(Het interview vond alleen plaats met Bob van Dijk daar Albertien verhinderd was. Maar uiteraard wilde ze wel een vinger in de pap hebben en had ze al wat quotes op papier gezet. Deze zijn in dit verhaal meegenomen. Het werd een bijzonder samenzijn op de binnenplaats van de sfeervolle Herberg “In de Valk”. Gelukkig hadden we een tijdslimiet als ‘stok achter de deur’, anders hadden we er nu misschien nog wel gezeten. Bob is nogal een verteller, zeg maar. Gelukkig wel een hele boeiende verteller!)
Zijn jullie ongeveer een jaar na overname van Herberg “In de Valk” tevreden met alle ontwikkelingen?
Hartstikke tevreden! Toen wij hier in augustus 2012 onze intrede namen werden we meteen al op warme wijze verwelkomd door de inwoners van de Brouwerslaan. Zij vreesden dat het pand lang leeg zou komen te staan en waren dus al lang weer blij met wat leven in de (hun) brouwerij. Wat er nu gebeurt, de opening van een horeca aangelegenheid gericht op lekker eten met behoud van de bovenzaal voor onze eigen invulling, was wat we voor ogen hadden maar het moet allemaal wel even gerealiseerd worden natuurlijk. Dit is voor ons een ideale manier om het deels door gemeenschapsgeld gerestaureerde Herberg in de Valk terug te geven aan Middelstum en haar inwoners…
Bistro ‘In de Valk’ past uitstekend in dit plaatje?
Absoluut, het is een eetgelegenheid geworden voor het dorp Middelstum en de nabije omgeving. Zonder poespas, met heerlijk eten en drinken voor een betaalbare prijs, inclusief leuke bediening en een sfeervol muziekje op de achtergrond. Wat ons ook goed doet is dat de mensen die het overgenomen hebben en het personeel jong zijn, én uit het dorp komen. Goed voor de plaatselijke werkgelegenheid dus.
Mark Willem en Evelien geven hun eigentijdse draai door hun accommodatie de term Bistro mee te geven. Gelukkig behouden ze wel “In de Valk” erbij, hetgeen we natuurlijk wel een beetje gepusht hebben. Het is niet alleen een hele mooie naam maar Herberg “In de Valk” is natuurlijk een begrip in de omgeving. Door bistro er voor te zetten heb je direct een warme uitstraling gecreëerd. Volgens ons wordt deze zaak een schot in de roos!
Hoe zijn de ideeën tot deze bistro tot stand gekomen?
Eigenlijk waren de plannen hiervoor al terug te vinden bij ons op de site (www.herbergindevalk.nl). Aanvankelijk hebben we zelf de stoute schoenen aangetrokken. We zijn in januari op een avond in Zalencentrum Vita Nova wezen borrelen. Mark Willem was er zelf niet maar met de stamgasten was het ook gezellig. Zij hebben aan hem verteld dat we langs geweest waren.
Een tijdje hebben we niets van hem gehoord. Maar hij heeft wel een kijkje genomen op onze site. En hij had toen iets van ‘Shit, dit is de formule die ik al heel lang in gedachten heb. Ze zouden er toch niet mee vandoor gaan?’ Misschien kwam dat wel door het woord ‘dikkedakken’. Een uitspraak van Olivier Bommel, hem ingefluisterd door de schrijver Maarten Toonder die Groningse roots heeft, en wat zoiets als heerlijk smikkelen betekent.
In mei stopte hier toen een Porsche voor de deur. Een energieke man stapte uit en hij stelde zich voor als Mark Willem Evenhuis. Het klikte direct tussen ons. De volgende keren dat hij hier kwam nam hij zijn vriendin Evelien altijd mee. Dit vind ik nu echt een spannende, mysterieuze vrouw. Een mooi stel met hun tweeën. Mark Willem die vol met energie zit en Evelien die daar waar nodig op de rem trapt.
Toen was er haast geboden. Mark Willem begon te ‘drammen’, hij wilde graag in september beginnen met de zaak. We hebben Joost Keurentjes als tussenpersoon alles verder uit laten werken en we zijn er samen heel snel uitgekomen. Tot volle tevredenheid van beide partijen…
Wat zijn jullie eventuele verdere plannen met betrekking tot Herberg “In de Valk?
Wij hebben natuurlijk nog de bovenzaal tot onze beschikking. Hier willen we geen bobo-achtig gebeuren van maken, iedereen is wat dat betreft van harte welkom. Mensen kunnen desgewenst hun eigen catering regelen bij feesten en partijen maar dit ook via ons laten lopen. We verkeren in de prettige omstandigheden dat we er niet perse aan hoeven te verdienen.
Sociaal, culturele avonden kunnen in de bovenzaal georganiseerd worden. Zo hebben we in januari een jazzavond gehad waarbij de zaal uitpuilde van de liefhebbers. Maar ook de Vrouwen van nu (de vroegere plattelandsvrouwen) weten ons te vinden en we hebben goede banden met de Culturele Raad en de Historische Vereniging Middelstum. Inge Zwerver is hier geweest met haar lezing over Jane Austen en op 14 en 15 september zijn we onderdeel van de atelier route waarbij 8 kunstenaars uit Middelstum, Toornwerd en Huizinge zich presenteren. Maar een kaart- of een sjoelavond behoort ook tot de mogelijkheden. En jij kunt met je verhalen ook best een keer langskomen. Een compliment overigens voor de gemeente want zij hebben zich voor de volle 100% ingezet om de benodigde papieren en vergunningen op een snelle en correcte manier voor elkaar te krijgen.
En ik heb nog een primeurtje voor je. Op zondag 10 november hebben we hier een dictee! Deze heb ik zelf geschreven en het gaat over Middelstum. De presentatie ligt in handen van niemand minder dan Meindert Schollema. Dictees schrijven is een uit de hand gelopen hobby van mij. De eerste heb ik in 2009 geschreven en deze is in Groningen gehouden. Niemand minder dan wijlen Driek van Wissen, die direct heel enthousiast was, heeft deze toen voorgelezen. Dat zou een jaarlijkse traditie worden maar helaas, dit mocht niet zo zijn. Nu werk ik met gastpresentatoren en dit jaar is het mij gelukt om de Commissaris van de Koningin van Groningen, Max van den Berg, te strikken voor de stadse editie op ons woonschip op 4 november.
Hoe bevalt Middelstum tot dusver?
We zijn op een super manier welkom geheten. Hiervoor hebben we in Onderdendam gewoond en dit is ongeveer hetzelfde maar dan in groter formaat. En we wonen natuurlijk op een bijzonder plekje dus je hebt al snel aanspraak. Vorig jaar was er natuurlijk de lichtweek en Albertien is toen direct al aan het breien geslagen voor het thema van onze straat. Dit jaar hebben we meegeholpen met de organisatie van Het Leukste Dorp Van Groningen. Ook hier hebben we ervaren dat de saamhorigheid in dit dorp groot is. Je zit hier overal zo tussen als je maar meedoet. Met een plaatselijke supermarkt in de buurt waar iedereen een praatje met je maakt en waar het personeel je nog helpt met het inpakken van de spullen. Waar vind je dat nog?
Waar komen jullie oorspronkelijk vandaan?
Beiden zijn we geboren en getogen in Utrecht. Ik wat meer aan de oostkant van Utrecht in wat toen nog Maartensdijk heette met uitzicht op mooie landerijen. Albertien wat meer in het centrum. Zij is tussentijds nog verhuisd naar Den Haag om op 16 jarige leeftijd terug te keren in Utrecht. In 1968 zijn we elkaar tegengekomen toen we in deze stad medicijnen gingen studeren. Het was geen liefde op het eerste gezicht, aanvankelijk volgden we alleen samen college en wisselden we dictaten uit.
Pas toen we in ons zesde jaar aan het ‘seniorcoschappen’ waren in Tilburg sloeg de vonk over. Ik woonde toen heel klein met veel studenten in een studentenhuis terwijl Albertien later kwam en over een ruimer appartement kon beschikken. Ik was dan vaak bij haar en samen konden we mooi carnaval vieren. Misschien heeft dat wel de doorslag gegeven, haha.
We hebben nogal wat rondgezworven in Nederland en op verschillende plaatsen gewoond. Een beetje een nomadenbestaan dus: Hilversum, Lettelbert, Nijmegen, Arnhem, Haren, Groningen, Onderdendam en nu dus Middelstum. In Groningen woonden we op een schip aan de Reitdiepskade, dit schip hebben we nu nog steeds. Het ligt een beetje in de planning om de ene helft van de week daar te gaan wonen en de andere helft van de week in Middelstum. Als we zondags dan terugkomen kunnen we lekker eten in de Bistro!
Kunnen jullie iets meer over jullie artsenbestaan vertellen?
Albertien is radiotherapeut-oncoloog. Ze heeft vele mensen door middel van straling behandeld in hun strijd met de gevreesde ziekte kanker. Daarnaast is ze in dit proces ook heel mensgericht. Ze had juist ook altijd veel aandacht voor stervensbegeleiding en terminale zorg. Ze zet zich nu steeds in voor de begeleiding van de mensen tijdens kritische momenten bijvoorbeeld in een rouwproces. Ze is in 2005 gestopt als praktiserend arts maar de begeleiding doet ze nog steeds. Hier gebruiken we Herberg “In de Valk” ook wel voor. Als plek voor mensen om uit te huilen of gewoon om hun verhaal kwijt te kunnen. Ze is een echte ‘aanpakker’. Tijdens haar laatste jaren in de zorg heeft ze als manager verschillende ziekenhuizen meegeholpen in het nieuwbouwtraject van bestralingsunits in ziekenhuizen. Specialistisch werk waarbij aan zware vergunningseisen moet worden voldaan.
Zelf ben ik begonnen als orthopedisch chirurg, deze studie heb ik 2,5 jaar gevolgd. Volop in de weer dus met botten, knieën, heupen en schouders. Na het overlijden van mijn vader kwam er een keermoment. Ik kwam toen bij de bloedbank in Amsterdam terecht die alle 22 ziekenhuizen in Amsterdam en Noord Holland van bloed voorzag. Ik werd opgeleid als bloedbankdirecteur en solliciteerde later naar dezelfde functie in Enschede. Net voordat ik dit contract zou ondertekenen sprak ik met mijn hoogleraar in Amsterdam. Deze raadde mij deze functie af, volgens hem kon ik veel beter naar het toenmalige AZG (nu UMCG) in Groningen gaan.
Dat heb ik toen gedaan en ik heb daar op een hoog niveau kunnen werken met allerlei onderzoeken en pionierswerk op het gebied van bloedtransfusies en transplantaties. Wanneer er bijvoorbeeld een donornier uit München afgeleverd werd moesten wij hier een geschikte patiënt bij zoeken. Hetzelfde werk maar dan ik een grotere setting heb ik in het St. Radboud Ziekenhuis in Nijmegen gedaan. Hier was meer ruimte voor wetenschappelijk onderzoek. Op mijn 40e ben ik uiteindelijk gepromoveerd tot dr. in de geneeskunde. In 2007 ben ik uiteindelijk gestopt, na vijf jaar interimmanagment van het LaboratoriumCentrum van het UMCG. Financieel gezien kon het gelukkig ook. Als vorm van afkicken heb ik toen heel veel tijd aan de verbouwing van ons woonschip in Groningen besteed.
En eventueel over jullie zelf?
Albertien is in 1951 geboren, ikzelf in 1950. We wilden al langere tijd een kindje hebben maar aanvankelijk lukte dit niet. Misschien dat de gezonde Groninger klei de doorslag heeft gegeven want toen we hier kwamen te wonen was het in een poep en een zucht voor elkaar. We zijn dan ook erg blij met onze twee kinderen.
In 1982 is onze zoon Daan geboren. Hij heeft informatica gestudeerd, aanvankelijk in Groningen, later in Amsterdam. Hij woont nu in Washington waar zijn vrouw een baan heeft. Zelf werkt hij voor Tomtom in Londen, maar vanuit Washington.
In 1983 werd onze dochter Marianne geboren. Zij heeft Planologie in Groningen en bouwkunde in Delft gestudeerd. Momenteel is ze druk in de weer met de Utrechtse tramontwikkeling.
Vroeger ooit gedacht dat jullie nog ondernemers in de horeca zouden worden?
Albertien wel, ze heeft altijd gedroomd van een restaurant in Frankrijk. Ze is kookgek en daarbij gek op Frankrijk. Ikzelf had het nooit gedacht maar helemaal vreemd is het niet want dit is ook een vorm van dienstverlening. Als kind zag ik mij meer een kantoorboekhandel runnen of rechercheur worden bij de politie. Vooral het analyserend gedeelte sprak mij hierbij aan.
Nog leuke artsenanekdotes of anekdotes over De Valk?
Ik zal maar geen artsenanekdotes vertellen want dat kan heel banaal overkomen. Wel heb ik mij verdiept in de geschiedenis van Herberg in de Valk. Op de plaats waar nu de toog staat, waren vroeger bedsteden. Daar sliepen soms vier wildvreemde mensen in, die bij elkaar geplaatst werden in de bedstede. Herberg in de Valk stond toen bekend als een luxe herberg. Eén keer per vier weken (!) werd het beddengoed dan ook verschoond. We hebben het dan over 1750.
Toen we in de zomermaanden open gingen, hebben we heel veel gesprekken gevoerd hier op het terras met mensen die leuke herinneringen hadden aan Middelstum en aan Herberg in de Valk. Ik raad je bijvoorbeeld aan om eens met de familie Vlieg te gaan praten. Zij vertelden een prachtig en ontroerend verhaal over hoe ze elkaar in 1945 via een walnotenboom hebben leren kennen.
Onze eerste dag in Middelstum was ook een hele bijzondere. We zouden de dag na onze verhuizing naar Engeland gaan voor een muziekoptreden van Albertien’s orkest met een dansgroep; dat was een jaar daarvoor al vastgelegd. We hadden onze hond, Hoi genaamd, bij ons maar op een gegeven moment was hij zo maar weg. We hebben eerst het hele huis en de nabije omgeving doorzocht maar helaas. Ik heb toen op den duur mijn fiets gepakt en ben al roepend van ‘Hoi’ door Middelstum gefietst. De mensen moeten wel gedacht hebben van wat fietst daar toch voor een rare, vriendelijke snuiter. Maar het beest was nergens te vinden. We hebben toen alle deuren van ons huis open gezet en op den duur hoorde ik een bekende zucht. Hoi was er weer en lag languit, uitgeteld onder de tafel. Hij had zich de hele middag te pletter gerend, hij zal wel wild geroken hebben. Gelukkig wist hij uiteindelijk binnen een dag wel weer de weg naar huis…
Wat zijn jullie hobby’s?
Wanneer ik voor Albertien mag spreken dan zeg ik alles wat met koken, eten en drinken te maken heeft. Ze gebruikte het koken vroeger als een soort van uitlaatklep na haar werk, en nu is ze nog steeds altijd in de weer met nieuwe dingen. Gek op markten in binnen- en buitenland, en ze leest alles wat ze tegenkomt op voedingsgebied, zowel wetenschappelijk als kookboeken etc. Verder houdt ze zich intensief bezig met muziek en speelt ze accordeon in een eigen orkestje dat regelmatig bij ons op de boot repeteert en af en toe optreedt.
Zelf ben ik erg van het schrijven. Zo schrijf ik bijvoorbeeld af en toe columns voor het Dagblad van het Noorden, de stad Groningen editie. ‘Rarekiek’ heet deze rubriek waar mensen hun aparte en gekke dingetjes die ze in de stad Groningen meemaken kwijt kunnen.
Verder fotografeer ik graag; ik organiseer twee maal per jaar op ons woonschip een fotoworkshop o.l.v. een professionele docent van de FotoAcademie. En ook heb ik het zingen ontdekt. Ik ben begonnen bij het dorpskoortje van Onderdendam waar ze tenoren zochten. Hierdoor enthousiast geworden, heb ik mij aangemeld bij de Katholieke Oratoriumvereniging in Groningen. Een grote vereniging met 120 koorleden die grote, klassieke stukken zingt. Dit jaar treden we met het Requiem van Verdi op in de Oosterpoort waarbij het Noord Nederlands Orkest zijn medewerking verleent.
Verder ben ik ook een fanatiek hardloper waarbij de hond vaak meegaat. Dit is mede ingegeven als remedie tegen mijn hoge bloeddruk. Ik loop enige malen per week 10 kilometer hard en doe één per jaar in m’n uppie een halve marathon. Hier doe ik 2 uur en 15 minuten over waarbij ik er voor waak mij niet op te laten jagen.
Waar mogen ze jou voor wakker maken?
Voor Albertien haar gehaktballen! Daar heeft ze mij toen in Tilburg ook mee verleid. Het is een eigen recept waaraan ze allerlei ingrediënten toevoegt. Ik heb wel eens stiekem staan te kijken wat er allemaal ingaat. Toen we een keer in het buitenland waren in het hooggebergte heb ik dit ook eens proberen te maken. Ik had alle ingrediënten meegenomen maar toen ik er mee bezig ging, bleek dat het gehakt bol stond. Ik was bang voor een bacteriële besmetting maar heb het toch maar gemaakt, daarbij uitgaande van het feit dat de bacteriën door de hoge temperaturen wel dood gebakken zouden worden. Uiteindelijk bleek dat het bollen ontstaan was door het hoogteverschil boven in de bergen waardoor het uitzette. Het was wel lekker maar het geheel haalde het bij lange na niet bij Albertien haar gehaktballen.
Willen jullie verder nog iets kwijt?
We bedanken Middelstum voor het warme onthaal en uiteraard wensen we Mark Willem en Evelien met hun personeel heel veel succes toe in Bistro “In de Valk”. Dat het maar heel druk mag worden!