Paul, hoe ben je in vredesnaam in Vietnam terechtgekomen?
Dat is niet bewust gebeurd of gepland. Ik heb er vroeger ook nooit bij stilgestaan dat dit mij zou overkomen. Ik ben er eigenlijk bij toeval terechtgekomen maar dat is een heel verhaal.
Kun je iets meer over je carrière vertellen?
Oorspronkelijk heb ik mij op de economische studies geworpen. Na 4 jaar HEAO volgde nog 2 jaar bedrijfskunde aan de RUG. Daarna heb ik ook nog de universitaire studie Humanitarian Assistance gevolgd waarbij je voorbereid wordt op management taken bij onder andere grote rampen. Voor deze opleiding waren slechts 20 plekken beschikbaar. Ter overbrugging heb ik driekwart jaar bij een callcenter in Groningen gewerkt. Tijdens mijn studies heb ik veel verschillende baantjes gehad. Schoffelen bijvoorbeeld in de plantsoenen van Groningen, hamburgers bakken bij de McDonald’s, bij vele boeren in de omgeving aan het werk geweest maar ook heb ik 2 jaar administratief werk verricht bij de KPN. Zeer divers dus.
De Humanitarian Assistance opleiding was een hele intensieve studie van 12 maanden. De eerste helft volgde ik in Groningen, daarna ging ik enige maanden naar Dublin voor het vervolg. Aan het eind van de studie volgde nog een stage, deze heb ik in Noordoost India doorgebracht. Ik regelde daar de noodhulp na een conflict tussen twee verschillende stammen. Voedselhulp, het regelen van tijdelijke onderkomens, scholing voor kinderen enz.. Veel logistieke werkzaamheden, plannen en transport regelen bijvoorbeeld. Zelf ging ik ook regelmatig mee naar kleine dorpjes.
Een hele intensieve maar ook leerzame tijd. Na deze studie heb ik eerst een tijdje voor het IKV (Interkerkelijk Vredesberaad) gewerkt in Azerbeidzjan waar ik tegen onkostenvergoeding werkte voor een project dat vrede in die regio promootte. Daarna ben ik bij het Rode Kruis in Den Haag terechtgekomen. Dat was eind 2005. Ik heb daar anderhalf jaar gewerkt op het hoofdkantoor. Ik stuurde daar de kantoren aan in Vietnam, Indonesië en Laos.
Daar ik toch graag naar het buitenland wilde heb ik toen ontslag genomen. Zonder dat ik direct uitzicht had op een baan. Gelukkig kon ik na twee maanden thuiszitten toch via het Rode Kruis naar Indonesië. Daar heb ik 10 maanden lang hulp gecoördineerd bij grote rampen als aardbevingen en overstromingen. Huizen en scholen herbouwen bijvoorbeeld, veel logistiek werk. Dit vond ik heel leuk en dankbaar werk. Net voor de kerst van 2007 was ik terug.
Toen volgde een periode van ongeveer 5 maand zonder projecten. Daarna ben ik medio 2008 weer vertrokken naar het buitenland. Mijn functie werd landmanager vanuit het Nederlandse Rode Kruis in de landen Vietnam en Laos. De vestiging in Laos is sinds drie jaar dicht zodat ik nu alleen vanuit Vietnam opereer. Het is net alsof ik een klein bedrijf run. Personeelsbeleid, financieel, administratieve werkzaamheden, contacten leggen met de lokale overheden, geldzaken regelen met geldschieters, zaken coördineren met de Verenigde Naties en andere organisaties, veel vergaderen. Van heel ingewikkelde zaken tot hele simpele opdrachten. Soms wekenlang op kantoor, stukken schrijven voor subsidieaanvragen bijvoorbeeld, soms op locatie in het binnenland. Ik opereer vanuit Hanoi, de hoofdstad van Vietnam. Een grote stad met 6,5 miljoen inwoners.
Wat vind je de leuke aspecten aan je huidige baan?
Deze baan is heel divers en ik heb veel contacten met mensen van verschillende nationaliteiten, met allen hun eigen achtergrond. Snel iets kunnen betekenen als er een ramp plaatsvindt door de bestaande relaties die ik heb op het gebied van de infrastructuur maakt het ook een erg nuttige baan.
Je vrouw Marianne is ook meegegaan naar Vietnam, wat doet zij daar precies?
Marianne heeft in 2008 haar baan bij de NOVIB in Den Haag opgezegd om mee te gaan naar Vietnam. Gelukkig hebben wij ongeveer dezelfde interesses. Zij is ook heel internationaal georiënteerd dus kwam zij mij achterna. Marianne werkt veel als freelancer. Ze helpt non-profit organisaties met het schrijven van subsidie aanvragen die onder andere bij de Europese Commissie worden ingeleverd. Ook verzorgt zij trainingen project management en subsidie aanvragen. Ze heeft het gelukkig ook goed naar de zin. De ene keer is het heel druk, dan weer wat rustiger. Dit is het lot van een freelancer natuurlijk.
En inmiddels ook vader geworden?
Klopt, in juli 2012 werd onze dochter Elise geboren. En dan verandert er wel het een en ander maar ik vind het een grote verrijking. We zijn verhuisd vanuit de binnenstad naar een buitenwijk van Hanoi. Daar is de lucht wat schoner en het is er ook wat veiliger op straat. Vroeger ging ik lopend naar het werk, nu per fiets, bus of taxi. Ik maak werkweken van 40 tot 50 uur als ik vanuit Hanoi opereer. Ik probeer het weekend altijd vrij te plannen om die tijd met mijn gezin door te kunnen brengen en te voetballen.
Blijven jullie nog lang in Vietnam?
Dit project in Vietnam wordt langzaam maar zeker afgebouwd. Ik ga in september weer terug naar Vietnam en blijf er dan nog één jaar. Het Nederlandse Rode Kruis gaat zijn hulp intensiveren naar 15 landen. Op dit moment zijn we nog in 30 landen actief. Vietnam heeft zich de afgelopen jaren in economisch opzicht redelijk ontwikkelt. Het wordt nog een intensief jaar met een strakke planning, vooral omdat ons personeel (doorgaans Vietnamezen) nu natuurlijk onrustig wordt en alvast begint te kijken naar andere functies.
En dan, een nieuw buitenlands avontuur of blijven jullie in Nederland?
Onze toekomst is ongewis, alles ligt open. Gelukkig passen we ons heel snel aan. Wanneer we weer vanuit Nederland vertrekken dan is dat best wel moeilijk maar als we eenmaal weer op de plaats van bestemming zijn dan zitten we ook zo weer in het ritme.
Wat mis je het meest aan Nederland als je in Vietnam bent?
Toch wel mijn familie en vrienden, in mindere mate het Nederlandse eten. Gelukkig communiceren we veel met het thuisfront via e-mail en skype. Zo houd je toch contact met je dierbaren. Ik stuur ook regelmatig foto’s op van Elise zodat mijn naaste familie de vorderingen van dochterlief goed kunnen volgen. Gelukkig hebben we hier ook weer een nieuwe vriendenkring opgebouwd.
Je voetbalt daar ook nog steeds?
Klopt, ik speel bij de Hanoi Capitols in de internationale voetballeague. Deze competitie bestaat uit 4 internationale teams en 4 Vietnamese teams. De aanvoerders van de verschillende teams regelen alles zelf. Hierbij moet je denken aan het huren van een veld inclusief scheidsrechter en grensrechter. De meeste velden en accommodaties liggen er prima bij. Wij zijn dit seizoen 3e geworden in deze competitie van 8 ploegen, In totaal hebben we 14 wedstrijden gespeeld. Het niveau is een beetje te vergelijken met de reserve 4e, 5e klasse hier.
Ik speel inmiddels, drijvend op mijn routine en inzicht, als laatste man en pak tegenwoordig zelfs regelmatig een gele kaart mee. Ook dit seizoen heb ik weer één keer gescoord, een lange rush vanuit de achterhoede. We hebben een mooie mix van jonge en oude spelers. Eén van de hoogtepunten dit seizoen was een uitwedstrijd tegen een ploeg afkomstig uit een klein dorpje net buiten Hanoi. Het hele dorp liep voor deze wedstrijd uit en langs het veld was veel trommel- en trompetgeschal. De sfeer was grillig, want ze konden het natuurlijk niet laten gebeuren dat hun team verloor van die buitenlanders.Gelukkig werd het 1-1.
Heb je nog mooie herinneringen aan je VV Middelstum tijd?
Jazeker, mijn mooiste tijd beleefde ik in de jaren bij de A-junioren onder andere getraind door Klaas Adolfs, Jan Jaap Zijlstra, Allard Zoestbergen en Karsten Lalkens. Ik had allerlei excentrieke spelers om mij heen lopen als Pieter Jan van der Laan, Peter Klugkist, Fokko Prins, Jan Anco Zuidhof en Bé Schollema. We gingen toen voor het eerst een beetje op stap, vanuit de kantine naar Vita om uiteindelijk in de jeugdsoos te belanden.
In de senioren speelde ik in het 3e maar ik ging ook regelmatig als in- en aanvaller met het 2e mee. Voetballen bij een kleine club is heel simpel. ‘Hoe meer je er instopt, hoe meer je er ook voor terugkrijgt’. Als razende reporter Gazza was ik actief voor het clubblad en ook ben ik samen met Pieter Jan van der Laan twee jaar jeugdleider geweest van de B-junioren. Deze ploeg bestaande uit onder andere Pieter van Dijken, Johan Beenes en Twan Grommers stond als moeilijk te boek maar wij hadden hier eigenlijk nooit geen problemen mee. Mede door onze niet al te autoritaire opstelling.
De Middelstumse kleedkamerhumor mis ik nog wel eens net als het gehaktballen eten bij Tinus en Eke tijdens de nieuwjaarsloop. Legendarisch waren ook de trainingskampen met de A-junioren.
Nog tijd voor overige hobby’s?
Voetbal is mijn grootste hobby. Daarnaast reizen in Vietnam en de regio (bijvoorbeeld Hong Kong of Laos) en ik ga graag bij vrienden langs voor koffie of een drankje. Bordspelletjes als Kolonisten van Catan vind ik ook leuk om te doen.
Waar staat Paul van der Laan over tien jaar?
Geen flauw idee, dan ben ik inmiddels 46. Ik houd alle opties open. Aan de ene kant ben ik een avonturier maar misschien koop ik je buurman Wim ook wel uit. Ik hoop dat al mijn dierbaren dan nog in goede gezondheid verkeren.
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik wil je bedanken voor dit interview en de aandacht voor het Rode Kruis. Dit had ik vroeger nu nooit verwacht dat jij mij nog eens zou gaan interviewen. Ik wens je veel succes toe met je mooie site en hoop dat je van je hobby je werk kunt maken!