Om direct maar met de deur in huis te vallen, wanneer worden de Klimaatgroep Stars landskampioen?
Pffff….. dat is een goeie vraag (en na een kleine denkpauze), ik denk op zijn vroegst in 2016. Dat heeft natuurlijk alles te maken met de ontwikkeling van de jonge talenten. Het verwachtingspatroon is misschien ook wel wat te hoog. Je hebt te maken met jonge jongens, zeker talentvol, maar ook snel afgeleid. Wellicht dat ze er zelf ook wat te veel van verwacht hebben.
Want in plaats van te spelen om het kampioenschap moeten we nu vol aan de bak om degradatie te voorkomen. We spelen in een hele sterke klasse waarbij elke tegenstander de beschikking heeft over een ervaren voormalig eredivisiespeler. Bij tafeltennis is het zo dat je op latere leeftijd nog kunt rijpen, net als wijn dus. Een ervaringssport derhalve. Het is door het één-tegen-één gevecht ook een mentale sport waarbij de jonge jongens volop geïntimideerd worden. Ze moeten leren omgaan met de spanning die bij dit niveau hoort. We doen wat dat betreft niet aan de mooie term, geïntroduceerd door de voetbaltrainer Co Adriaanse, ‘Scorebordjournalistiek’.
We zijn nog niet zover, maar hebben wel heel veel talent. En het doorontwikkelen heeft dus tijd nodig. Daarbij is het de vraag wat deze resultaten doen met de spelers. Blijven ze, komen er eventueel nieuwe spelers, allemaal factoren die van invloed zijn natuurlijk. Tegenwoordig moet alles sneller, mensen willen ook eerder succes. En dat is niet altijd even reëel natuurlijk.
Jij traint de mannen van het eerste elftal?
Het mooie van de tafeltennisvereniging Midstars is dat ik iedereen mag trainen. Beginners en gevorderden die al langere tijd meedoen op een hoger niveau. Dat is de charme van een kleinere sport bij een kleinere club. Iedereen helpt elkaar, Midstars is wat dat betreft een heel sociale club. Niveaugroepen zijn niet aan de orde. Vaak speelt op het einde van de training een betere speler nog even tegen een mindere opponent. Dit om de minder goede speler te helpen om beter te worden. Een mooi en vrij bijzonder concept. Soms is het leuker om met een wat oudere speler met wat minder talent de strijd aan te gaan om hem of haar te verbeteren dan met een groot jong talent. Peter de Hek is zo’n voorbeeld van een speler die op latere leeftijd heel fanatiek traint en zich nog steeds weet te verbeteren. Maar hier zijn veel meer voorbeelden van bij Midstars.
De Klimaatgroep Stars speelt met 2 heel jonge talenten. De jongste, Stellan Smid, is 14 jaar en zit op een Loot-school. Dit houdt in dat hij sport combineert met school. Heel pittig, maar Stellan gaat er goed mee om. Hij traint ook met de beste tafeltennissers van zijn leeftijd mee op Papendal. Door deze trainingen blijft er geen tijd over om ook nog eens met mij te trainen. Dit doet de 16-jarige Colin Rengers, ook eerste elftalspeler, wel twee keer per week bij mij in de sportzaal. Jan Tammenga is een geval apart, die heeft naast het gezinsleven ook nog een drukke baan en gaat wat meer zijn eigen weg wat betreft de trainingen.
Hoeveel uur per week ben je met tafeltennis bezig?
Ik schat toch wel zo’n 60 uur in de week inclusief de werkzaamheden voor mijn eigen bedrijf TT Promotions. Soms minder wat eigenlijk ook wel een beetje zou moeten want ik ben inmiddels 57 jaar. Ik geef zo’n 20 uur in de week training (prachtige uren, training geven is geweldig), ik reis zo’n 10-15 uur voor het bedrijf door het Noorden van het land, ik verkoop samen met mijn zoon tafeltennismaterialen en ik ben bezig met een project waarbij ik met een aantal jonge Groningse talenten ben begonnen om die op een heel hoog niveau te krijgen.
Dit project wordt ondersteund door Klimaatgroep Holland, ook de hoofdsponsor van Midstars. Ik vind het fantastisch wat dit bedrijf van de Middelstumer Harry Vaatstra allemaal op sponsorgebied voor het dorp Middelstum doet. Dit gegeven geeft mij ook een extra drive om met de jonge jongens en de club bezig te zijn. Ik vind dat we wat terug moeten doen voor deze sponsor en de naamsbekendheid van Klimaatgroep Holland in Nederland moeten vergroten.
Voor dit project ben ik begonnen met drie talentvolle spelers waar inmiddels al weer 2 van afgevallen zijn door een gebrek aan mentaliteit. Er is één over gebleven dus, die samen met mij in het 2e team van Midstars speelt. De jonge spelers moeten bereid zijn om 10 a 15 uur intensief met mij te trainen. Inmiddels zijn aan dit project twee nieuwe spelers uit Drenthe toegevoegd van 12 en 15 jaar. Vooral de jongste speler is heel interessant en kan ver komen. Hij behoort tot de beste 3 a 4 spelers van Nederland in zijn leeftijdscategorie.
Ik denk dat ik een goede band met spelers op kan bouwen, dat is ook een sterk punt van mij. In de mentale en fysieke aspecten van het tafeltennis zijn andere mensen geschikter. Maar ik denk heel veel over het spelletje en de benadering van mensen na. ‘Ik kan mijn spelers de waarheid vertellen zonder ze te beledigen’.
Je hebt dus ook nog je eigen bedrijf?
TT Promotions bestaat nu 3 jaar. Ik heb het bedrijf zelf opgebouwd naar eerder werkzaam te zijn geweest bij een bedrijf dat failliet ging. Daarvoor werkte ik voor de Nederlandse Tafel Tennis Bond (bondscoach, coach Jong Oranje en vele andere functies). Ik had daar een hele goede baan en men wilde graag met mij verder. Maar het was mijn ding niet meer. In die tijd, 7 a 8 jaar geleden, was ik overspannen. Iedereen raadde het mij af om mijn baan bij de Tafeltennisbond op te zeggen, maar uiteindelijk heb ik de knoop doorgehakt.
En daar ben ik nu heel blij mee. Ik ben tevreden met de ontwikkelingen van TT Promotions (mijn zoon en ik hebben een VOF, hij regelt het gehele websitetraject) en ik hoop dat we met zijn allen successen kunnen behalen, ook voor de sponsor! Ik heb vroeger altijd gedroomd om met het tafeltennis mijn geld te verdienen. Van het studeren kwam dan ook niet veel. Na één jaar sociale geografie en één jaar sociologie vond ik het wel welletjes. Ik ben niet iemand met een 9-5 mentaliteit en ik gruw ervan om onder een baas te werken (voor meer informatie over TT Promotions check (www.ttpromotions.nl)).
Kun je iets over je eigen actieve tafeltenniscarrière vertellen?
Ik ben groot geworden bij Midstars en heb daar enorm veel meegemaakt. Ik speelde samen met broer Jan en Tom Pitstra in het eerste team. Eind jaren 70 van de vorige eeuw speelden we in de landelijke eredivisie en deden mee om het kampioenschap. We speelden zelfs Europees. In die tijd barstte de sporthal soms uit zijn voegen en kwamen er wel 600 a 700 toeschouwers op onze wedstrijden af. Mensen zaten in de klimrekken om de wedstrijden maar goed te kunnen volgen.
Ik heb dit als een hele mooie tijd ervaren. Een tijd die mensen verbroederde. In die tijd had je nog te maken met verschillende geloofsrichtingen zoals Gereformeerd en Hervormd. Dit klikte niet altijd. Maar bij Midstars kwam iedereen samen en dit leidde tot een enorme verbroedering waarbij de tafeltennissport mensen verbond.
Ook heb ik meegedaan aan EK’s en WK’s, ik heb heel Europa en een groot deel van de wereld gezien. Ook speelde ik voor het Nederlands elftal 60 a 70 interlands. Dit lijkt heel mooi maar in die tijd droeg ik ook een groot trauma met mij mee. Zoals de schaatser Gerard Kempers niet meer kon presteren door een zwabbervoet, zo had ik last van een zwabberbackhand. Ik had veel meer uit mijn carrière kunnen halen maar maakte soms dramatische bewegingen met mijn backhand die ik helemaal niet wilde. Daardoor miste ik net het laatste stapje tot de absolute top. Toch heb ik ook heel erg van die tijd genoten hoor. Het viel samen met mijn studentenleven en studentikoze uitgaansleven. Een ietwat ludieke manier van sportbeleving zeg maar.
Wat is het hoogte- en wat het dieptepunt uit je tafeltenniscarrière?
Mijn hoogtepunt heb ik beleefd tijdens een promotiewedstrijd tegen het Leidse Scylla. Het was de eerste keer dat Midstars de kans had om te promoveren naar de eredivisie. De wedstrijd speelde zich af in een prachtige ambiance, te midden van 300 toeschouwers waarvan 100 uit Middelstum. De spelers van Scylla waren de hele tijd bezig met een soort van psychologische oorlogsvoering. Ze kwamen pas 5 minuten voor de wedstrijd de zaal binnen, en na enige inspeelballen gespeeld te hebben wilden ze direct beginnen. Later kwamen we erachter dat ze in Leiden al een hele tijd aan het voortrainen waren geweest, maar dat ze ons op deze manier wilden imponeren.
Ik speelde de laatste wedstrijd tegen topspeler Gerard Bakker. We stonden met 5-4 achter en ik moest de partij met twee games verschil winnen. Bakker was aan het irriteren, aan het zuigen en zagen en deed er echt alles aan om de wedstrijd gestaakt te krijgen. Hij voelde gewoon dat hij die dag niet van mij kon winnen. Pure intimidatie derhalve. Maar uiteindelijk lukte het mij om deze partij binnen te slepen en het was groot feest in Apeldoorn. De drie tegenstanders zaten te huilen in hun kleedkamers maar wij liepen voorop in de polonaise. ’s Avonds vierden we met 100 man feest in café Grommers.
Mijn grootste dieptepunt beleefde ik in mijn laatste interland tegen China voor 600 a 700 toeschouwers in de Evenementenhal in Groningen. Broer Jan had mij overgehaald om het afscheid van mijn interlandcarrière op dit podium kracht bij te zetten. Dankzij mijn zwabberbackhand wist ik weer eens geen bal goed te raken met mijn backhand. Mijn laatste Chinese tegenstander speelde hier perfect op in en speelde alle ballen naar mijn zwakke punt toe. Uit pure wanhoop en frustratie riep ik toen naar het publiek ‘Begrijpen jullie nu waarom ik wil stoppen?!’ Gelukkig kon ik er na die tijd wel weer om lachen. Het was natuurlijk ook een pracht podium om mijn carrière te eindigen.
Wat is er zo leuk aan coachen?
Het is een proces dat aanstuurbaar is en het feit dat je mensen beter kunt maken is natuurlijk geweldig. Soms heb je een geweldige klik met je spelers. Zo had ik ooit eens twee jongens van 14,15 jaar onder mijn hoede op een jeugd EK. De jongens zouden aanvankelijk niet eens heengaan, maar na enig aandringen van mij heeft de bond ze ingeschreven. De voorbereidingstijd bedroeg slechts 2 x 3 dagen.
De verwachtingen waren dus niet hooggespannen, de bond dacht dat ze niet tot de laatste 32 door zouden dringen. Maar uiteindelijk wist dit team de beste 16 van Europa te halen en speelden ze zelfs nog een geweldige wedstrijd tegen de nr. 2 van Europa die nipt verloren ging. Deze jongens waren fantastisch om te coachen, dat had ik nog nooit meegemaakt. De enorm goede klik leidde tot een fantastisch resultaat en dat met zo’n korte voorbereidingstijd.
Waarom zou de jeugd moeten gaan tafeltennissen?
Ik vind sowieso dat het heel goed is dat de jeugd in sociaal, georganiseerd verband sport en beweegt. Of dat nu tafeltennis, basketbal of volleybal is dat maakt mij niet zoveel uit. Tegenwoordig heeft de jeugd het maar wat druk met hun mobieltje en de sociale media maar er is natuurlijk veel meer dan dat. Tafeltennis is een fantastische sport, vooral als je op een goede manier training krijgt. Maar mentaal gezien ook een hele moeilijke sport waarbij je stevig in je schoenen moet staan.
Heb je nog leuke tafeltennisanekdotes?
‘Ach Bert, ik heb er zoveel!’ (In het nagesprek met Gert Stulp volgden ook nog prachtige anekdotes maar ik beperk mij maar tot Anne zijn eigen verhalen, een korte bloemlezing derhalve).
Toen ik een jaar of 17 was mocht ik meedoen aan het jeugd EK in Griekenland. Daar heb ik zoveel beleefd. De heenreis was al krankzinnig, het duurde vier dagen om in Athene te komen. We hadden een tussenstop in Belgrado maar daar was het zulk slecht weer dat we eerst niet mochten landen. Daardoor misten we het vliegtuig naar Athene. Toen regelde onze coach een treinreis naar Athene, maar het was zo druk in de coupe dat de mensen uit de ramen hingen. Ondanks onze kaartjes konden we niet mee met deze trein. Toen zijn we eerst weer naar Rome gevlogen.
Daar hebben we overnacht in het Hilton Hotel, ook een hele ervaring. ’s Avonds heerlijk zwemmen in het zwembad op het dak van het hotel. We zijn toen in twee groepen naar Athene gevlogen. Op het vliegveld van Athene vond toen een schietpartij plaats waarbij terroristen betrokken waren. Bij dit incident vielen doden en gewonden. Een dramatische toestand. Door deze incidenten misten we de landenwedstrijden en hadden we eerst 4 dagen ‘vakantie’.
Het ging er om weg daar op het jeugdtoernooi. Er zijn wel jeugdspelers per ambulance afgevoerd nadat ze zich tegoed gedaan hadden aan vele soorten wijn. De ene was nog lekkerder dan de andere. Tijdens een trip naar de top van een hoge berg had ik het zelf ook zwaar te pakken. De bus ging via scherpe bochten weer naar beneden. Gas geven en weer remmen dus. Daar was mijn maag niet meer tegen bestand. Op den duur vloog mijn braaksel van links naar rechts in de bus, wat een toestanden man.
In die tijd droeg ik tijdens competitiewedstrijden altijd een oud wedstrijdbroekje die op den duur scheuren ging vertonen. Ik droeg toen tijdens wedstrijden nooit een onderbroek. Menig toeschouwer kon mijn klokkenspel in volle glorie zien bewegen als ik weer eens een topspinbal gaf. Bauke Bulthuis sprak mij hier na een wedstrijd eens op aan: ‘Du mie dien broekje moar mit, we zain ja alles. Dat kin toch nait’! Toen mijn moeder hier achter kwam was ze woedend. ‘Hoe durf je er zo bij te lopen!’
Wat is je connectie met Middelstum?
Ik ben in het Friese Feerwerd geboren en heb daarna nog enige jaren in Medemblik gewoond. Op mijn 5e zijn we naar Middelstum verhuisd en hier heb ik mijn jeugd doorgebracht. Ik ben op mijn 10e gaan tafeltennissen. Tegenwoordig woon ik bij mijn vriendin in Franeker maar ik overnacht nog regelmatig bij mijn ouders in Middelstum als ik hier bij Midstars training geef. Zij wonen al jaren aan de Hippolytuslaan. Zo kan ik ze ook mooi verzorgen en helpen met allerlei zaken, zoals ziekenhuisbezoek. Beide zijn al op leeftijd, 90 en 88 jaar inmiddels.
Nog tijd voor andere hobby’s?
Op woensdag tennis ik in Groningen met vrienden en daarna gaan we altijd even gezellig wat drinken. Een heerlijke uitlaatklep. Verder bekijk ik veel sportwedstrijden op televisie. Sinds kort volg ik een golfcursus in het Grunopark, een prachtige plek hiervoor in Groningen. Golfen is een sport die heel eenvoudig lijkt maar technisch heel moeilijk is.
Kun je eventueel iets over je gezin/partner vertellen?
Ik heb sinds 6,5 jaar een fantastische vriendin waar ik nu sinds een jaar officieel mee samenwoon in Franeker. Ik heb nu, sinds mijn 50e dus, een relatie die eindelijk klopt. We voelen elkaar heel goed aan en kunnen enorm serieus en ernstig met elkaar praten om vervolgens weer tot humor en (zelf)relativering over te gaan. Ze is precies wat ik nodig heb en brengt balans in mijn leven na moeilijke jaren met depressies en moeizame relaties. Ze heeft twee jonge kinderen van 13 en 15 jaar. Mijn kinderen zijn 28 en 26 jaar oud. Zoon Stan zit dus in de zaak, mijn dochter is net afgestudeerd in de psychologie en probeert in Utrecht aan de bak te komen.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Een goede vrijpartij!
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik heb mij voor dit interview voorbereid door je site te bekijken en enige columns te lezen. Je schrijft leuke verhalen. Ik hoop dat je initiatief aanslaat en dat je met het schrijven een goede boterham kunt verdienen. Dat gun ik uiteraard iedereen die graag met zijn hobby aan de bak wil komen. Zelf ben ik daar ook een voorbeeld van…
‘Misschien nog een anekdote om dit interview mee af te sluiten’? Eind jaren 70 was Tempo Team Amsterdam onze grootste concurrent in de strijd om de landstitel. We werden helaas regelmatig afgedroogd door hun. Toen we weer eens een uitwedstrijd verloren, moesten we in een volle treincoupe terug naar Groningen. We hadden heftige discussies en scheldpartijen met ons drieën, het ging er enorm om weg. Tijdens de eerste tussenstop in Utrecht was de coupe zo goed als leeg. De mensen waren ons gekakel meer dan zat en hadden onze wagon en masse verlaten…