Zoals wellicht bekend struin ik tegenwoordig regelmatig open koffieclubs af. Dit om mijn netwerk uit te breiden, bekender te worden, ervaringen uit te wisselen met lotgenoten maar ook wel een beetje ter lering en vermaak. Zo raakte ik laatst in Delfzijl aan de praat met een man die een wel heel bijzonder beroep heeft. Hij is bijna twee jaar geleden begonnen als scheidingsbemiddelaar. Wanneer u wilt scheiden met begrip dan kunt u bij hem terecht…
Zo’n gesprek intrigeert me dan. Als ik thuis ben dan zoek ik op Linked In naar de verdere achtergronden van mijn gesprekspartner. In dit geval viel het mij op dat hij eigenlijk zijn hele leven al in de hulpverlening had gezeten. Eerst als trainer/coach en directeur van een telefonische hulpdienst, later als werkcoach bij het UWV. Als begeleider bij het verwerken van onvrijwillig ontslag. Op den duur werd hij zelf ontslagen. Dat omschrijft hij ‘mooi’ op zijn pagina: ‘Van de ene kant van de tafel naar de andere kant. Nu zelf weer werk zoeken! Ik ga ervoor!’
De man kon boeiend over zijn werk vertellen. ‘Het is belangrijk om mensen weer hun gevoel van eigenwaarde terug te geven’. Dit probeerde hij zowel als UWV-werkcoach en tegenwoordig als scheidingsbemiddelaar. Mensen kunnen bij hem stoom afblazen, uitrazen en hernieuwde energie opdoen om het beste van de situatie te maken. Een baan verliezen leidt bijvoorbeeld tot een stukje rouwverwerking. Hij liet daarom de mensen tijdens het eerste gesprek lekker uitrazen en gaf aan dat ze eerst maar eens een paar weken moesten ontspannen wanneer hij merkte dat het verlies er (te) stevig ingehakt had…
Deze ervaringen heeft hij meegenomen in zijn huidige baan. Ik probeerde hem aan de praat te krijgen. ‘U maakt zeker het nodige mee in uw werk?’ Dat was zeker het geval, maar mans beroepsgeheim zat ons dwars. En terecht natuurlijk. Maar enige voorbeeldjes wilde hij wel geven. Wanneer 2 vechtlieden bij hem komen dan gaat hij er vanuit dat ze beiden van goede wil zijn om de scheiding in de minne te regelen. Dit valt niet mee, zeker in het begin niet. Vaak valt de aankondiging van een scheiding bij de andere partij rauw op het dak. En probeer dan nog maar rationeel te denken en te handelen.
Zo noemde hij het voorbeeld van een stel dat aanvankelijk in goede harmonie het scheidingstraject was ingegaan. Maar enkele maanden later had de man zijn sloten verwisseld waardoor zijn toekomstige ex-vrouw niet meer zo maar het huis in kon komen om andere kleren voor de kinderen te halen. Dit zette kwaad bloed, en op het kantoor van de scheidingsbemiddelaar waaiden de pannen bijna van het dak. Aan hem de taak om beide partijen weer ‘on speaking terms’ te krijgen.
Ik heb zelf ook enige problemen met het huwelijk als verbindingsvorm. Er wordt vaak gezegd dat dit voor velen één van de mooiste dagen van hun leven is. Ik zou er juist enorm tegenop zien. Wat een geregel, wat een rompslomp, wie moet je wel uitnodigen en wie niet? En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. En er hangt een prijskaartje aan natuurlijk. Wel zou ik uiteraard in Zalencentrum Vita Nova onze bruiloft vieren met de gebroeders Zuidhof als feestDJ’s….. Maar dit terzijde. Als je dan ook nog in je achterhoofd houdt dat 1 op de 3 huwelijken na verloop van tijd tot mislukken gedoemd is wanneer de zon achter de vroegere, roze wolken verdwijnt dan denk je toch wel drie keer na voordat je naar het gemeentehuis stapt. Bij elkaar blijven totdat de dood je van elkaar scheidt kan gelukkig ook zonder in het huwelijksbootje te stappen.
Scheiden doet lijden, ook financieel gezien lijkt mij. Daarom kan ik mij wel vinden in de woorden van een ploeggenoot van mij die ooit eens opmerkte dat wanneer je elkaar alleen nog maar het leven zuur maakt en elkaar beklemt in het dagelijkse doen en laten dat je dan gewoon het recht en fatsoen moet hebben om er een einde aan te maken. Aan de relatie bedoel ik dan natuurlijk. Gewoon, in goed overleg, elkaar recht in de ogen kijkend, gezamenlijk tot de conclusie komend dat het beter is om de wegen te scheiden.
En als dat niet in goed overleg lukt dan is daar altijd nog de scheidingsbemiddelaar. Een zaak tot een goed einde brengen kost hem gemiddeld zo’n 20 uur. Dat is het overwegen waard als daarna blijkt dat je elkaar na die tijd in elk geval nog het licht in de ogen gunt. ‘Je moet elkaar in je waarde laten en gezamenlijk proberen om er zo goed mogelijk uit te komen. Zodat je ook weer kunt bouwen aan een nieuwe toekomst waarin beiden weer gelukkig worden.’ En zo is het maar net!
Ik durfde de beste man niet te vragen of hij er zelf goed van kon leven en er een ruim belegde boterham aan overhield. Dat gun ik hem natuurlijk wel. Scheiden doet inderdaad lijden maar als het dan toch moet gebeuren dan graag met een beetje begrip!