Maart vorig jaar overleed mijn tante. Ze was al lange tijd ernstig ziek en iedereen wist dat ze niet lang meer te leven had. Mijn ouders wilden eigenlijk nog wel naar haar toe om persoonlijk afscheid te nemen van haar maar mijn tante raadde hun dit af. Ze wist dat het afleggen van de afstand Middelstum Schiedam heel vermoeiend voor mijn ouders was en dat het bezoek misschien maar voor heel korte duur zou kunnen zijn. Misschien wilde ze ook wel niet dat haar oudste broer en schoonzuster haar in die toestand zagen…
Via mijn broer kwam het verzoek binnen van onze neef of het misschien mogelijk zou zijn om een skype verbinding tussen zijn moeder en mijn ouders tot stand te brengen. Met behulp van onze laptop en het inzicht van Miranda in dezen bleek dit mogelijk. Mijn neef en ik hadden van te voren al even geoefend. Leuk om elkaar op deze manier even weer ‘te zien’. Hoewel de aanleiding natuurlijk droevig was. Pa en moe wilden natuurlijk graag hun medewerking verlenen aan dit, wat later zou blijken, laatste contact tussen hun drieën.
En zo haalde ik op een koude zondagmiddag om half twee met de auto mijn ouders op. De afspraak was dat de verbinding om 2 uur tot stand zou worden gebracht. Na hun in de bank geïnstalleerd te hebben met de laptop op schoot legde ik in het kort uit wat de bedoeling was. Niet door elkaar heen praten, goed naar het scherm kijken, enz. enz.. Om twee uur was inderdaad de verbinding daar…
Ik ging op de andere bank zitten en sloeg het bijzonder tafereeltje gade. Pa en moe, 80-ers, broos van gezondheid en dus kwetsbaar hadden nog geen vijf minuten contact met hun (schoon)zuster. Van beide kanten wisten ze dat dit de laatste keer zou zijn. En wat zeg je dan tegen elkaar? Ik weet het niet meer zo precies. Dat is ook niet zo belangrijk denk ik. Het zullen woorden van bemoediging geweest zijn, een laatste groet, en de verwachting dat ze binnenkort haar opwachting zou gaan maken in het hiernamaals. Dat het aardse lijden spoedig afgelopen zou zijn.
Het gesprek was dus binnen 5 minuten afgelopen. Tante kon niet meer. Maar ze heeft het geweldig gevonden dat ze op deze manier nog afscheid heeft kunnen nemen van mijn ouders. Toen de verbinding was verbroken zaten mijn ouders verdrietig op de bank naast elkaar. ‘Het is wat Bertus hé….’, Pa knikte alleen maar. Ik haalde de laptop weer van hun schoot af om vervolgens met hun naar een verjaardag te gaan…
Precies een week later om 14.00 uur blies mijn tante haar laatste adem uit. De begrafenis was ‘mooi’ en vol met goede herinneringen aan deze immer opgewekte vrouw. Soms, heel soms, zou je wensen dat je nog eens een skypecontact tussen haar en mijn ouders zou kunnen realiseren. Ter troost en ter bemoediging. Waarbij een opgewekte (schoon)zuster tegen mijn ouders zou zeggen: ‘Het is hier fantastisch, Bertus en Riena, kom maar snel, ik wacht op jullie!’…