Het was zaterdag prachtig voetbalweer. Het eerste elftal voetbalde vriendschappelijk tegen De Pelikanen en ging helaas met 4-1 de bietenbrug op. De return van Thijs Hoeksema na een langdurige afwezigheid door een zware operatie en het debuut van onze nieuwe verzorgster Anne waren de spaarzame hoogtepuntjes op het hoofdveld van onze club.
De spelvreugde op het trainingsveld leed hier gelukkig niet onder. Een 16-tal jonge en (iets?) oudere honden speelden een uitgelaten partijtje. Binnen één minuut was de helft van de aanwezigen al verwikkeld in een heerlijke lachsalvo toen cultheld Robin (op nieuwe voetbalschoenen) met een totaal onverwachte passeerbeweging Pietertje Pool het bos in stuurde. Mooi om te zien derhalve. De jeugdtrainer van De Pelikanen (onze Marten Hovenga en buurman van Pietertje) wist direct al weer genoeg en had verder vaker oog voor het gebeuren op het hoofdveld dan voor de capriolen op het trainingsveld. Een zware training ’s morgens met de A-junioren van de Pelikanen was een goed excuus voor een verder onopvallende rol.
En over onopvallende rollen gesproken, dit fenomeen kon ik ook wel weer op mijzelf betrekken maar gelukkig won ik voor het eerst sinds maanden weer een partijtje dus ging ik met een goed gevoel richting douches om al het plakkerige zweet van mij af te spoelen en om mij op te maken voor nog enige uurtjes quality-time in de kantine. En die quality-time kwam er!
Ik trok mij met wat ploeggenoten terug om de ronde hangtafel in het midden van de kantine. Snel werden nog wat barkrukken gecharterd wat het hangen nog meer veraangenaamde. Frans was al weer druk bezig met een handtekeningenactie voor Okko en Ineke die afgelopen week hun tweede zoon Tijmen kregen. De geboortekaart was snel gevuld. Van harte gefeliciteerd! Na deze typische Dé Bontiaanse actie vervoegde ook hij zich aan de hangtafel die verder opgevuld werd met Berend Schollema, Willem Koopman, Haijo Bouma en Marcel Verkerk. Laatstgenoemde meldt zich gelukkig ook steeds vaker weer aan de trainingspoorten.
Haijo liet ons na een uurtje al aan zijn aankomende vertrek richting Bedum wennen door haar huis te gaan. We zullen deze sluwe krijger (bekend om zijn panna die je soms van verre aan ziet komen maar elke keer weer mooi is om na te kijken) die ook op bestuurlijk vlak veel voor de club betekend heeft nog gaan missen. Door zijn vroege vertrek miste hij de heerlijke schalen met kaas en worst die rond gingen. Een charme-offensief misschien van onze kersverse voorzitter Tiemen van der Laan?! En ik moet me sterk vergissen maar het leek er verdacht veel op dat het door dit offensief langer voller en gezelliger bleef in de kantine.
Na het verlies van het vertrek van Haijo weggespoeld te hebben met een bruin rakkertje (het weekend was immers na de partij begonnen) nam de jongste zoon van Sjoerd Pool zijn plaats in. En dat was het begin van de ronde- tafelconference waarbij de aanwezigen af en toe de tranen over de wangen biggelden. En terwijl Sjoerd samen met Kees de Bont het trainingsveld winterklaar maakte, vergastte Stefan ons met het ene na het andere sterke verhaal uit zijn jonge (Frans noemde het zo mooi, Andy van der Meyde achtige) jaren. Ook onze oud-topscoorder Bryan werd nog veelvuldig in de smeuïge verhalen genoemd. Mooi om mee te mogen maken.
Voor Jan Jaap Zijlstra moet dit tafereeltje wel een hele surrealistische overgang geweest zijn. Hij kwam nog even bij ons aan de tafel staan. Jan Jaap is trainer van de FC LEO en deze club was de afgelopen week gebeld door VVSV’09 om een vriendschappelijke wedstrijd te spelen. Dit n.a.v. het overlijden van Freddy Bos jr. op de veel te jonge leeftijd van 43 jaar. Freddy zijn jongere broer Tako is grensrechter van het eerste elftal van LEO. Normaal is de sfeer in dergelijke derby’s ietwat grimmig maar daar was deze middag in het geheel geen sprake van. Een ruime 200 toeschouwers waren op deze door LEO gewonnen vriendschappelijke wedstrijd afgekomen om de laatste eer te bewijzen aan deze kleine grote man. Een indrukwekkend gebeuren waarbij ook de naaste familie betrokken werd en na afloop werd er middels toespraken e.d. ruimschoots aandacht besteed aan het overlijden van deze vrijwilliger die niets te veel was.
Freddy voetbalde in zijn jonge jeugd bij onze club. Helaas werd hij getroffen door een ziekte die zijn groeiproces aantastte waardoor voetballen onmogelijk werd. Freddy Bos sr. was enige jaren jeugdvoorzitter van onze VV Middelstum. De familie Bos verhuisde op den duur naar Zoutkamp.
In mijn stapjaren kwam ik Freddy nog wel eens tegen in Fame. Later toen we wilde avonturen beleefden met Boten Bonne werd er afgemeerd in het haventje van Zoutkamp. We beleefden altijd gezellige avonden in café Het Kombuis waar Freddy ook wel eens achter de bar stond. Altijd vrolijk en goedgemutst.
In oktober speelden wij met het 4e tegen VVSV 3 waar Freddy begeleider van bleek te zijn. Hij zag het deze wedstrijd wat somber in want zijn beste voetballer kwam later of misschien wel helemaal niet. Helaas voor ons kwam hij er in de rust aan en in de tweede helft sneed deze blonde pijlsnelle aanvaller door onze verdediging als de bekende mes door zachte reeds op kamertemperatuur gebrachte boter…. Na afloop feliciteerde ik Freddy met zijn overwinning en merkte op dat hij tijdens de return deze aanvaller wel thuis mocht laten. Ik denk dat het er op uitdraait dat deze blonde schicht wel meekomt maar Freddy zullen we helaas moeten missen. Een volle pagina met rouwadvertenties achterop de Ommelander Courant gaf treffend aan hoe Freddy in het leven stond en hoeveel werk hij verrichte bij VVSV’09. Hij zal node gemist worden……
De herstart van het betaalde voetbal laat nog een week op zich wachten. Dit sportweekend stond wat dat betreft in het teken van het EK-allround schaatsen. Vroeger keek ik hier altijd na uit. Ik heb zelfs wel eens alle tijden opgeschreven in de schaatsbijlage van de krant. Tegenwoordig kijk ik er bijna niet meer naar. Dit komt waarschijnlijk door de dominantie van de Nederlanders die ook dit weekend weer 5 van de 6 medailles pakten in schaatspaleis Thialf.
Gisteren zag ik nog een documentaire over het eerste WK die in het overdekte Thialf gehouden werd in 1987 in ‘Andere tijden sport’. Een prachtig relaas over een bomvol en meer dan uitverkocht Thialf. Achteraf is het een wonder geweest dat er geen slachtoffers zijn gevallen zo druk was het. En het regende wereldrecords. Onze eigen Leo Visser verpulverde het record op de 5.000 meter in een tijd van 6.47.01. Toch werd hij uiteindelijk slechts 4e bij de mannen in het eindklassement en op het podium was helemaal geen plaats voor de Nederlanders.
De winnaar werd Nikolaj Goeljajev die ook een wereldrecord op de 1.500 meter had geschaatst. Menigeen vond de huldiging van deze Rus, afkomstig uit de Sovjet-Unie, het grootste kippenvelmoment. Tijdens het volkslied zong iedereen hartstochtelijk mee. Goeljajev stond aanvankelijk stoïcijns op het podium maar op den duur zag je wat zenuwtrekjes over zijn gezicht komen. Na afloop van het volkslied brak een brede lach door. In het Oostblok mocht je toen niet uitbundig juichen na het behalen van een overwinning maar het gebeuren maakte diepe indruk op hem zo vertelde hij 25 jaar later voor de camera’s van de NOS. Dat iemand uit het Oostblok zo toegejuicht zou worden dat had hij nooit verwacht.
Dit weekend kon het schaatspubliek Kramer en Wüst weer als winnaars begroeten. De feestvreugde zal er vast niet minder om geweest zijn. Toch mis ik af te toe wel eens een Rus, Noor (type Koss) of Zweed (type Gustafsson) die voor de broodnodige spanning kan zorgen. Maar wie ben ik, juist ja, een krabber die al in geen 20 jaar geschaatst heeft. Gepaste schaatsstilte siert mij dus in dezen. Ik luister liever naar de mooie schaatsafzetten die misschien aan het einde van deze week wel weer te horen zijn op de ijsbaan….