Zit het schrijven uw hele leven al in het bloed?
Eigenlijk wel als ik er goed over nadenk. Ik mocht vroeger op school graag opstellen maken, toen nog in het Nederlands. Mijn meester zei wel eens tegen mij dat ik ze niet te lang moest maken, dat kostte hem veel te veel nakijktijd, haha. En ik was altijd fanatiek aan het schrijven voor verjaardagen en uiteraard met de Sinterklaas gedichten.
Hoeveel artikelen/boeken heeft u inmiddels geschreven?
Ontelbaar veel, vooral artikelen voor diverse tijdschriften en kranten. Zo schreef ik vroeger wekelijks voor de Noorderkrant toen deze krant hier nog rondgebracht werd. Ook voor de Ommelander Courant heb ik veel geschreven, met name kerstverhalen.
Inmiddels heb ik ook vijf boeken achter mijn naam staan. Het begon in 1985 met ‘Maggels’ waarna ‘Laifkeblommen’, ‘Maank schaar en schimmern’, ‘Vleden lezen in tied van nou (2011) en zaterdag a.s. (2 november) overhandig ik het eerste exemplaar van ‘Margriet….n wicht oet Grunnen’ aan Fré Schreiber. Dit festijn zal plaats vinden in het Hippolytushoes en het begint om 14.00 uur. De muzikale omlijsting is van ‘The Music Boys’.
Alle dagen aan het schrijven?
Jazeker, en hoe lang hangt maar net af van de inspiratie die ik heb. Het komt wel eens voor dat ik uren achter elkaar aan het schrijven ben. Dan zit het verhaal in mijn hoofd en dan moet het er ook uit. Soms schiet het eten er dan wel eens bij in. Maar inspiratie is een ongrijpbaar iets. Ik ben al enige dagen aan het piekeren over een geschikte tekst voor op de kerstkaarten. Er schiet mij niets te binnen. Maar het kan maar zo zijn dat als ik straks in de auto zit en dat het er maar zo is. Ik schrijf dus heel veel maar schrijven is voor mij ook schrappen. Net zo lang totdat ik tevreden ben met het eindresultaat.
En alleen in het Gronings?
Nee hoor, ook in het Nederlands want ik doe ook regelmatig, 3 a 4 keer per jaar, mee aan landelijke wedstrijden. Deze wedstrijden zoek ik dan op via internet. Je hoort het goed, ik ben zeer regelmatig op de digitale snelweg te vinden. Ik heb drie jaar lang diverse computercursussen gevolgd om mij ook op deze manier te specialiseren. Dit komt mij nu heel goed van pas. Want ik zit met nog zes andere mensen in de ‘Kunstgaang Kaampe’. Wij houden ons op kleinschalig gebied bezig met Groninger kunst en cultuur. Inmiddels hebben we zelf ook al een schrijfwedstrijd georganiseerd onder de naam ‘Hogelandster schriefwedstried’.
Wat is uw favoriet schrijfsel?
Dit is toch mijn boek ‘Vleden lezen ien tied van nou’ geweest uit 2011. Dit boek is zelfs genomineerd voor de Streektaalprijs, georganiseerd door het Dagblad van het Noorden. Er waren ook nog vijf andere kandidaten. Helaas heb ik de hoofdprijs niet gewonnen maar de nominatie is al een geweldige opsteker, want je wordt natuurlijk niet zomaar genomineerd.
Ik ben dan ook drie jaar lang met dit boek bezig geweest en heb misschien wel 50 mensen geïnterviewd uit Huizinge en Middelstum (Hippolytushoes). Deze interviews probeerde ik direct uit te werken en dan liet ik ze de mensen weer lezen. Het resultaat is, mede door de mooie foto’s, heel mooi geworden. Zowel burgemeester Rodenboog als burgemeester Schollema waren bij de officiële uitreiking van het eerste boek aanwezig. Van dit boek zijn inmiddels meer dan 600 exemplaren verkocht, zelfs richting Amerika en Canada.
Al mooie reacties gehad op het boek, Margriet, ’n wicht out Grunnen?
Hoewel het boek nog niets eens uit is, word ik er al regelmatig op een geweldige manier over aangesproken. Via flyers, kranten en Middelstum-info is er dan ook al de nodige aandacht aan besteed. Fré Schreiber heeft mij tekstueel geholpen en mij ook van tips voorzien. Zo kwam hij er achter dat Middelstum aanvankelijk niet in het boek voorkwam. Dat kon ik volgens hem niet maken. Vervolgens ben ik tot diep in de nacht bezig geweest met een hoofdstuk die zich in Middelstum afspeelt. Ik vind het dan ook heel leuk dat ik hem het eerste boek mag overhandigen. Het zou mooi zijn als het gezellig druk zou worden in het Hippolytushoes. Ik heb burgemeester Rodenboog ook uitgenodigd, ik ben benieuwd of hij er weer bij is.
Wat is het hoogtepunt en wat is het dieptepunt uit uw schrijversbestaan?
Het hoogtepunt is toch wel de nominatie voor de Streektaalprijs geweest. Dieptepunten uit mijn leven verwoord ik in een verhaal of gedicht. Op deze manier schrijf ik emoties van mij af en weet ze een plekje te geven.
Heeft u nog leuke schrijversanekdotes?
Ik was laatst op een verjaardag in Huizinge en daar waren ook mensen uit de omgeving van Deventer. We kwamen wat aan de praat over boeken en schrijvers uit de omgeving van het Hogeland. Twee mannen begonnen over het boek ‘Vleden lezen in tied van nou’. Dat ze het zo’n mooi boek vonden en dat ze via internet geprobeerd hebben om meer over de achtergronden te weten te komen. Ik zei aanvankelijk niets maar ging gewoon in het gesprek mee. Over de mooie foto’s bijvoorbeeld. Op den duur heb ik het boek tevoorschijn gehaald, ik wist dat de jarige hem in de boekenkast had staan, en vertelde er meer over. Ze vonden dat ik er heel veel vanaf wist. Op aanraden van de gastvrouw heb ik mij toch maar voorgesteld als de schrijfster van het boek. Ze waren aangenaam verrast. Het is toch wel bijzonder dat je in een gezelschap bent,en dat de mensen dan over jouw boek beginnen te praten.
Een ander bijzonder verhaal die ik eens heb meegemaakt was mijn voordracht over de matroos Eppie. Eppie had als kind reeds de vurige wens dat hij als matroos met een boot de zeeën wilde bevaren. Het is een aangrijpend verhaal van een jongen die op 17-jarige leeftijd op zee in zwaar weer verongelukte. Toen ik het verhaal voorlas zat er in het publiek een vrouw die steeds luider begon te snotteren. Dat verontrustte mij en ik vroeg of ik even moest stoppen. Maar zij gebaarde mij door te gaan met het verhaal. Na die tijd ben ik naar haar toegegaan om te informeren waarom ze zo emotioneel werd. Het bleek dat Eppie haar neef was die altijd tante tegen haar moest zeggen. Gelukkig merkte ze op dat ik het exact zo verteld had als dat het in werkelijkheid gebeurd was.
Vroeger altijd schrijfster willen worden?
Nee, hoewel ik dus altijd wel aan het schrijven was. Dit had ik niet van een vreemde want mijn vader was ook altijd aan het schrijven. Schrijven is wel mijn lust en leven geworden. Het omslagpunt is in 1980 geweest. Ik won toen een prijs met een gedicht die ik ingezonden had. Na die tijd kreeg ik veel positieve reacties en daardoor werd ik al enthousiaster. Vanaf die tijd schrijf ik dus dagelijks.
Vroeger zat ik in de verpleging, ik ben drie jaar in opleiding geweest in het oude Diakonessenhuis in Groningen. Na deze opleiding werd ik inzetkracht op alle afdelingen, veel afwisseling derhalve. Het laatste jaar zat ik op de administratie. Toen werd ik verliefd op Henk de Vries die een bode(transport)bedrijf had in Huizinge. Twee keer per week ging hij naar Groningen naar het Bodemterrein om spulletjes heen te brengen en op te halen. Ook reed hij heel veel voor ondernemers uit de omgeving. Eigenlijk stond hij zelfs een beetje aan de basis van de bekende eierkoeken van Bakker Vast want hij bracht de grondstoffen hiervoor, haha. Balen meel en suiker dus. Nadat we getrouwd waren, ben ik in de zaak gekomen.
Waar bent u precies geboren?
In Laskwerd, aan het Schildmeer, vlak bij Steendam, 74 jaar geleden inmiddels al weer. Ik ging vroeger altijd lopend naar school in Siddeburen samen met andere kinderen. We deden er ruim een uur over om op school te komen. In de oorlogstijd verhuisden we naar Siddeburen en later kochten mijn ouders een kwekerij in Leentjer, een gehucht tussen Wagenborgen en Siddeburen. Mijn vader bracht zijn laatste arbeidsjaren door bij de plantsoendienst in Delfzijl en wij verhuisden dan ook naar Delfzijl. Vanuit mijn ouderlijk huis ben ik hier met Henk getrouwd in 1963 en toen in Huizinge gaan wonen.
Nu verknocht aan Middelstum?
Twaalf, dertien jaar geleden zijn mijn man en ik naar Middelstum verhuisd en het bevalt mij hier prima. Nee, wat mij betreft ga ik nooit meer weg uit Middelstum.
Kunt u iets over uw gezin vertellen?
Ons gezin bestond uit pa, ma, dochter en zoon. In 1970 is onze zoon Menne Berend geboren. Hij was meervoudig gehandicapt en is helaas niet oud geworden. Hij is overleden in 1984. Mijn lieve Henk is in 2004 overleden. Mijn dochter Jenny woont met man en kind in Stedum.
Nog tijd voor andere hobby’s?
‘Als je het wilt en er veel plezier in hebt dan heb je er alle tijd voor’. Zo speel ik bijvoorbeeld orgel in de Doopsgezinde kerk, ik vind tuinieren heel leuk en doe veel vrijwilligerswerk in het Hippolytushoes. Het klopt dat ik vijf jaar geleden geridderd ben, dit was vooral voor mijn inzet voor de Groninger kunst- en cultuur.
Ik zit in de Stichting Vrienden van het Hippolytushoes, ben voorzitter van de Geestelijke Vorming Hippolytushoes, speel keyboard bij de onlangs opgerichte Golden Hippies (Vorige week hebben we enige kerstliederen ingestudeerd. Om alvast in de stemming te komen heb ik overdag alle gordijnen dichtgedaan en alvast wat kaarsjes aangestoken. Tja, ik ben af en toe best wel een beetje gek) en zit in de Pastorale Raad van de PKN-kerk. Zoals je kunt constateren, blijf ik in beweging. Dat wil de Minister ook graag ja…
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wat wil je weten? Ik ben met mijn tweede streekroman begonnen. Daar werk ik weer met veel plezier en liefde aan. Soms lukt het niet om één woord op papier te zetten. Maar dan zitten de letters wel in mijn hoofd en dat moet er dan weer uit…
(Ik vraag mij af of ik bij de schrijfster Anna de Vries-Maarhuis ben geweest of bij de vertelster. Misschien is ze wel beide ineen. Wat een energiek persoon eigenlijk als je er goed over nadenkt want ze is inmiddels 74 jaar. Ze heeft een bewogen leven gehad zo te horen met ook de nodige tegenslagen. Tegenslagen die haar niet klein gekregen hebben maar misschien wel des te energieker. Met het geschreven woord als wapen tegen het verdriet en de eenzaamheid. Zo vertelde ze over de achtergronden van het boek ‘Maank schaar en schimmern’. Over het verdriet om haar veel te vroeg overleden zoon. Haar zoon waar ze in het begin mee langs de huizen ging omdat mensen niet wisten hoe ze op de handicaps moesten reageren en bang waren om er met haar over te praten.
De ontroerende verhalen over haar man Henk die op het eind van zijn leven dement werd. Dat hij opbelde uit Warffum met de vraag waar hij heen moest met zijn vrachtwagen maar dat dit een plaats aan de andere kant van Groningen bleek te zijn. Dat ze blij was dat ze in zo’n hechte gemeenschap woont want regelmatig belden mensen haar op omdat ze Henk weer ergens zagen lopen of ze brachten hem thuis. Dat hij zomaar uit het ziekenhuis wegliep en dat een dokter hem toevallig hartje winter in korte mouwen zag lopen langs de snelweg richting Assen. Hierdoor kan ze zich op dit moment ook heel goed inleven en omgaan met demente bejaarden in het Hippolytushoes.
Het meest ontroerende verhaal was wel de reactie van haar man tijdens hun 40 jarig huwelijksfeest. Anna wilde aanvankelijk niets van een feest weten maar haar dochter en het verplegend personeel hielden haar over. Toen ze de recreatiezaal binnenkwam zat Henk met 40 rode rozen in zijn hand in de rolstoel. Toen hij haar zag stond hij op uit de rolstoel (terwijl hij niet meer kon lopen) en liep naar toe om haar te bedanken voor alles wat ze voor hem gedaan had (terwijl hij al maanden niets meer gezegd had). Een prachtig moment, op video vastgelegd. Maar ze heeft nog niet weer naar de beelden terug kunnen kijken. Twee maand later overleed Henk. ‘Maank schaar en schimmern’, Gronings voor de schemertoestand wanneer de avond invalt…)
Ik mocht onderstaand prachtig gedicht plaatsen van Anna, mooi om dit interview mee af te sluiten:
bie nkander
bie nkander kommen
tegemuit lopen
nkander groutnis doun
die zain, mie zain
bie nkander kommen
eefkes proaten
mout inproaten
die zain, mie zain.
bie nkander kommen
vrundschap onder holden
bliedschop, verdrait
die zain, mie zain.
bie nkander kommen
bie zetten troanen
dien haand in mienent
die zain, mie zain…