Zaterdag 1 februari bracht ons naar Pathe in Groningen. Daar draaide ‘The Wolf of Wall Street’, een epos van regisseur Martin Scorsese met in de hoofdrol Leonardo DiCaprio. De grote man van die andere epos: De Titanic. Het was lang geleden dat we naar de bioscoop geweest waren en we kregen volop waar voor ons geld. Drie uur lang werden we vermaakt door de avonturen van Jordan Belfort die puissant rijk werd door de verkoop van aandelen. Hij laat in deze film het geld aardig rollen en stort zich in de wereld van sex, drugs en rock en roll. Zijn opwaartse carrière en uiteindelijke ondergang worden breed uitgemeten. We waren niet de enigen die trek hadden in deze film. Zaal 5 was nagenoeg uitverkocht. Gelukkig zaten we vooraan in rij 22, vlak bij de in- en uitgang. Dit kwam mij uiteindelijk goed van pas…
Geboeid zat ik naar deze film te kijken. Hoewel ik het geen hoogvlieger vond, vlogen de uren voorbij. Een blik op mijn mobieltje leerde mij dat het inmiddels 23.15 uur was. Nog een half uurtje en dan was de film voorbij. Toen ik mijn mobiel weer in mijn broekzak stopte, werd ik onaangenaam verrast door een behoorlijke maagkramp. Meestal dienen zich deze bij mij eerst in geringe mate aan om zich uiteindelijk te versterken waarna een bevrijdende gang richting toiletten vaak de nodige opluchting biedt. Wat kan dat toch lekker zijn…
Deze kramp was direct van urgent niveau en dwong mij tot een verplaatsing van mijn stoelgang om erger leed te voorkomen. Helaas bleef het hier niet bij. Mijn lichaam kwam intern hevig in opstand. Ik werd overweldigd door een gevoel die ik nog nooit eerder ervaren had. Alsof een zware deken bezit van mij nam. Ik werd zwaar in mijn lichaam, begon te zweten, werd duizelig, en kreeg acuut een droge strot. Dit is niet goed, dacht ik, en keek angstig om mij heen. Daar draaide de wereld, inclusief de film, gewoon door alsof er niets aan de hand was.
Dat gold niet voor mij. Angstig begon ik het ergste (hartaanval, beroerte?) te vermoeden. Zou er iets ernstigs aan de hand zijn? Ik besloot eerst maar eens naar de WC te gaan. Gelukkig was de uitgang vlakbij. Ietwat wankel liep ik de trap af en moest nog een lange gang door voor ik bij de WC’s was. Halverwege ben ik even op een stoel gaan zitten om vervolgens heel even weg te vallen. Enige seconden slechts naar mijn gevoel. Gelukkig haalde ik zonder verdere mankementen het toilet waar een opluchtende ervaring volgde.
Verdwaasd keek ik vervolgens even in de spiegel. ‘I look like shit, but without the make-up’ zong Robbie Williams ooit al eens. Ik friste mij op met enig verkoelend water. Dit deed mij goed. In redelijk vaste tred ging ik terug naar de zaal waar inmiddels 15 minuten verstreken waren sinds mijn laatste blik op de klok. De film kabbelde nog eventjes door en was vervolgens snel teneinde. Even later wachtte ons de verfrissende buitenlucht. Mijn lichaam had zich schijnbaar net zo snel hersteld (van wat weet ik nog steeds niet) als dat het heel raar begon te doen…
Deze ervaring leerde mij de volgende levenslessen. Ik kan wel denken dat ik gezond ben van lijf en lichaam en moeiteloos de 80 haal. Daarbij kijkend naar mijn broers en zussen die zich allen schijnbaar fysiek gezond richting de 60 jaar spoeden. Maar een vanzelfsprekendheid is dit natuurlijk niet. Het lijntje tussen gezond en wel thuis en een opname in een ziekenhuis is soms ragfijn. En ten tweede zal ik in het vervolg ‘The Wolf of Wall Street’ in Pathe mijden. Misschien wilde mijn lichaam mij doen ervaren wat geld, drugs, alcohol en hebzucht met een mens kunnen doen. Dat is mij misschien op deze manier geopenbaard.
Maar een aanrader is het niet. Pfff, ik kneep hem heel even als een dief. Wat een klotengevoel zeg, alsof je langzaam maar heel zeker uit het leven wegglijd. Gelukkig heb ik er niets aan over gehouden maar ik heb mijn partner wel even moeten beloven dat mochten zich deze verschijnselen zich nogmaals voordoen dat een bezoek tot een huisarts een logisch gevolg is. En dat is bij dezen plechtig beloofd!