Misschien is het voor sommigen nog even doorbijten en wegen de laatste loodjes heel zwaar. Knarsetandend en tanden bijtend wordt uitgezien naar de vakantie die voor de meesten drie weken duurt. Een prachtige ontlading na een zwaar en werkzaam jaar. Een tijd om naar toe te leven met het uitzoeken van de bestemming als mooiste gedeelte. En misschien is de voorpret ook wel het mooiste onderdeel van de vakantie.
Volgende week omstreeks deze tijd zitten wij hopelijk op een camping in Zuid West Polen. In een blokhut of chalet wel te verstaan want je moet mij met mijn 2 linker handen geen tent op laten zetten! De vrouw is gelukkig bekend met mijn onhandigheid in dezen en waakt hier wel voor. Als het goed is geeft jullie dat als lezers van de site en als volgers via de sociale media ook de nodige rust. Hoewel, ook op de camping schijnen ze Wifi te hebben… En met het feit dat (bijna) alle bestaande sponsoren doorgaan met sponsoring is het na gedane arbeid goed rusten, hoop ik!
En toch zie ik er ook best wel een beetje tegen op. Dat was vroeger wel anders. Ik legde mijn lot altijd in handen van Eling Zuidhof, onze reisleider van Eventive-trips. En dan werd alles tip top geregeld, daar had je geen omkijken meer naar. De grootste stressfactor zat hem altijd in de voorbereidingen. Zou Kees van der Naald op tijd zijn, weet Eric Donkerbroek de snelste weg in Duitsland te vinden, zijn de koffers niet te zwaar en is Frans de Bont in optimale conditie en voorzien van zijn paspoort? Daarna volgde altijd een prachtige ontlading in bijvoorbeeld Malta, Portugal of Hongarije…
Tegenwoordig ben ik zelf reisleider, hoewel, dat is niet helemaal waar natuurlijk. Misschien heb ik wel vaak het stuur in handen maar de uiteindelijke leiding ligt natuurlijk bij de vrouw, spil van het gezin. En hopelijk is de TomTom op dreef en ook mijn Peugeot en komen we veilig aan op de plaats van bestemming. Daar zie ik misschien nog wel het meeste tegen op, autopech. Dat wil je toch niet beleven. Ik zal vlak voor vertrek nog wel even een verhaal uit de oude doos open trekken met voorbeelden hoe het zeker niet moet!
Dus eerst maar eens zien of we er komen. Twee jaar geleden liep de vakantie helemaal in de soep toen Miranda vlak voor vertrek geopereerd werd aan haar nekhernia. Dat jaar hebben we geen Tsjechië gezien. Maar deze schade hebben we het vorige jaar gelukkig in kunnen halen. En het Reuzengebergte in Tsjechië is prachtig kan ik u wel vertellen. Maar wat zijn die bergen hoog en steil. Daar kon ik als onervaren bergchauffeur even mijn hart ophalen toen op het steilste gedeelte van de berg een tegenligger opdoemde. Een afslaande auto, gierende en rokende banden, de geur van verbrand rubber en een half in paniek woorden, die ik maar niet zal herhalen, uitbrakende Bert achter het stuur met een lachende Miranda naast zich die aangaf wat te doen, leverden komische plaatjes op denk ik. Gelukkig hebben we het allemaal overleefd en zijn we zelfs nog een dagje in Praag geweest.
Dit jaar gaan we dus vroeg op vakantie. Dan zijn we in elk geval verzekerd van het feit dat we in augustus tijdens ‘The Big One’ thuis zijn. Vorig jaar werden we op de vakantie geconfronteerd met het nieuws over een relatief zware aardbeving met Huizinge als epicentrum. Alle buurtgenoten vluchtten toen naar buiten om te bekomen van de schok en de schrik. Via Facebook kregen we van Marike Goossen te horen dat het huis er nog ongedeerd bijstond. Dit jaar zijn we zelf aanwezig om alles wat om dreigt te vallen tegen te houden.
Vroeger maakten we ook heroïsche verhalen mee tijdens de vrijgezelle vakantiejaren. Als ik alleen al aan de Samaria-kloof denk waar ik noodgedwongen een nacht in een EHBO berghutje heb moeten doorbrengen toen Frans de Bont (de man die altijd garant staat voor prachtige stedentrips, bootreizen en lastige bergritten, het liefst door onbegaanbaar gebied) bijna het loodje legde door hevige verkrampingen dan komt er veel meer boven. Een Keessie en Patrick bijvoorbeeld die in huppelend galop naar beneden gingen maar uiteindelijk half kruipend en uitgeput weer boven kwamen zetten. Dit na een helletocht van ruim 25 kilometer…
Maar ook herinneringen aan loodzware stapavonden met (soms peperdure) veroveringen, crisisberaad, onderlinge voetbalpartijtjes, cocktails in het zwembad, fire-balls, stierengevechten, een tegen een boom loper, psssss-sssssst dramatiek, een akoestische One vertolking door een Ierse zanger met doorrookte stem en een Formule 1 race. Those were the days! Tegenwoordig gaat het allemaal wat rustiger en gemoedelijker. Gelukkig ook maar, Bertje wordt ook een dagje ouder natuurlijk.
Maar het hoogtepunt van elke vakantie blijft natuurlijk elk jaar hetzelfde. Wanneer in de verte de prachtige Middelstummer toren weer opdoemt dan komt langzaam maar heel zeker het veilige, vertrouwde gevoel van thuiskomen weer boven zetten. Ik wens iedereen een prachtige vakantie toe, dichtbij of ver weg. En misschien zijn de thuisblijvers aan het eind wel de lachende winnaars maar laten we daar maar niet vanuit gaan toch?!