Half Nederland zat maandag jl. bezwaard en met kromme tenen te kijken naar de gezamenlijke giro 555 inzameling voor de slachtoffers van de orkaan Haiyan in de Filipijnen. ‘Genietend’ van bekende Nederlanders die zich in het zweet werken om al bellend (waarom moet je eerst met iemand bellen eigenlijk alvorens je geld doneert?) geld binnen te krijgen. De koffie met gevulde koek nauwelijks verteerd en dan maar kijken naar al dat menselijk leed duizenden kilometers verderop. Om het schuldgevoel te verdringen maar snel een flesje bier en zak chips naar binnen werkend om de wrange smaak weg te spoelen en te eten. Ondertussen dubbend of en hoeveel te geven aan mensen die echt niets meer hebben.
Genoeg drogredenen natuurlijk om niets te geven. De directeuren van dergelijke organisaties die een vermogen verdienen, de vele gelden die op de bankrekening blijven staan, roofbendes die er met het geld vandoor gaan enz. enz.. De Groningers sussen hun geweten met het feit dat ze zelf in een rampgebied wonen. Maar als het bij ons verkeerd gaat willen we toch ook graag geholpen worden? Gelukkig heeft de NAM ons beloofd ruimhartig te compenseren.
Zou iemand van ons in de verleiding gestaan hebben om de aanschaf van een andere auto uit te stellen, de wintersportvakantie te annuleren of, lekker solidair, zijn huis te verkopen om ruimhartig en met volle overtuiging duizenden euro’s te storten ten behoeve van degenen die echt niets meer hebben? Trijntje Oosterhuis misschien maar die was nog steeds niet op de hoogte van de kracht van de sociale media. Mijn gewetensvoorbeeld Youp van ’t Hek opperde dat ze het niet goed verwoord had. Ze wilde een euro geven voor elk lijk ipv elke like. Ook een manier om er mee om te gaan.
‘Offeren is pijn lijden’, zegt broer Jurrie altijd met zijn bekende grijns om de mond. Zelf zat ik er dan ook mee in mijn maag. Voeg daarbij nog de opstart van mijn eigen club van 50 die door diverse redenen in de zelfde week viel als de inzamelingsactie. Zou ik lekker met de wolven mee gaan huilen? Voor elk nieuw lid die zich deze week aanmeldt, stort ik linea recta 25% door naar giro 555?! Ook dat kan ik moreel gezien best verantwoorden natuurlijk. De privépersoon Bert Koster kan wel in een leuk huis wonen, zich net een andere auto aangeschaft hebben en als het koud wordt de kachel een graadje hoger zetten maar de ondernemer Koster kijkt af en toe wel eens hoofdschuddend en zorgelijk naar zijn zakelijke bankrekening.
Ik moet af en toe wel eens glimlachend grinniken om buurman Wim. Als hij weer eens begint over De Berkenlaan als commune die zich zelfstandig moet gaan bedruipen en verder met niets of niemand meer te maken wil hebben. JJ verbouwt aardappelen, Petertje de groenten, Marietje kookt voor ons en Ite timmert de plaghutten in elkaar. Zoiets. Zelf denk ik wel eens dat mensen die in de oertijd leefden het toch maar gemakkelijk hadden. Wonend in een grot of hol met een meertje in de buurt was de enige zorg die deze mensen hadden of ze elke dag wel iets te vreten zouden krijgen. Maar als ze de beer met hun speer en knots wisten te overmeesteren ipv andersom dan konden ze eerst weer een maand zorgeloos vooruit leven. Toch werden deze mensen ook nooit oud. Waarschijnlijk verveelden ze zich op den duur dood want wat te doen zonder de mobiele telefoon en de sociale media?
We zijn niet meer te redden, ben ik bang voor. Als Derian haar mobiele telefoon kapot is en opgestuurd moet worden, huilt ze tranen met tuiten. En als ik een keer niet kan zien hoeveel mensen naar de site gekeken hebben of er is een ander technisch probleem dan wil ik naar de E-sigaret grijpen die ik niet heb. Een week lang niet appen, chatten, Facebooken enz. is tegenwoordig niet meer voor te stellen en uit te houden. Ondertussen ligt in Rotterdam tien jaar lang een oude vrouw weg te rotten in haar huis. Niemand miste haar schijnbaar in die tijd of keek naar haar om. ‘Eigen schuld’, denkt half Nederland. Dan had ze zich maar een FB-account aan moeten schaffen. Dan was het ons vanzelf opgevallen dat ze haar status niet geüpdatet had.
Gelukkig toch nog goed nieuws deze week. De mannen van Monty Python komen weer bij elkaar voor een reünie. Volgend jaar in de O2-Arena in London kunnen we nog één keer genieten van hun absurdistische humor en kijk op het leven. ‘The meaning of life’ en natuurlijk het nummer ‘Always look on the Bride Side of Life’ zijn klassiekers die velen op het netvlies en in het gehoor gebrand staan. Voeg daarbij hun absurde zoektocht naar de zin van het leven.
Soms vraag ik mij ook wel eens af op wat voor manier het Opperwezen naar onze aarde kijkt. Ik denk dat Hij (?) denkt dat we er een tragikomedie van maken op aarde en zal vaak met tranen in zijn ogen naar beneden kijken. Soms van het lachen maar vaker van verdriet ben ik bang voor. Eigenlijk is het ook tragisch en komisch tegelijk natuurlijk. Technisch gezien genoeg geld, eten en welvaart voor iedereen op deze wereld. Toch vergaat de ene helft van de wereldbevolking van de honger en verdrin(g/k)t de andere helft dit gegeven tijdens vakanties met champagne en kaviaar om zich hier maar niet schuldig over te voelen.
Ik chargeer een beetje geloof ik. Toch zou het een mooi Sinterklaascadeau kunnen zijn. Een boekje met daarin tips van Sint getiteld ‘De kunst van het delen, want het is zaliger te geven dan te ontvangen’. Tien tips voor een eerlijker wereld met vreugde en blijdschap voor iedereen. The Meaning of Life, deel II? Inderdaad een cadeau om je te be(anti)gier(ig)en?!