Writer’s block, daar is iedere schrijver bang voor denk ik. Eerst maar eens uitleggen wat het is. Dat ga ik niet zelf verzinnen daarvoor gebruik ik Wikipedia want die heeft zo’n mooie omschrijving en komt zelfs met een vertaling: ‘Een schrijversblok is het tijdelijke onvermogen van een schrijver of componist om tot schrijven te komen. Het creatieve schrijfproces verloopt deels onwillekeurig. De schrijver is gedeeltelijk afhankelijk van factoren die niet onder zijn controle vallen, wat soms leidt tot een (tijdelijk) verlies van inspiratie. Wanneer het enkel gaat om een korte tijd (‘de angst voor de witte bladzijde’) gebruikt men deze term niet’.
Gelukkig heb ik hier tot dusver nog geen last van gehad. Maar ik denk dat ik er maar zo een nachtmerrie aan over kan houden. Het zal je maar gebeuren. Je zit voor je PC (of toch er achter), je tuurt naar een maagdelijk blanco vel in Word en wordt vervolgens uitgelachen door de cursor (of is het toch een telkens bemoedigend knipoogje) omdat er geen letter op papier verschijnt…
Tegenwoordig word ik steeds vaker in mijn hoedanigheid als columnist aangesproken. Ik krijg dan regelmatig te horen of er reeds een column in mijn hoofd ontstaat. Of nog erger ‘ik voel een column opkomen’. Dit is dan vaak niet het geval maar het kan maar zo zijn dat dit later toch gebeurt. Ik weet van te voren nooit welke opmerking of gebeurtenis blijft hangen in mijn grijze massa. Dat maakt het ook zo’n spannend en opwindend vak natuurlijk. En ik krijg steeds vaker goedbedoelde adviezen. Zo vinden de gebroeders Schollema mijn verhaaltjes veel te netjes. Voor een echte doorbraak moet er meer afgezaagd en gezogen worden. Een nieuwe rubriek in de trend van ‘De zwarte bladzijde van’ of ‘Mijn gal spuwen’ of iets dergelijks…
Laatst gingen we met de overburen uit eten bij Steakrestaurant ‘De Kleine Munt’ in Termunten. Het geheel smaakte uiteraard weer uitstekend en na die tijd gingen we nog even uitbuiken langs de zee. We waren getuige van een prachtige zonsondergang. Volgens Anneke moest dit wel voer (heel toepasselijk na een maaltijd zolang het maar geen voer voor de rijkelijk aanwezige vissen zou worden) zijn voor een nieuwe column. Ik voelde echter niets opkomen. Misschien een klein boertje maar dat was het dan wel. Het opkomen kwam pas later. Want de vele windmolens langs de kustlijn deden mij terugdenken aan mijn tijd op het Van Hall Instituut, studierichting milieukunde. Mijn eerste verslag inclusief presentatie ging namelijk over windenergie. De prachtige term horizonvervuiling is blijven hangen. Van het feit dat menig vogeltje zijn Waterloo vond door tegen zo’n molen aan te vliegen kan ik nog wel eens droevig worden. Buurman Wim en ik zijn nog naar boer Prins geweest om hem te interviewen over zijn windmolen. Een voorbode voor het latere Babbelen met Bert waarschijnlijk.
Naar links turend had je een ‘mooi’ uitzicht over het Chemiepark Delfzijl. Broertje Henk werkt hier ook en woonde vroeger hierdoor zelfs bovenin een flat aan de Kustweg in Delfzijl. Daar had je ’s avonds ook zo’n geweldig uitzicht, mede mogelijk gemaakt door de vele lichtjes van de daar natuurlijk ruimschoots aanwezige bedrijven.
Dit bracht doorgaans sombere gedachtes bij mij boven. Het was ook in de tijd van het Van Hall Instituut. Ik ging dan wel eens nadenken over mijn toekomst en waar ik terecht zou komen na mijn studie. Het idee Middelstum te moeten verlaten deed reeds een acuut gevoel van heimwee opkomen… Gevoelens die ik ook wel eens had als ik door de stad Groningen reed. Ik keek dan wel eens naar de flats en vroeg mij af wie er in de verlichte kamers zouden wonen en of ze zich ook eenzaam voelden? Zouden ze er wegkwijnen? ‘Loneliness is a gun’. Vaak was ik dan weer blij thuis te zijn.
Ik tuurde weer naar de horizon en in de verte zag ik een schip. Onwillekeurig verplaats je je dan in de bemanningsleden. Zouden ze een gevoel van vrijheid en onafhankelijkheid ervaren? Waarheen zou de reis gaan, welke verre bestemmingsoorden zouden opgezocht worden? Zouden ze in elk stadje een ander schatje hebben?
Raar hé, dan denk je dat je met een leeg hoofd naar de zee staat te gluren maar ondertussen worden er allerlei indrukken opgeslagen. Buurman Jan Jaap moest de volgende dag voor het eerst weer naar het werk na drie weken vakantie. Ik dacht terug aan de tijd dat ik als planner bij Vast Banket werkte en dat ik er tegen opzag om weer aan het werk te moeten. Terug in de hectiek en chaos van alledag…. Dan ben ik blij dat ik nu vrij man ben hoewel mijn bankrekening hier toch anders over denkt.
En zo staat er in een poep en een zucht weer een column op papier. Maar voor mijn urenverantwoording is het misschien wel beter dat ik een writer’s block heb. Dan kan ik mooi 8 uur schrijven voor deze column en op die manier kom ik zo aan de 1225 uur die ik aan mijn eigen zaak moet besteden om in aanmerking te komen voor de zelfstandigenaftrek. Zo lang die er nog is want Rutte lacht mij veel te vaak en te hard. Het zal je maar gebeuren, net begonnen als ZZP-er en direct één van de weinige aftrekposten geschrapt zien worden. En ik maar denken dat de VVD er voor de ondernemers is. Toch maar snel afscheid nemen van mijn eventuele stem aan Rutte. Tja, scheiden doet lijden en daar weet Diederik Samson inmiddels ook alles van. Maar beter een writer’s block dan een steekje los zoals bij minister Kamp die nog steeds gelooft dat onze huizen niet in waarde zijn gedaald door de aardbevingen. Wakker worden Henk, burgemeester Rodenboog is reeds bezig met zijn warming-up om voor ons op de barricaden te springen, zoals beloofd!