Middelstum, ergens eind 1982
Wanneer heeft iemand de eerste vlinders in de buik? Ik bedoel, wanneer je in groep 3 of 4 (vroeger klas 1 en 2) aan iemand vraagt of hij of zij verkering met je wil en het antwoord is bevestigend heb je dan een relatie en ben je verliefd? Volgens mij is daar in het Gronings een mooi woord voor: ‘zuutjeverkerens’ of iets dergelijks. Dan heb ik vroeger toen ik een jaar of 6,7 was toch eigenlijk best vaak zuutjeverkerens gehad. Dat stelde heel weinig voor inderdaad. Maar wanneer verandert dat eigenlijk?
Ik weet nog dat ik in klas 4 zat en dat er een nieuw meisje bij ons in de klas kwam. Haar vader was de nieuwe directeur van Fraamborg. Ze was mooi, zeker, en zeer populair bij de jongens bij ons in de klas en ook bij de jongens van de hogere klassen. Die populariteit ging zelfs zo ver dat meester Zuidhof op een morgen moest vragen of we haar misschien een beetje met rust wilden laten. Ze voelde zich behoorlijk opgelaten door alle aandacht. Ik weet zelfs nog dat meester bepaalde namen noemde. Die jongens voelden zich dermate aangesproken dat ze ook mijn niet genoemde naam noemden als dader waarop het meisje in kwestie persoonlijk moest verklaren dat ik niet tot de categorie ergste stalkers behoorde. Dat deed mij heel goed om te horen…
Of ik ook verliefd op haar was en verkering met haar heb gehad? Een moeilijke vraag hoor… Ik vond haar zeker leuk en zij mij ook. Ze heeft bijvoorbeeld eens een briefje op mijn tafel gelegd met de vraag of ik verkering met haar wilde. Dat was in klas 6. Dit hoorde ik pas later want op de één of andere manier heb ik dit briefje nooit gezien. Ik weet nog wel dat ik haar eens uithoorde in klas 6 toen we met een groepje een opdracht moesten maken. Er was namelijk een jongen in de klas die ze wel leuk vond, zo zei ze. De ene na de andere jongen viel af toen ik weer een naam noemde. Op het eind hoefde ze alleen nog maar te kiezen of de naam, die uit 4 letters bestond, met een B of G begon. Ik was behoorlijk opgelaten toen ik merkte dat het op mij ging…
Ook herinner ik mij nog dat er op een koude winteravond bij ons thuis werd aangebeld. Moeder riep mij bij de voordeur en daar stonden 5,6 jongens die luidkeels riepen dat ze ja gezegd had op hun vraag of ze wel verkering met mij wilde. Ik weet nog dat ik die nacht slecht heb geslapen. De volgende dag durfde ik hier niet met haar over te praten en dus kabbelde het normale leven gewoon verder. Wel heb ik haar in de zomervakantie een kaartje gestuurd waarbij ik me nog de nodige zorgen maakte of dit kaartje wel aan zou komen. Daarentegen was ik wel heel blij met haar prent uit Hardenberg met daarop de veelzeggende tekst: ‘Veel regen maar ook lol’…
Het hoogtepunt uit die tijd was toch wel de Sinterklaasviering bij haar thuis. De rest van de familie was die avond weg. Voor deze Sinterklaasviering was een clubje van 3 jongens en 3 meisjes uitgenodigd. De overige aanwezigen wisten volgens mij precies wat er te gebeuren stond want hierover had men de nodige schik. Na het uitpakken van de cadeaus ging het licht uit en lagen 3 stelletjes stilletjes gearmd tegen elkaar aan. Ik lag dus eindelijk innig samen met het meisje van mijn dromen. Helaas wilde een ander stel heel graag met ons partnerruilen. Het hoogtepunt van mijn lagere schooltijd duurde dus maar even…
Daarna zijn we nog een jaar samen naar de MAVO gegaan zonder dat er verder iets bijzonders voorviel. Wel kan ik mij nog herinneren dat ze samen met een vriendin tijdens een playbackshow Jermaine Jackson en Pia Zadorra imiteerde met ‘When the rain begins to fall’. Ik was toen meer van The Beasty Boys…. In het voorjaar hoorde ik de vervelende mededeling dat ze zou gaan verhuizen naar Apeldoorn waar haar vader een andere baan had gekregen. De laatste keer dat ik haar zag was toen we uit de kerk kwamen. We hebben verder niets meer tegen elkaar gezegd. Ik keek nog één keer achterom om nog een glimp van haar op te vangen en op deze blik heb ik 23 jaar moeten teren…
Ik heb nog vaak aan haar moeten denken. Hoe zou het met haar gaan, zou ze al een vriendje hebben, zou ze al getrouwd zijn en kinderen hebben? Het duurde tot 2008 voor ik haar weer zou zien tijdens een reünie van onze klas in Groningen. Eigenlijk herkende ik haar nauwelijks meer en dat heb ik waarschijnlijk tot vervelens toe tegen haar gezegd. Was dit nu het meisje van mijn dromen? Niet dat ze tegenviel of lelijk was hoor, zeker niet!
Later op de avond kwamen steeds meer herkenningspunten boven drijven. Ze vond dat ik er nog net zo uitzag als vroeger. Maar van het geschreven briefje, het verkering vragen en de Sinterklaasviering kon zij zich niets meer herinneren…… Zou ik het zelf misschien allemaal gedroomd hebben? Nee, daar geloof ik niets van. Deze mooie jeugdherinnering pakt niemand meer van mij af. ‘Zuutjeverkerens’ of niet…