze tijd en de aansluitende basisschooltijd betrekkelijk zorgeloos ben doorgekomen. Beschermd opgevoed in een vertrouwde omgeving, omringd door dierbaren. Na schooltijd altijd aan het voetballen met vriendjes, zuutjeverkerens, een heerlijke tijd als ik er aan terugdenk…
Een bevoorrechte jeugd, dat kan ook heel anders. Dan volgt de pubertijd. Een tijd die ongetwijfeld bol gestaan heeft van de twijfel en onzekerheden. Wat wil ik worden, wat ga ik met mijn leven doen? Heb ik er goed aan gedaan om naar de MAVO te gaan, red ik het allemaal wel? Lukt het mij om volwassen te worden, werk te vinden, een gezin te stichten? Lig ik wel goed in de groep, waarom kijken de meisjes vaker naar andere jongens dan naar mij, staat mijn bril mij wel goed? Allemaal gedachtestromen die door mijn hoofd spookten. Ik heb de hele nacht wakker gelegen voor mijn eerste spreekbeurt. Ik vond het doodeng om een verhaal van 10 minuten aan mijn klasgenoten te moeten vertellen.
Tijdens mijn middelbare schooltijd ontdekte ik het stappen. Prachtig om in het weekend aan de pierewaai te gaan. Met elk drankje dat gulzig naar binnen gewerkt werd, verdwenen de zorgen verder naar de achtergrond. Niets om je druk om te maken, enjoy life! Genieten in optima forma, maar de kater kwam later. Doe ik het allemaal wel goed, heb ik de juiste studie gekozen, kom ik wel aan de bak? Mijn vrienden scoorden hun eerste vriendinnetjes, zou dit fenomeen ooit ook voor mij weggelegd zijn?
Een Vaste baan bracht de nodige brood op de plank en daarmee ook de nodige rust. Na gedane arbeid was het in het weekend nog beter rusten en ontspannen. Het saldo op mijn bankrekening groeide gestaag, wat hiermee te doen? Een luxeprobleem is ook een probleem….. Zou een huis bouwen een verstandige belegging zijn? Een voor mijn gevoel torenhoge hypotheek van honderdduizenden guldens voelde af en toe best wel als een baksteen op de maag. Als ik mijn werk nu maar niet verlies, als ik maar niet ontslagen word. Zou ik ooit ander werk weer vinden? Maar het woongenot vergoedde veel.
Huisje, boompje, maar waar blijft het beestje? Terwijl de meeste van mijn vrienden in het huwelijksbootje stapten bleef ik vrijgezellig achter. Zou dit mijn lot zijn, en mis ik wat of is de buurman zijn gras altijd groener? Mag ik blij en dankbaar zijn dat ik alleen mijzelf moet bedruipen en niet de zorg en de zorgen heb voor anderen in mijn zeer directe omgeving? De lokroep der natuur was uiteindelijk te groot. Binnen de kortste keren was een leeg huis gevuld met vrouw, kinderen en een veestapel. Naast een behaaglijk gevoel nu alles te hebben wat mijn hartje begeerde, groeiden ook de zorgen. Het was niet altijd koek en ei, de bekende doorns aan de rozen…
Zou de zorgeloosheid ooit nog terug keren? Misschien tijdelijk, als je in goede gezondheid je pensioen bereikt? Als de kinderen, gezonde kleine kinderen op de wereld gezet hebben waar je in alle vrijheid intensief van kunt genieten? Maar ouderdom komt ook met gebreken. Misschien heb ik dan, mocht het fenomeen pensioen dan nog bestaan, wel een kwaal onder de leden waar je niet vrolijk van wordt. En waar moet ik heen als mijn lichaam mij helemaal in de steek laat? Zouden er dan nog verpleeghuizen zijn of moet ik mijzelf maar zo goed en zo kwaad als het gaat, zien te redden? Met de dood als verlossing die uiteindelijk een gelukzalig en zorgeloos gevoel geeft?
De bekende zorgen voor morgen dus. Zorgeloos zal ik wel nooit door het leven gaan. De kunst is te genieten van de kleine dingen die het leven draaglijk maken. De kleine geneugtes des levens dus. En mijn zegeningen tellen, één voor één. Om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ik best wel een gelukkig mens ben, die zijn ups en downs gekend heeft en gaat kennen….