Menigeen beleeft weer volop kijkplezier aan de Olympische Winterspelen in Sotsji. Het is niet zo dat ik hele dagen voor de buis zit om de Spelen te volgen. Af en toe vang ik een prachtige sfeerbeeld op van zo’n mooi winters plaatje. Eigenlijk volg ik alleen maar het schaatsen. Dit komt ongetwijfeld omdat de kans dat we hier medailles winnen bijna 100% is. En dus kun je op deze manier volop meegenieten van mooie vreugde uitbarstingen van (nu) bekende Nederlanders die zich 4 jaar lang het apelazarus getraind hebben om deze prestaties te kunnen leveren. Azijnzuurtechnisch gesproken zou je kunnen zeggen dat het iets zegt over het mondiale gehalte van deze sport als de Nederlanders er bijna met alle medailles vandoor gaan. Vroeger heersten we op de lange afstanden, tegenwoordig domineren we zelfs op de sprintafstanden. Dit was vroeger onmogelijk, een legendarische zilveren pikstart van Jantje Ykema op de Spelen van 1988 in Calgary daargelaten.
Jan werd ook een snelle jongen in de harddrugs, een verslaving die hem 15 jaar achtervolgde. Er zal vast geen verband liggen tussen het scoren van een medaille en het scoren van drugs, anders bezorgen de schaatsers ons binnenkort ook nog een maatschappelijk probleem. En er zijn toch al verhalen genoeg te vertellen over de mannen en vrouwen op de snelle ijzers. Jan Smeekens zou zo voer voor psychologen kunnen worden. Tien seconden van euforie om een gouden medaille die niemand hem ooit meer af zou kunnen pakken, werden door een misschien wel niet te meten verschil van 12/1.000e seconde ingeruild voor een doffe zilveren plak. Ik denk dat hij straks thuis de race beeldje voor beeldje af gaat draaien om te kijken of zijn afgelegde meters corresponderen met de tijdwaarneming. En daarna die van gouden medaille winnaar Michel Mulder. Inderdaad, die helft van de tweeling met het baardje. Er volgde al snel een grap dat hij zijn medaille af moest staan aan zijn bronzen broer Ronald omdat beide mannen bij de geboorte verwisseld zouden zijn…
Nee, dan Irene Wüst. Die knalde gewoon naar haar 3e gouden medaille in een tijdsbestek van 3 Olympische Spelen en kreeg hiervoor een intense knuffel van Poetin als onderdeel van zijn charmeoffensief. Zou Mark Rutte hier jaloers op zijn geworden? Dat zullen we wel nooit weten. Hij was overigens een enthousiaste toeschouwer die regelmatig prominent in beeld werd gebracht. Zittend en zwaaiend naast een al even enthousiaste Maxima en Willem Alexander, die naarmate het toernooi vordert, steeds vaker op een dipje te betrappen is. Koning Pils werd hij vroeger genoemd maar uit zijn publiekelijke hazeslaapjes blijkt toch dat zijn vitale studentenjaren reeds lang achter zich liggen. Gaandeweg kwam ik er achter wat Camiel Eurlings, de man die door zijn aantrekkingskracht op vrouwen er voor had kunnen zorgen dat het CDA de verkiezingen zou hebben gewonnen, elke keer op de tribunes doet. Hij volgde immers Willem Alexander op als IOC lid!
Achter de gouden Stefan Groothuis zit ook al zo’n ontroerend verhaal. Tijdens de vorige Spelen in Vancouver greep of schaatste hij net naast het podium. En vierde plaatsen tellen inderdaad niet. Hij viel na deze spelen in een gigantisch donker wak waar het regelmatig zwart voor zijn ogen werd. Gekweld door depressies ontsponnen er zich serieuze zelfmoordplannen in zijn door demonen gekweld hoofd. Maar gelukkig werden deze overwonnen. Even vreesden zijn fans voor een nieuwe dip toen hij viel op de 500 meter. Maar wat reed hij een fantastische gouden 1.000 meter zeg. Kiekeboe en een hele lange neus naar de negatieve jaren en ervaringen die hij hiermee hopelijk voorgoed naar de vergetelheid gesprint heeft…
Maar de ultieme afrekening moet nog komen. Sven Kramer en zijn coach Gerard Kemkers hadden ook zo maar kanonnenvoer voor psychologen kunnen worden na de legendarische foute wissel van 4 jaar geleden. Gadsiedarrie zeg, als ik daar weer aan terugdenk. Wat een surrealistische beelden leverde dit op. Kramer die zijn tegenstanders aan flarden reed maar zijn grootste tegenstander had in zijn in slaap gesuste coach die hem vlak voor het ingaan van de bocht toeschreeuwde dat hij op de verkeerde baan zat. Zelden iemand zo kwaad gezien als Kramer toen hij hier achterkwam. En zelden iemand gezien die op dat moment zo graag door het ijs gezakt zou zijn om te vluchten in een inktzwart wak. De 1.500 meter a.s. zaterdag werd door Kramer afgezegd om zich helemaal te richten op de 10 kilometer waarbij maar één ding telt: Olympisch Goud! Niet meer, zeker niet minder!
De Olympische Spelen, je zou er badend van in het zweet wakker van kunnen worden dus. Nachtmerries kun je er aan overhouden maar ook zoete dromen. Dit laatste allemaal dankzij Olga Graf die in haar euforie om een bronzen plak even vergat dat ze geen BH onder haar schaatspak droeg. Gretig ritste ze haar schaatspak open, daarmee de wereld even een mooie inkijk gevend. Misschien dat ze daardoor Wüst wel zo inspireerde dat die de race van haar leven reed. Wüst is de vrouw waarvan ik wel eens gehoord heb dat ze een korte flirt met een mannelijke Middelstumer zou hebben gehad. Zou Poetin hier ook van gehoord hebben? Dat zou die knuffel verklaren. Niets geen statement tegen de homoactivisten dus maar een opzichtige versierpoging. Tja, en door die Olympische hitte smelten gouden medailles als sneeuw voor de zon… Ik ga maar even snel naar gezette mannelijke ro(d)delaars kijken om me dit weekend weer volop te kunnen concentreren op nieuwe Nederlandse medailles die ongetwijfeld gaan komen!