“Mag ik even naast je zitten?” Voor me stond een mooie jonge vrouw van ruim in de dertig gok ik. Zonder mijn antwoord af te wachten ging ze naast me zitten op de brede vensterbank van de Stadsschouwburg in Groningen. Het was pauze en we hadden net deel 4 gezien van de voorstelling “Allenig” van Daniël Lohues. “Ik heb een hersentumor” zei ze, zonder dat ik haar ook maar iets gevraagd had. “Daarom kan ik niet meer zo langs staan”.
En daar zit je dan met een potje bier in je hand, naast een wildvreemde vrouw, die je even vertelt dat ze ernstig ziek is. Mijn hersens werkten op volle toeren en ik vroeg me af: ‘moet ik een praatje beginnen of toch maar niet?’ Een korte ongemakkelijke stilte in de hal van een bomvolle schouwburg.
Toch raakten we nog vrij snel aan de praat: “De dokter geeft me nog twee maanden, ja wat doe je dan: wachten op de dood, of nog wat leuke dingen doen?” Ze keek me aan alsof ik haar hier een antwoord op moest geven. Al snel vertelde ze ook over haar kinderen: ze had er drie waaronder een tweeling van net 15 jaar. “Dat is het ergste, dat ik mijn kinderen in de steek moet laten” zei ze. Er was weinig meer over van het opgewekte gevoel wat ik had na de leuke verhalen en liedjes van Daniël.
Inmiddels was haar man ook gearriveerd en hij gaf zijn vrouw een flesje coca cola light met een knal rood rietje. Langzaam dronk ze het op, je kon heel goed zien dat ze er al moeite mee had want ze trilde er wat bij. Heel af en toe kwam er een klein druppeltje cola uit haar mondhoek lopen. Haar man keek haar liefdevol aan en dipte het voorzichtig met zijn zakdoek weg.
Toen de bel klonk ten teken dat de voorstelling weer begon liepen ze samen naar die geweldige mooie zaal waar al zoveel bekende artiesten hebben gespeeld. Alleen lopen kon ze niet meer. Haar man ondersteunde haar het hele stuk. Daniël Lohues begon gelukkig met een paar erg treurige Bluesnummers en dat kwam me goed van pas. Want ik kon alleen nog maar denken aan die ernstig zieke vrouw die daar drie rijen voor me zat!
(Deze bijzondere gastcolumn, gebaseerd op waargebeurde feiten, is geschreven door Jan Euving)