Het is bekend dat de jonge jaren in een mensenleven vaak van grote invloed zijn op de rest van het leven. Daarom ben ik erg blij in Middelstum te zijn opgegroeid. Voor mij de plaats waar ik op zeer jonge leeftijd in 1955 kwam te wonen en een fantastische , zorgeloze en sportieve jeugd heb mogen beleven. Het lezen van het boek van Geert Mak “ Hoe God verdween uit Jorwerd” was een feest van herkenning en wat mij betreft een positieve schets van het leven in een dorp zoals ik dat ook heb beleefd. Inmiddels wonen wij al ruim 23 jaar in Lochem maar bijvoorbeeld bij kennismakingsgesprekken vermeld ik altijd met gepaste trots dat ik een echte ( dus directe) Groninger ben en blijf.
De 1e positieve jeugdervaringen
De 1e jaren was ik vaak te vinden in de Bartold Entensweg destijds de meest gezellige en ook de meest kinderrijke buurt van Middelstum. Heel veel leeftijdsgenoten en altijd wat te doen. In de 60-er jaren ook nog met 3 winkels : een winkel met vooral huishoudelijke artikelen van Van der Weg, melkboer Schuil en visboer Walker . Tevens de buurt waar ik voor het eerst ben uitgenodigd voor een kinderfeestje en wel door Wieneke Maring. Helaas was het opgediende krentjebrij voor mij reden om vroegtijdig huiswaarts te keren. Ook kan ik mij nog goed herinneren dat de firma Hanab in de BE weg de aardgasleiding heeft aangelegd en dat de aanwezige rijkdom aan vrouwelijk schoon de productiviteit van de vele gravers niet verhoogde.
Een leuke gebeurtenis in mei 1962 mag ook niet onvermeld blijven . Wij waren met meerdere klassen van de lagere school naar Groningen getogen omdat de koningin daar op bezoek kwam. Bij terugkomst uit Groningen bij het verlaten van de bus werd ik ( toevalligerwijs ? ) verwelkomd door onze huisarts die mij het blijde nieuws vertelde dat er thuis een verrassing wachtte. Zus Nanda was geboren.
Waar een klein dorp groot in was
Er was werkelijk een prachtig pallet aan sportfaciliteiten. Allereerst het voetbal. Het inmiddels al lang verdwenen voetbalveld bij Colpende werd dagelijks, ja echt dagelijks, door ons bezocht. Per schoolklas had je gemakkelijk een elftal bij elkaar. ’s Zomers konden we via een plank over de sloot water halen bij de Familie van Dijken. Goed voor het milieu : 1 emmer met 1 beker was voldoende. Vanaf 10 ( ? ) jarige leeftijd speelden we mee in de pupillen competitie, waarbij deelname aan het jaarlijkse poliotoernooi in Uithuizermeeden 1 van de hoogtepunten was, evenals de overigens niet erg succesvolle schoolvoetbalwedstrijden.
In die tijd speelde het 1e elftal van VV Middelstum best goed. Er kwam veel publiek bij de thuiswedstrijden zaterdags om 16.15 uur. De uitwedstrijden werden soms door de supporters met een bus bezocht, waarbij ik een keer het geluk had gratis mee te kunnen omdat niet alle plaatsen bezet waren. Naast voetbal was ook tafeltennis voor mij een tijdrovende hobby. We speelden veel in het oude schoolgebouw aan de Kerkstraat en op zaterdag voor provinciale wedstrijden in de kantine van de AKZO locatie te Delfzijl. Vooral de vader van Peter en Simon Klont heeft ons vaak naar Delfzijl gereden. Voor mijn vader was dit helaas niet mogelijk, de zelfbedieningswinkel was ook op zaterdag open. Inderdaad Midstars ,de landelijk meeste bekende sportvereniging van Middelstum, kwam in die jaren al tot volle bloei mede dankzij de wekelijkse oud papier actie.
Met ondermeer Jaap Vriesema en de gebroeders Klont speelde ik regelmatig blokjesvoetbal en organiseerden wij wielerwedstrijden over Westerwijtwerd. Vaak vochten Jaap en ik om de rode lantaarn. Om binnen de grens van 1.000 woorden, de door Bert gestelde grens, te blijven wijd ik niet verder uit over mijn prettige volleybal- en zaalvoetbalherinneringen.
In de jaren 50/60 kon je voor gymnastiek zelfs kiezen tussen VEV en LONGA. Mijn 1e gymnastieklessen bij VEV waren in de oude meubelfabriek van Miske aan de rand van de bebouwde kom richting Kantens. Vervolgens gingen we naar het gymnastiekgebouw aan de Coendersweg. In de jaren 60 tevens badhuis voor de vele doucheloze Middelstumers met meestal warm water. Dit was ook de plek waar het zomers goed toeven was, bij badmeester Folgers luisteren naar de Tour de France uitzending en bij de Familie Hofman vooral waterijsjes kopen.
Was het dorp niet te klein ?
Zeker niet , bovendien boden diverse plaatselijke bedrijven destijds ook de gelegenheid om de grote wereld buiten Middelstum te ontdekken. Zo ben ik regelmatig met buurman Bosman naar de bloemenveiling te Groningen geweest, met zwientjes opa Huizinga bouwmaterialen van ’t Holtstek bezorgen tot in Drenthe en met bode Moorlag naar het Bodenterrein te Groningen.
Herinneringen aan de schooljaren
Zeker, je ging zo nu en dan ook nog naar school. De meeste indruk op de kleuterschool maakte de gebroken arm van Wim die uit een boom viel. De wekelijkse groepsbijeenkomsten in de grote hal van de christelijke school voor LO en ULO waren ook indrukwekkend. In groep 3 hadden we les van juf Tempel in een noodlokaal, zij is nu één van de oudste inwoners van Middelstum. Dit bewijst dat lesgeven aan grote klassen met 40 leerlingen en meer blijkbaar niet slopend hoeft te zijn. Ook de 1 aprilgrap van dhr. De Jong is het memoreren waard. De familie de Jong zou begin april een bijzondere rashond krijgen en wel van het ras Asemmèr, inderdaad een ordinaire straathond.
Excuses voor de stortvloed aan nostalgie maar het moge duidelijk zijn dat de strenge ( en op zich terechte ) eis van Bert mij beperkt tot deze omvang. Anders had ik met veel gemak nog een extra pagina toegevoegd. Het is prettig dat mijn grote liefde dezelfde roots heeft, we kunnen samen gewoon Grunnings praoten in Lochem en Coby en ik genieten nog regelmatig van al het moois op het Groninger platteland.
Mijn positieve verhaal staat wel in schril contrast met de huidige situatie. Helaas wordt Middelstum regelmatig geteisterd door aardbevingen. Daarom wensen Coby en ik alle inwoners van Middelstum veel sterkte met deze vervelende omstandigheden.
(Met gastcolumnist Jaap Hoekzema voetbalde ik mijn eerste wedstrijden in de senioren van de VV Middelstum. Dit was in 1990. Niet veel later verhuisde Jaap naar Lochem. Via Linked In wist ik hem te traceren en over te halen om zijn herinneringen aan onze omgeving aan het papier toe te vertrouwen….)