Ik ben in 1984 fan geworden van U2. Misschien zegt u dit wel helemaal niets, maar het gaat hier niet om een straaljager of onderzeeër maar om een popgroep. Ik denk dat ik in eerste instantie niet eens door hun muziek fan geworden ben maar door hun naam. Toen Pride (in the name of love) in 1984 uitgebracht werd vond ik het een geweldig nummer en ik was benieuwd naar de band van wie dit nummer afkomstig was. Op de Veronica top 40 lijst vond ik het antwoord. En waar ik You Two verwachtte las ik U2. En dat vond ik toen waarschijnlijk een dermate interessante cryptologie dat ik de band ben blijven volgen.
Veel LP’s en singles heb ik niet gekocht in mijn leven. Dit was ook niet nodig want broer Henk was een enorme muziekfreak en hij kocht of huurde regelmatig LP’s en later Cd’s.
Roelf Rustema deed dan weer goede zaken want ik was meer van de cassettebandjes. In die tijd is zo menig album gekopieerd. De 2 singletjes die ik ooit gekocht heb zijn ‘Een eigen huis’ van Rene Froger (echt geen flauw idee waarom, als ik dit zo teruglees) en ‘Tears run rings’ van Mark Almond (een beetje een triest nummer die mij nog steeds aan de begrafenis van mijn opa doet terug denken).
Ook heb ik een keer een LP (= langspeelplaat af te spelen op een pick-up!) van Kiss van broer Henk gekregen. Hij vertelde er ook nog een sappig verhaal bij want de hoes bestond uit een foto van de 4 geschminkte gezichten van de bandleden. Volgens Henk waren deze mannen zo lelijk dat ze niet ongeschminkt door het leven mochten. En zulke verhalen gaan er natuurlijk in als zoete koek als je 9 jaar bent…..
Maar terug naar U2. Net voor mijn 15e verjaardag bracht deze band hun 5e studioalbum uit. En dus was een verjaardagscadeau snel gevonden. En ik heb het album grijsgedraaid. Elke keer als Henk weg was greep ik mijn kans om de LP te draaien op zijn pick up. U begrijpt hieruit dat ik zelf nog geen pick-up tot mijn beschikking had. Deze kocht ik een jaar later bij dezelfde Roelf Rustema van mijn eerste zuur verdiende centen bij Vast Banket.
In 1986 toen The Joshua Tree gemaakt werd waren de bandleden van U2 25, 26 jaar oud. Hun carrière zat behoorlijk in de lift en de band werd steeds populairder. Genoeg redenen dus om gelukkig, blij en tevreden te zijn. Maar geluk en blijdschap zijn thema’s die je op dit album niet terug zult vinden. De somberheid spat er eerder van af.
Dat begint al met de hoes waarop de bandleden geposeerd staan bij een soort van cactus in een woestijn. Het gaat hier om de zogenaamde ‘Joshua trees’, cactusachtige bomen in de woestijn van zuidelijk Californië.
De bandleden werden treffend op de gevoelige plaat vastgelegd door de Nederlander Anton Corbijn. En door deze Corbijn heeft zanger Bono van de band nog een keer rondgelopen in Middelstum (gespot door Bé Schollema) en gedineerd bij ‘De Valk’. Dit n.a.v. het feit dat Bono de opening verrichtte van de tentoonstelling over het werk van Anton Corbijn in het Groninger Museum in 2000. Een raar idee achteraf als je hoort dat je idool zo maar even op enige honderden meters afstand van je huis bivakkeert. Voor het zelfde geld had ik hem voor mijn auto of fiets gehad, zou ik dan in katzwijm geraakt zijn?
Maar dit terzijde. Kort voor het verschijnen van het album verscheen de eerste single ‘With or without you’. Inmiddels kan ik de inhoud beter plaatsen als toentertijd. Je hoort wel eens uitspraken over vrouwen, verteld door mannen. Dat je er niet mee maar ook niet zonder kunt leven. Of te wel ‘I can not live with or without you’. Bono kijkt ook zo gekweld op de uitgebrachte videoclip van dit nummer. Ik las later dat zijn huwelijk onder zware druk stond…
‘I still haven’t found what I am looking for’, een mooi gospelnummer met prachtige volzinnen als ‘I believe in The Kingdom come, than all the colours will bleed into one’. Een mooi visioen over een nieuwe hemel en aarde zonder zorgen en pijn. En door de bijna dood ervaring die mijn vader ooit gehad heeft nog intrigerender. Een hoopvol nummer na het prachtige openingsnummer ‘Where the streets have no name’. Vooral tijdens concerten wordt dit nummer door U2 met heel veel passie en energie gespeeld. En in een woestijnlandschap is inderdaad geen ruimte voor straten en straatnamen zo dacht ik eerder nog. Later werd mij ineens de ware betekenis duidelijk. In het hiernamaals zijn geen straatnamen! We’re still burning then burning down love. And when I go there, I go there with you, it’s all I can do!
Daarna ‘Bullet the blue sky’ over de guerrillaoorlog in El Salvador met een agressief, geweerrepeterende gitaarsolo van The Edge, de gitarist van de band. Na dit heftige nummer wordt kant A afgesloten met het heerlijk rustige ‘Running to stand still’. Een nummer over drugsgebruik en zelfmoorden die door junks gepleegd werden door van de leegstaande flats ‘The Seven Towers’ af te springen. ‘Sweet the sin, bitter the taste in my mouth. I see seven towers but I only see one way out’. Een heftige afsluiting derhalve….
Snel de LP omdraaien naar kant B. Na het bluesy ‘Trip through your wires’ volgen weer wat spirituele zoektochten: ‘Sleep comes like a drug, in Gods country’. ‘Every day the dreamers die to see what’s on the other side’. Dan het nummer One Tree Hill over de dood van hun roadie en vriend Greg Caroll, die omkwam bij een motorongeluk in Dublin. Dit nummer en eigenlijk het gehele album is aan hun overleden vriend opgedragen. Het nummer is vernoemd naar de hoogste vulkanische berg in Auckland in Nieuw Zeeland waar de groep naar toe reisde om de begrafenis van Caroll bij te wonen. Met de prachtig troostende regels ‘I’ll see you again when the stars fall from the sky and the moon has turned red over One Tree Hill’. Met kippenvel en af en toe een traantje wegpinkend zong ik dit nummer altijd uit volle borst mee. Het moet zo vals als een kraai geklonken hebben maar wat gaf het, ik was toch alleen…..Alleen met de muziek welteverstaan.
Het donkere nummer Exit is het op één na laatste nummer van het album. De band speelt dit nummer nooit live omdat het een moordenaar inspireerde tot zijn daad….. Peter R. de Vries zorgde enige jaren geleden voor een onverwachte run op deze song daar hij het gebruikte tijdens de veelbesproken uitzending met Joran van der Sloot die toen bekende meer te weten over de verdwijning van Natalee Hollaway. Het album eindigt met een ontroerend nummer over de dwaze moeders van Argentinië ‘Mothers of the Disappeared’.
En zo zat ik op mijn 15e regelmatig alleen boven op broer Henk zijn slaapkamer, af en toe ontroerd, mee te zingen met dit, naar mijn eigen bescheiden mening absoluut mooiste album ooit gemaakt. Wellicht onbewust met de bandleden mee zoekend naar antwoorden op vraagstukken over thema’s als dood en zelfmoord, drugsgebruik, oorlog, moord en verdwijningen, geloof, hoop en liefde en het hiernamaals. Een spirituele, filosofische zoektocht doorspekt met prachtige gospelinvloeden en de triestheid van de blues. Een zoektocht die onverminderd doorgaat en waar elke dag weer een stukje levenservaring en soms ook levenswijsheid aan toegevoegd wordt. Met de zekerheid dat we tijdens dit aardse bestaan de meeste antwoorden niet zullen vinden….. But where the streets have no name, all the colours will bleed into one. I’ll see you again when the stars fall from the sky and the moon has turned red over One Tree Hill. And when I go there, I go there with you, it’s all I can do! A beautiful day derhalve en een kleine troost voor ons die achterblijven op aarde…