Nooit gedacht dat ik een liefhebber van poezen dan wel katten zou worden. En misschien is liefhebber ook wel een groot woord! Ik heb vroeger nooit de behoefte gehad om een dergelijk beest aan te schaffen. Dan liever een hond. Maar toen Miranda bij mij introk kwam in haar kielzog ook een kater om de hoek kijken, genaamd Vasco! Vasco moest duidelijk even aan zijn nieuwe woonomgeving wennen. En binnen de kortste keren waren we hem dan ook kwijt. Hij werd voor het laatst gezien op de hoek van de Hoeksteenkerk ergens tussen de Berkenlaan en de JL-straat in dus. Alsof hij wanhopig moest kiezen tussen twee kwaden.
De verdwijning leidde tot tranen in huize Koster. Beide dochters lieten het er niet bij zitten en togen met advertenties omtrent de vermissing richting de Plus en de plaatselijke bakker. Het duurde niet lang of Ria Boer meldde zich bij ons thuis. In de buurt van de Ploegersweg was een kat met de dierenambulance afgevoerd naar het asiel. Het beest leek verdacht veel op onze Vasco…
Dus togen wij de maandag er op naar het dierenasiel in Zuidwolde en daar toverden ze een kat tevoorschijn die in elk geval opvallende overeenkomsten met onze Vasco vertoonde. Maar ergens was er ook lichte twijfel. Op den duur toch maar besloten om onze eigen kater terug te kopen. Voordeel was wel dat hij geholpen was en dus niet direct volop in de aanval kon gaan op de plaatselijke poesjes. Althans niet met fatale voortplantingsgevolgen. Thuisgekomen hebben we vaak getwijfeld of Vasco Vasco nog wel was of toch een andere kat. Lang duurde deze twijfel niet want op een dag was Vasco weer spoorloos verdwenen. En weer werden er potentiële rouwadvertenties opgehangen bij de plaatselijke detailhandel. Dit keer zonder positieve respons…
Drie weken later werd Vasco gevonden. Ons buurmeisje keek toevallig vanuit haar raam in de achtertuin en zag een kat onder in het lege zwembad liggen. Na identificatie bleek het inderdaad om Vasco te gaan. De tranen stroomden rijkelijk op de Berkenlaan 5. Het beest was waarschijnlijk vanaf de gladde rand in het zwembad gegleden en kon er niet meer uitkomen. Wanhopige nagelsporen aan de zijkant van het zwembad waren de stille getuigen van een helse doodsstrijd. Volgens mij is dit uiteindelijk ook de reden geweest dat buurman Wim zijn zwembad verwijderd heeft (of misschien toch door het feit dat hij uiteindelijk ook een poes binnenboord had gehaald…).
Het gemis duurde niet lang. Miranda kon de leegte niet aan en ook de kinderen vroegen regelmatig om een replica van Vasco. Op den duur werd de lokroep der natuur te groot en toen Miranda op Marktplaats een mooi poesje zag in Grijpskerk was er geen houden meer aan. En zo kwam Snoes, de poes, onze gelederen versterken. Een prachtige poes maar niet echt aanhalig en meer op zichzelf en de rust gesteld dan aan onze tedere aanrakingen.
Echte katers hebben schijt aan Snoes haar eigengereidheid. Zo gauw ze ook maar een poot buiten de deur stak tijdens haar eerste lente in Middelstum werd ze vol van achter geattackeerd door hongerige ‘wolven’ die hun behoeften botvierden op een zo te zien bereidwillige Snoes. Toch raar om je achtertuin vol te zien stromen met hongerige katers als ware het de Wallen waar het legertje der behoeftigen ook keurend langs de grachten slenteren op zoek naar een prooi…
Twee maanden later liet het resultaat zich gelden en waren Miranda en ik getuige van de ‘Miracle of life’ toen Snoes beviel van een kleine. Lang hield deze het niet vol op deze aardkloot en hij of zij gaf al na enkele minuten de geest. Met verbijstering constateerden wij dat Snoes haar eigen jong op wilde vreten. Dit werd ons toch te gortig want het was niet om aan te zien. Derian en Jazlijn waren dan ook zwaar teleurgesteld toen ze terugkwamen van vakantie en er geen jong katje was…
Ter compensatie werd Herman Chico opgehaald. Deze kat, mooi van lelijkheid, werd door mij aanvankelijk Herman genoemd. Dit vonden de kinderen maar niets en zij noemden het mormel Chico. Ik schrijf met opzet mormel want het is een rover. Vaak heel lief en aanhalig, dit in tegenstelling tot Snoes. Maar als hij even de kans krijgt is het ook een echte bandiet en gaat hij op jacht naar de volle melkbekers. Wanneer wij dit verijdelen dan kijkt hij je vies lelijk aan. Preventief gooi ik hem vaak voordat de kinderen beginnen te eten met een sierlijke boog door de achterdeur naar buiten…
Snoes werd door haar dode eerste jong niet ontmoedigd en liet zich het jaar er op weer bevallig bezwangeren door deze of gene. Dit keer met meer succes en met twee jonge katjes als gevolg. En deze zijn toch lief na een week of twee kan ik u wel vertellen! Prachtig om dit jonge grut te zien en ook hoe Snoes hierop reageerde. Het was soms net alsof zij met ze praatte. Diva belandde uiteindelijk in Hoogezand en Vato vond nieuw onderdak ergens in de Hippolytuslaan.
Ook dit jaar diende zich weer een nieuw poesje aan. Wederom geboren in de kledingkast bij ons op de slaapkamer en ook dit keer weer prachtig onderhouden en schoongelikt door Snoes, de poes, die tegenwoordig zelfs gezellig bij ons komt liggen. Het moederschap doet haar goed dus, in elk geval wat betreft haar aanhaligheid. Er hebben zich gelukkig al genoeg potentiële kandidaten gemeld die zich wel over Snoes jr. willen ontfermen. Dat zal nog wel even strijd opleveren in huize Koster. Een strijd tussen de seksen dus want de schrijver ziet haar liever gaan terwijl de meiden verkocht en verknocht zijn. Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen, gelukkig hebben we Snoes en Herman Chico nog achter de hand! Wordt volgend jaar misschien wel weer vervolgd…