Mijn ouders waren originele bewoners van de (oude) gemeente Middelstum. Mijn vader, Gerardus Brink, is op Toornwerd geboren op 25 sept. 1917 en mijn moeder, Antje Medema, is geboren te Huizinge op 20 november 1919. Ze hebben verder hun leven lang gewoond in Middelstum op de adressen: Schoolstraat 31 en daarna Coendersweg 20. Mijn vader bracht zijn jeugd door op Toornwerd. Het adres heet nu volgens mij Ossengang 1. Het is het huisje waar je recht tegen aan loopt als je vanuit Middelstum, over “Het Balkje” door de landerijen, naar Toornwerd loopt. Mijn grootouders hebben daar hun leven lang gewoond.
Toen Pa Brink ongeveer 5 jaar oud was moest hij, op verdenking van TBC, drie lange jaren in een tent liggen in de tuin naast hun huis op Toornwerd. Dus in plaats van spelen met andere leeftijdgenootjes moest hij dag en nacht daar in de tent liggen. Hij sprong daar dan ook tegen de wanden van de tent omhoog, heb ik mij laten vertellen. Uiteindelijk bleek, en dat is misschien wel het meest schrijnende, dat hij helemaal geen TBC had maar een afwijking aan zijn nieren. Toen hij de tent mocht verlaten was hij niet te houden. Hij wilde die drie verloren gegane jaren weer inhalen op zijn manier. Hij probeerde overal de beste in te zijn. Hij wilde de beste zijn in zijn klas, hij wilde het hardst lopen van al zijn leeftijdgenootjes, hij wilde de snelste schaatser van zijn klas worden, hij wilde de beste voetballer worden van allemaal en ga zo maar door.
Mijn grootouders waren geen echte sportfanaten en vonden het ook maar niks, mede gelet op het recente verleden, dat mijn vader op voetbal wilde. Ze hielden dat steeds tegen. Wat ze echter niet wisten was dat mijn vader wel voetbalde bij de voetbalclub en dat de kleding van hem gewassen werd door de ouders van ploeggenoten van hem. Uiteindelijk werd hij keeper bij M.V.C. Deze club is veel later gefuseerd met de zondagclub Middelstum tot het huidige v.v. Middelstum.
Omdat mijn vader keeper was geweest vond hij dat ik dat ook moest worden. We woonden toen in de Schoolstraat en achter het huis was een grasveld, grenzende aan een blinde muur van de buren. Hierop werd een doel afgetekend en ik moest in het doel staan. Op die wijze probeerde hij een keeper van mij te maken. Het is hem nooit gelukt. Wel heb ik mijn allereerste wedstrijd als junior bij de v.v. Middelstum in het doel gestaan. We moesten uit naar Noordpool (Uithuizen) op de fiets. (Kom daar nu maar eens om). Bij rust stonden we al met 5 – 0 achter. Geen succes dus. Dit was ook direct mijn laatste wedstrijd als keeper.
Later vond hij het wel goed dat ik veldspeler ben geworden. Lang niet altijd stond hij langs de lijn. Hij moest vaak overwerken en had daarnaast nog allerlei andere werkzaamheden te doen. Toch was hij een sportieve man. Hij is erg lang lid geweest van de Middelstumer Gymnastiek Vereniging (M.G.V.) en hij hield erg van schaatsen op natuurijs. Ik heb vele tochten met hem gereden over het Leekster Meer, het Zuidlaarder Meer, de Oldambtrit, de Leermenstertocht, de 10-Dorpentocht enz.
Uiteindelijk kregen de ouderdomsverschijnselen ook vat op hem. Hij had het daar echter erg moeilijk mee. Van herenfiets naar damesfiets en van damesfiets naar een stok, zij het mondjesmaat. Van een rollator wilde hij totaal niet weten. Dat was volgens hem voor oude mensen, en zo oud was hij nog niet… (hij was toen 89 jaar). Hij wilde blijven wonen in zijn huisje aan de Coendersweg 20, ook al kostte hem dat steeds meer moeite. De laatste 3 jaar van zijn leven heb ik hem vaak bezocht en toen stelde ik hem eens de vraag: “Wil je nog nait verhoezen noar het Hippolytushoes, pa”?
Hij keek mij een poosje aan en zei toen: “Aans mie geern kwiet wils mien jong, den mos mie doar hen brengen”. Geen discussie mogelijk dus. Hij wilde echt niet naar het Hippolytushoes, zelfs niet op bezoek bij kennissen van hem die daar wel woonden. Uiteindelijk ging zijn gezondheid verder achteruit en at en dronk hij onvoldoende. Door tussenkomst van de huisarts zou hij tijdelijk in de ziekenboeg van het Hippolytushoes worden opgenomen. Ikzelf heb hem daar heen gebracht, hij was inmiddels 90 jaar. Vier dagen later is hij overleden…..
Siep Brink.
(De onlangs 64 jaar geworden oud Middelstumer Siep Brink woont tegenwoordig in Bedum, waar hij nu van zijn pensioen geniet. Hij schreef vroeger regelmatig voor het Middelstumer voetbalclubblad)