Het laatste weekend van september bracht ons naar de prachtige provincie Drenthe. Dit alles in het kader van de zelfredzaamheid en omdat de NAM niet alleen neemt maar af en toe ook geeft. En dus hebben we het er even van genomen. Het was onbeperkt genieten van ons vakantiehuisje op CenterParcs in Emmen. Wat een groot huis, wat een mooie omgeving, wat een weelde, inclusief een vaatwasser en een grote Samsung televisie. Staande op de aanlegsteiger (alleen de boot ontbrak nog) zou ik, als ik niet beter zou weten, zweren dat ik mij in de wijk De Brake in Winsum bevond. Onze kleine, beschadigde Peugeotje, stak schril af tegen enige grote gezinsauto’s in onze directe omgeving.
‘Dit is net even te decadent voor jou, Bertje’, zo sprak ergens diep in mij een stemmetje. ‘En dat nog wel tijdens de economische crisis’. Waarschijnlijk mijn gewetensstemmetje die ik overgehouden heb aan mijn gereformeerde opvoeding. Staande aan het water, met een mooi uitzicht op een prachtige zonsondergang, verdwenen deze gedachten met de zon mee aan en onder de horizon. Geniet ervan, nu het (nog) kan…
Dit onbeperkt genieten lukte toch niet helemaal. Onwillekeurig gingen mijn gedachten terug naar hoe het hier 100 jaren geleden uit zou hebben gezien. Dankzij de serie Bartje komen dan allerlei gedachten bovendrijven. Ik zie een kleine plaghut voor mij, ergens midden op de hei. In dit kleine huisje deelt een groot gezin de spaarzame ruimte die er is. Dus met meerdere kinderen op een kleine slaapkamer, samen slapend een bed delend met een wiegje op het voeteneind. Er wordt gevochten om het weinige eten, zorgvuldig opgeschept door moeders de vrouw. Onder de norse aanblik van de vermoeide vader die er inmiddels 12 uur hard werken bij de boer op heeft zitten. Voor een bijzonder karig loontje. Allen dicht tegen elkaar aan zittend, daarbij genietend van elkaars lichaamswarmte daar de koude wind door de vele kieren van het arbeidershuisje giert…
We zijn nog geen 100 jaar verder en het grote gros van Nederland weet inmiddels gelukkig niet meer wat pure armoede is. Ongelooflijk wat er in 100 jaar allemaal wel niet veranderd en verbeterd is. Wat een geweldige technologische ontwikkelingen we hebben doorgemaakt. Inmiddels zijn we van alle gemakken voorzien. Tegenwoordig ontvangen we op een dag meer signalen en impulsen dan iemand in de oertijd in zijn hele leven…. Je zou je er nog over kunnen verwonderen dat we nog steeds sterfelijk zijn, maar voor hoelang nog?
Het viel niet mee om even tijdelijk verstoken te zijn van alle sociale media. Een min of meer bewuste keuze want de mogelijkheden waren er natuurlijk wel. En af en toe was de drang ook net even te groot. Het is bijna niet meer voor te stellen dat ik vijf jaar geleden nog zonder al deze impulsen kon. En natuurlijk kun je er ook heel best zonder. Andersom natuurlijk ook, de wereld kan ook heel goed zonder Bert Koster. En dus liet ik mij zaterdagmiddag (terwijl mijn ploeggenoten natuurlijk juist zonder mij hun eerste competitieoverwinning behaalden, ze zijn inmiddels al weer volop aan het zoeken op vakantieveiling.nl) lekker gaan op de lange glijbaan en in het bubbelbad. Heerlijk toch?
Toch was ik onbewust op zoek naar Bartje. Hoewel ik hem niet gekend heb, wat ook niet verwonderlijk is want hij heeft nooit bestaan, keek ik toch naar hem uit. Een klein, blond jongetje met kort haar en een redelijk grote mond. Ik ben hem niet tegengekomen. Althans, niet in die hoedanigheid. Ik kwam tot de conclusie dat de huidige Bartje een make-over heeft ondergaan. En dus kwam ik hem tegen in de vorm van een enigszins gezet mannetje die lekker aan een ijsje zat te likken…
Zou hij hier voor gebeden hebben? Waarschijnlijk niet. Sterker nog, ik betwijfel het zelfs of er een bedankje af kon toen hij het ijsje als iets vanzelfsprekends in ontvangst nam. Logisch toch, dat je in een zwemparadijs op een vakantiepark in het najaar als toegift op de inbreuk van je spaarzame gametijd een ijsco ter compensatie voor aangedaan leed krijgt aangeboden? Herman Finkers zou ongetwijfeld gedacht hebben: ‘Daar moet een oorlog overheen’…
Ook de televisie draaide geen overuren. Voor de zekerheid was het spel ‘Kolonisten van Catan’ meegenomen. Het spelen ervan kwam er niet van. Vol overgave stortten we ons op de zaterdagavond op het ouderwetse bingospel. Tussendoor bezondigde ik mij nog wel even aan kortstondige bezoekjes aan het schipperscafé waar Fox natuurlijk Eredivisie live uitzond. Stel je voor dat je iets van de knotsgekke Nederlandse Eredivisie zou missen? Grote prijzen hebben we niet binnen gehaald maar dat deerde ons ook niet. De gezelligheid werd gevonden in ouderwetse kneuterigheid. Ergens op de Drentse hei, waar Bertje definitief afscheid nam van Bartje. En van de tijden van weleer…