Werk of het ontbreken ervan

‘Ik hoorde dat er bij het UMCG ook weer zoveel mensen uitmoeten, zou je voor die mensen niet een leuke ontslagbrief mogen ontwerpen?’. Kleedkamerhumor. Het lijkt hard en meedogenloos maar werkt soms ook relativerend. Soms moet je zaken met een korreltje zout nemen om te overleven. In je directe omgeving hoor je steeds meer namen van mensen die werkloos worden of dreigen te worden.

Zelf heb ik 14,5 jaar mogen genieten van een vast contract. En een vast ritme. Lekker dagelijks op de fiets naar het werk. Vijf dagen in de week onder de pannen en elke maand op een vast tijdstip je loon. Jaarlijks recht op vijf weken vakantie. Maar wat is een vaste baan wanneer het minder gaat met een bedrijf? Reorganisaties en overnames zijn dan de toverwoorden.

En dan kan het maar zo gebeuren dat je je kantoorfunctie moet inleveren voor een productiefunctie en, nog erger,  dat je een jaar later oneervol ontslagen wordt. Misschien moet je dat ook een keer meegemaakt hebben in je leven, ter leer en de verrijking.

Goed, je krijgt er in één keer een hoop vrije tijd voor terug en ik kwam er achter dat je zelfs recht hebt op vakantiedagen! Maar die krijg je niet zo maar, daar laat het UWV je wel wat voor doen! Terecht natuurlijk. En dan heb je maar zo te maken met een heel ander dagritme. Vacaturesites bij langs, sollicitatiebrieven schrijven, inschrijven bij uitzendbureaus enz. enz.. Maar je komt nog eens ergens en je maakt nog eens wat mee. Wanneer je waakt voor een gevoel van nietsnutterij en je je niet te veel aantrekt van mogelijke praatjes in je directe omgeving dan vallen de eerste maanden best wel mee. Gelukkig werd mij van diverse kanten een hart onder de riem gestoken. Daarbij was ik natuurlijk ook niet de enige.

Het eerste sollicitatiegesprek uit mijn carrière voerde ik op 38e en bracht mij naar Abiant (toen nog AB uitzendbureau geheten) in Bedum voor de functie van personeelsplanner. Twee leuke gesprekken met in totaal 4 personen maar uiteindelijk 0 op het rekest.

Niet getreurd, het duurde niet lang of Alescon, sociale werkvoorziening, diende zich aan. Hoogeveen ligt niet naast de deur maar je moet wat. Dit keer een ballotagecommissie van vier personen. Wederom een leuk gesprek maar weer net niet. Hoewel ze me later nog wel eens terug gebeld hebben met de vraag of ik nog belangstelling voor de functie had. Maar toen had ik net een andere baan gevonden, dat zul je altijd beleven.

Het volgende gesprek bracht mij naar Leek. En dit was een loodzware opgave. Totaal geen klik en na 10 minuten wil je eigenlijk al wel weer kruipend naar huis. Maar deze martelgang duurde ook nog eens anderhalf uur. De te vergeven functie was die van planner. Echt een functie om af en toe eens flink hoofdpijn van te krijgen. Want je moet rekening houden met interne factoren (de wensen van de verschillende afdelingen) en externe factoren waarbij de klant natuurlijk altijd koning is. Voeg daarbij nog een adequate voorraadbeheer met niet te veel maar ook niet te weinig grondstoffen en je beweegt je dagelijks in een behoorlijke dynamiek. Dus in dit geval was ik nog niet echt rouwig toen ik geconfronteerd werd met de afwijzing.

De volgende uitdaging bracht mij naar Drachten waar de Van Gansenwinkel Groep huist. En ze hadden maar liefst 12 mensen uitgenodigd voor een functie in de milieuvergunningen sfeer. Middels één gerichte vraag kon vastgesteld worden dat mijn kennis niet meer hetzelfde niveau had als tijdens mijn afstuderen in 1994. Exit derhalve.

Maar na 2,5 maand thuiszitten (het bleken wel de mooiste maanden van het jaar geweest te zijn qua zonuren) werd ik uit mijn lijden verlost. Het voordeel van een groot netwerk deed zich gelden. Het verlagen van de tarieven en het reduceren van de overdrachtsbelasting door de overheid was er de oorzaak van dat een notariskantoor in Groningen om kwam in de koopaktes. En dus was ik maar zo voor een half jaar administratief notarieel medewerker. Moet je ook een keer meegemaakt hebben in je leven.

Helaas werden er op den duur net zo veel huizen verkocht als ijsco’s in een woestijn dus dit avontuur was maar van korte duur. En dus volgde weer het dagelijkse ritme van vacaturesites bij langs, brieven schrijven en gespannen wachten op de gesprekken die mogelijk zouden komen. Gelukkig kwamen die er wel.

Allereerst naar de Eemshaven waar de Theo Pouw groep een kwaliteit-, arbo- en milieumedewerker zocht. Wijs geworden door mijn eerdere ervaringen in Drachten had ik mij terdege voorbereid en mijn kennis opgevijzeld. Dit wierp zijn vruchten af want de 2e ronde werd bereikt. Daar lag ook mijn Waterloo want mijn antwoorden in bepaalde testcases waren iets te diplomatiek en politiek correct waar ze meer een boeman zochten. Zo ging ook deze worst aan mij voorbij.

Niet te lang getreurd want Bio MCN in Delfzijl zocht ook een kam-medewerker en zo kon ik het chemiepark van Delfzijl ook eens van dichtbij zien. Een pracht bedrijf die groene methanol produceert. Ze hadden slechts 3 kandidaten uitgezocht dus ik had een kans van 33%. Dacht ik. Uiteindelijk besloten ze na rijp beraad om maar helemaal niemand aan te nemen….

Voor ik weg kon glijden in een depressie was daar ineens zoutwinningbedrijf Nedmag Industries in Veendam via Start People. Ik hoor het hoofd van de afdeling nog tegen mij zeggen dat het een administratieve functie was voor maximaal twee maanden en geen dag langer. Uiteindelijk heb ik er een half jaar mogen bivakkeren. De vakantieperiode kwam dus net op tijd en dan is er altijd wel werk natuurlijk.

Daarna volgden weer zes weken van relatieve rust. De twijfel slaat dan weer toe, zou er nog iets op mijn pad komen? En dan zomaar ineens twee gesprekken in een week tijd. Hond Zora is nog steeds teleurgesteld dat de functie van planner bij hondensnack fabriek Paragon in Veendam niet doorging. Een sociale werkvoorziening in Winschoten zocht echter een medewerker bedrijfsbureau. Een functie die al langere tijd uitstond en waar ze maar geen geschikte kandidaat voor konden vinden. Het leek er op dat ik hun manna uit de hemel was want binnen korte tijd waren we het eens. Een jaarcontract werd door mij met gejuich begroet.

Eerst moet je dan een proeftijd van een maand zien door te komen. Met dit fenomeen had ik nog nooit eerder van doen gehad. En ik maar denken dat je het dan wel heel bont moet maken wil je hier niet doorheen komen. Niet op komen dagen of alle dagen te laat komen of de baas en je naaste collega’s uitschelden voor hoerenlopers of Ajaxieden of iets dergelijks.

Zonder dergelijke escapades uitgevoerd te hebben was het toch einde verhaal. Schijnbaar was hier niet de vereiste klik en zo stond ik na drie weken weer op straat. Hier werd Bertje niet vrolijker van. Het idee de hele sollicitatiemolen weer opnieuw te moeten doorlopen maakte mij een week lang niet bepaald de vrolijkste man op deze aardkloot.

Zes dagen duurde deze dip en toen kwamen opeens vele ideeën bij elkaar. Het resultaat hebt u de afgelopen weken kunnen volgen en zien. Een nieuwe uitdaging als zelfstandig ondernemer dient zich aan. Met de nodige piek- en dalmomenten in het vooruitzicht. Mijn vrienden van het UWV ondersteunen mij zes maanden lang tijdens de startperiode. Een nieuwe kans, een nieuwe uitdaging. We zullen zien of het schip strandt of doorgroeit tot een olietanker.

Ik wens alle mensen met een vaste baan een behouden vaart toe, misschien wel tot aan hun pensionering. Besef dat je bevoorrecht bent, ook al voel je dat vast niet alle dagen. Mijns inziens hebben we de grootste economische dip wel gehad en dan volgen altijd weer economische hoogtijdagen zo leren vooraanstaande economen ons. Dat dit gegeven de mensen die werkloos thuis zitten een hart onder de riem mag zijn. Ook na de zoveelste afwijzing. Geniet straks nog even van een mooie lentedag, voordat je het weet zit je weer alle dagen tussen de kantoor- en fabrieksmuren. Toch?