Pasadena, Rose Bowl 25 oktober 2009, 22.30 uur… De uitverkorenen die een ticket hebben weten te bemachtigen voor het U2 360 degrees concert at the Rose Bowl (het waren er welgeteld 97.014) in Pasadena USA hebben zich al een aantal uren vergaapt aan al het moois op het immense podium waarop de Ierse Rockband U2 een concert van jewelste geeft. Spelend op een gigantische spinachtig podium (The Claw genaamd) bouwt de band onder leiding van zanger Bono Vox langzaam maar heel zeker een energetisch spanningsboog van ongekende orde op. Een shot vanuit de helikopter laat ons al iets van het groteske, energieslurpend project vanuit het immense stadion zien. Tegen 22.30 uur bereikt de show een energetisch hoogtepunt van ongekende orde waarbij de Rose Bowl energetisch compleet uit haar dak gaat wanneer deze legendarische rockband na ‘Walk on’ en ‘One’ de akkoorden van het slotsupertrio nummer inzet van ‘Where the streets have no name’. Bijna 100.000 toeschouwers laten het stadion op haar grondvesten trillen, daarbij gevoelsmatig het hiernamaals en de gewone aardse wereld iets dichter bij elkaar brengend. De bandleden genieten zichtbaar van dit bruisend geheel…
Ik moest hieraan denken toen ik onlangs De Wereld Draait Door presentator Matthijs van Nieuwkerk hoorde praten over een klein mannetje die nog enigszins opviel in de meute door hoge schoenen te dragen en een opvallende zonnebril. Het ging inderdaad om leadzanger Bono die ergens een prijs moest uitreiken en daarna ook nog even de microfoon pakte om een nummertje te zingen. De man die alle groten der aarde wel eens de hand geschud heeft, de man die Nelson Mandela zo bewonderde en die misschien wel een zelfde soort charisma over zich heeft. Matthijs van Nieuwkerk verwonderde zich hierover. Waar zat het hem toch in? Hij was om toen Bono zijn strot open trok om een nummer te zingen…
Zo zullen wel meer mensen gedacht hebben toen ze Bono weer eens horen orakelen. Zelfs zijn eigen collega-bandleden werden hier in het verleden wel eens horendol van. Van de bekeringsdrift van hun leadzanger die tijdens concerten wel eens verdronk in zijn eigen passie. Ik kan mij bijvoorbeeld Pinkpop nog wel herinneren begin jaren ’80 waar hij levensgevaarlijke en halsbrekende klimtoeren uit haalde door boven in een mast de massa toe te zingen. Gedreven door zijn geest die vol was van de Heilige Boodschap die uitgedragen moest worden aan een uitzinnige mensenmassa…
Zelf ben ik ook ooit eens naar een concert van U2 geweest. Dit was tijdens de Zooropa toer van 1993. Met een stel vrienden gingen we op een zaterdag in juni naar het Müngersdorferstadion in Köln. Als jarenlang groot fan van de band (het heilig vuur begon door het nummer Pride, opgedragen aan Marten Luther King in 1984, te branden) moest dit een absoluut hoogtepunt zijn natuurlijk. Misschien dat het door de hooggespannen verwachtingen toch iets tegenviel. Ver weg van het podium, omringd door weinig enthousiaste Duitsers, kwam het echte uit het dak gevoel maar niet los. Ik vond het raar dat dit enige jaren later wel gebeurde tijdens een optreden van de U2 coverband Crystal Dreams tijdens de feestweek in Stedum. Hangend in de podiumhekken brulde ik met gebalde vuist gepassioneerd mee met de teksten van de U2-nummers. Misschien ervaar ik hetzelfde gevoel binnenkort wel weer als ik op 19 april naar de Op Roakeldais-hallen ga in Warffum waar het grote U2 festival plaatsvindt waar Nederlands beste U2 coverband U2NL een spetterend optreden zal gaan verzorgen…
Ik denk ook niet dat ik Bono herkend zou hebben, toen hij enige jaren geleden een bezoekje bracht aan Herberg ‘De Valk’ in Middelstum om daar bij Joost Keurentjes wat te gaan eten. Dit n.a.v. het feit dat hij de tentoonstelling van het werk van zijn vriend Anton Corbijn in het Groninger Museum geopend had. Misschien had ik nog wel even moi tegen hem gezegd zonder te weten met welke grootheid ik te maken had. Zo zullen ook genoeg mensen denken die hem wel eens voor de televisie horen praten.
Wie is dit mannetje wel niet met zijn rare, opvallende zonnebril die het opneemt voor de arme Afrikaanse landen?
Misschien waren er ook wel enige sceptici aanwezig op die gedenkwaardige oktoberavond in 2009. Ik denk dat je er bij geweest moet zijn om het U2 gevoel onder woorden te kunnen brengen. Een ervaring, groter voelend dan het leven zelf. Wat een overweldigende ervaring moet dat geweest zijn op 25 oktober 2009. Zelfs de grootste U2 antifan moet schoorvoetend toegegeven hebben dat wat hij of zij hier aanschouwde geen alledaags tafereeltje was. Menig fan ervaart dit als een positieve energiestoot waarmee het leven weer geleefd kan worden. Dat gevoel, dat zou ik ook graag nog een keer willen ervaren. Net zoals in Stedum waar een U2 coverband een ongekende energiebron aansprak…..