Jarenlang schreef ik wedstrijdverslagen voor het elftal van vv Stedum waarin ik speelde. De laatste jaren telkens met een knipoog, waarin er soms amper over voetbal werd gesproken. Gezien de positieve reacties bleef ik hier maar mee door gaan, totdat ik afgelopen seizoen de voetbalschoenen spreekwoordelijk aan de wilgen hing. En dan nu ineens een gastcolumn op een drukbezochte website. Maar waarover?
Met veel plezier lees ik vaak een verhaal op www.bert-koster.nl. En vaak denk ik dan terug aan de geweldige tijd die ik te danken heb aan Middelstum. Want ik mag dan wel van origine een echte Stedumer zijn, vanaf het moment dat je destijds als 16-jarige nog je eerste biertje mocht drinken, ging de reis veelal op zaterdagavond naar Middelstum. Op den duur was het bijna zo dat er geen zaterdagavond overgeslagen werd. Wanneer ik op maandagmorgen op school een pennetje uit de binnenzak van m’n jas wilde toveren, kwam daar menig maal een halve droge worst tevoorschijn. Nog net van dat laatste muntje kunnen kopen aan de bar voor op de terugweg, maar in het UVO-busje richting Stedum was er blijkbaar geen tijd voor om op te eten.
Niet alleen het uitgaan begon in Middelstum, ook mijn muzikale carrière, al was dat wel aan het uitgaan te danken. Als grote grap begon het, maar 5 maart 2005 staat in mijn geheugen gegrift. Moonlight was afgeladen vol en een maand later stond ik dankzij vriend en collega Sieme Gerrijts op Sunsation. De kleine Danny Hoekstra ging me vooraf en Burdy mocht na mij de avond van Gronings Goud afsluiten. Een dag later moest ik als jeugdleider weer met de E-pupillen van Stedum op pad naar…..Middelstum. Als voetballer heb ik in de senioren niet zo vaak tegen Middelstum gespeeld, en als het al gebeurde dan was het altijd een vriendschappelijk duel. Want Middelstum was in die jaren voornamelijk een derdeklasser, terwijl wij met Stedum in de vierde of vijfde klasse uitkwamen. Echter, heel vriendschappelijk ging het er niet altijd aan toe en scheidsrechter Zwerver blies zelfs eens een wedstrijd vroegtijdig naar het einde.
Na het volgen van de scheidsrechtercursus van de KNVB koos ik er voor om vanaf het seizoen 2006-2007 het geel-zwarte tenue van Stedum in te ruilen voor het zwarte scheidsrechtertenue van de KNVB. En als ik terugdenk aan die periode, die drie jaar duurde, dan moet ik concluderen dat ik één van m’n slechtste wedstrijden floot in……Middelstum. Vaak werd ik op vrijdagavond door dhr. Laverman van de KNVB gebeld, net op het moment dat ik bij Jan de Patatman mijn wekelijkse frietje stond te bestellen in de haven te Stedum. Ook op deze vrijdagavond, want de aangestelde scheidsrechter bij de wedstrijd Middelstum – HS’88 had afgezegd en dus hoefde ik niet naar een kelderduel in een lagere klasse ergens in Friesland. Trainer bij Middelstum was Bert de Vries met aan zijn rechterhand Tiemen van der Laan. Bij de opponent was Klaas-Jan Moesker de man die het voor het zeggen had. Het was een gelijk opgaand duel kan ik me herinneren waarin ik in de 37e minuut Abdou Korachi van Middelstum wegens natrappen van het veld zond. En vanaf dat moment ontstond er zoveel irritatie tussen beide teams wat door mijn zwakke optreden alleen maar erger werd. En dan had ik ook nog eens de pech dat Nanko Kiel van de Ommelander Courant langs de lijn stond en de maandageditie weinig positiefs over mij te melden had. Wat me toen al opviel is dat beide teams zo ontzettend weinig respect hadden voor elkaar en voor de scheidsrechter dat het een wedstrijd werd om snel te vergeten.
En laat dat nu net datgene zijn waar het dit afgelopen jaar vooral om ging binnen de voetballerij: respect. Iedere scheidsrechter begrijpt wel dat een voetballer zijn of haar emoties toont en zo niet, dan kun je beter geen scheidsrechter worden. Natuurlijk lopen er scheidsrechter rond die er niet zoveel van snappen, maar de grens wordt steeds vaker overschreden. Je kunt op maandag geen website of krant openen of er is wel weer ergens “iets” gebeurd. Volgens mij is voetbal bedacht om plezier aan te beleven, niet om een scheidsrechter te molesteren of elkaar de hersens in te slaan. Maar het lijkt tegenwoordig een gewoonte die niet meer te stoppen lijkt. Het is trouwens niet alleen een probleem in de voetballerij, het is een maatschappelijk probleem. Wat zou het toch mooi zijn dat dit gaat stoppen, dat “wij voetballers” laten zien dat het ook anders kan. Maar ik ben bang dat ook deze column er geen verandering in gaat brengen.
Vroeger waren er ook wel opstootjes, genoeg zelfs. Er waren zelfs tijden in Moonlight dat het wekelijks raak was en wij Stedumers onder politiebegeleiding het taxibusje in moesten, uiteraard met een halve droge worst. Uitsmijters kwamen handen te kort, asbakken vlogen door het café, er werd zelfs eens met pepperspray door politieagenten gespoten om de opgefokte jeugdigen uit Stedum, Middelstum en Kantens uit elkaar te houden.
De laatste jaren gebeurde er op dat gebied gelukkig weinig en de sluiting van Moonlight was ontzettend jammer voor velen van ons. Konden we nog maar even terug, nog één keer die sfeer van toen beleven. Een avond met Tjitse, Eling, Peter en Sieme achter de knoppen en wie weet heeft Aukje van Ginniken nog wat tijd over voor wat handtekeningen en Def Rhymz heeft ook niet meer zo’n volle agenda… Met busjes uit Stedum e.o. nog één keer richting Middelstum. Nog één keer de jeugd van toen bijeen, nog één keer ouwehoeren met uitsmijter Bart en nog één keer met een halve droge worst in de binnenzak naar huis. Wordt het niet eens tijd voor een Moonlight-reünie?