Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Anke Helena Bos, roepnaam Ankie. Ik ben op 29 mei 1957 geboren in Hoogezand-Sappemeer als oudste van een gezin met drie kinderen. Mijn ouders hadden in Hoogezand een eigen kruidenierszaak waarin moeder het winkelgedeelte regelde en vader de boodschappen bezorgde. Later werd deze zaak ingeruild voor een drogisterij en schoonheidssalon. Ik heb een drie jaar jongere zus die in Veendam woont en een negen jaar jongere broer die in Hoogezand-Sappemeer woont.
Zelf heb ik hier tot mijn zeventiende gewoond. Vervolgens ben ik in een zusterflat van het Sint Lucasziekenhuis in Winschoten gaan wonen. Na drie jaar volgde een verhuizing naar Groningen waar ik op drie verschillende plekken heb gewoond. In Groningen kochten we ook ons eerste huis. Na twintig jaar Groningen, volgde een verhuizing naar Aduard en negen jaar later gingen we in Eenrum wonen. Vier jaar geleden zijn we naar Uithuizen verhuisd. Aan de rand van het dorp met uitzicht op Het Hogeland genieten we van de rust en de ruimte.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb Theo Onnes leren kennen tijdens een schoolfeest in mijn tussenjaar. Ik zat in een meidenklas en toen er een feest werd georganiseerd moesten er natuurlijk jongens uitgenodigd worden. Theo was één van die jongens. Ik was zeventien, hij achttien. Het was liefde op het eerste gezicht. Drie jaar later zijn we op 10 maart 1978 met elkaar getrouwd.
We hebben 2 prachtige dochters gekregen. In 1987 werd Eva geboren. Zij woont met haar man en twee kinderen in Winsum en is taalconsulent basisonderwijs in de gemeente Het Hogeland. In 1989 kwam Annemarie op de wereld. Zij woont met haar man en drie kinderen in Eenrum en werkt als teamleider bij Cosis, locatie Groningen. We zijn grootouders van vijf prachtige kleinkinderen, in leeftijd variërend van vijf tot negen jaar oud.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school in Hoogezand, ging ik naar het Augustinuscollege in Groningen. Ik was net zeventien toen ik mijn HAVO diploma haalde en ik wilde verpleegkundige worden. Maar voor de interne opleiding in het Sint Lucasziekenhuis in Winschoten was ik nog te jong. Vandaar dus een tussenjaar in een vormingsklas waar ik bijvoorbeeld koken en naaien leerde. Tijdens mijn opleiding in het ziekenhuis, werkten we in blokken van zes weken. Na zes weken theorie, mochten we de opgedane kennis weer zes weken lang in de praktijk uitoefenen.
De opleiding en het beroep van verpleegkundige bleek toch niet zo leuk als van te voren gedacht. Ik vond ook de hiërarchie lastig om mee te dealen. Wanneer er voor een overleg een arts binnenkwam, werden we allemaal geacht te gaan staan. Dat had ik van huis uit niet meegekregen. Bij ons waren rangen en standen niet belangrijk, het ging er om dat je een goed mens was.
Ik heb de opleiding niet helemaal afgerond. Ik ging daarna als röntgenlaborante werken in het Academisch Ziekenhuis in Groningen (nu UMCG). Twee jaar later werd ik operatieplanner en opnamecoördinator voor de afdeling orthopedie, een prachtige en interessante baan. Er werkten veel bevlogen mensen om mij heen en ik was onderdeel van een leuk en gezellig team. Door cursussen en opleidingen te volgen, kon ik mij verder ontwikkelen. Met het inplannen van een complexe operatie, was ik soms wel een dag bezig; apparatuur bestellen en het juiste team samenstellen.
Naast mijn eigen carrière, kreeg ik het ook steeds drukker met Theo zijn kunst. Hij werd als kunstschilder steeds bekender, had veel exposities en ik startte met een kunstuitleen. We kochten het Raadhuis in Eenrum en begonnen met een Galerie. Ik regelde daar de exposities, ook van andere kunstenaars.
We trokken in die tijd zo’n driehonderd bezoekers per weekend en verkochten de nodige werken. Ik nam ontslag in het UMCG omdat mijn baan niet meer was te combineren met ons eigen bedrijf. Theo’s carrière verliep succesvol, dat bezorgt ons nog steeds heel veel energie én geluk. Ik regel voor hem de administratie en p.r.. Het ondernemersbloed zit in mijn genen. We hadden de wind in de zeilen en het succes werd ons gegund!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen we rond de zestig waren, begonnen we na te denken over onze volgende levensfase. Mijn ouders werden qua gezondheid minder, de kleinkinderen dienden zich aan. We wilden daar graag meer tijd voor hebben. Naast het Raadhuis in Eenrum, kochten we de school in Wehe-den Hoorn waar we een centrum voor de Schilderkunst waren gestart. Wekelijks kwamen 60 amateurs bij ons op les, er werkten 2 docenten. We hadden dus twee panden in bezit en een heel vol leven. We besloten te stoppen met onze bedrijven en de panden te verkopen. Daarna kochten we ons mooie huis in Uithuizen.
De garage is tot Theo’s atelier verbouwd en hij heeft alle tijd en ruimte om te schilderen. Iedere eerste zondag van de maand hebben we open atelier tijdens de open atelierroute “Het Hoge Noorden” . Ik regel nog steeds alles rondom het schilderen van Theo en ben een soort personal assistant. Verder heb ik veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik was kookvrijwilliger bij Cosis en vijf jaar vrijwilliger bij de Voedselbank in Winsum in verschillende functies.
Ik heb diverse bridge cursussen gevolgd en bridge in Uithuizen bij de bridgeclub die zo’n tachtig leden heeft. Ook zing ik in een dameskoor, ‘De Dames Loos’ in Winsum.
Mijn moeder heeft Alzheimer en woont in Hoogezand in een verzorgingstehuis. Ik bezoek haar vaak en doe mantelzorgtaken. Ook ben ik veel bij mijn zus, of zij bij ons. Helaas is zij weduwe geworden. Met de kinderen en kleinkinderen hebben we veel contact en we doen regelmatig leuke dingen samen. Theo en ik fietsen en wandelen graag en we gaan regelmatig met de camper op pad. Ook maken we soms een verre reis. Met veel familie en vrienden om ons heen zorgt dat voor een gevuld, rijk en gevarieerd leven.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Eigenlijk beschouw ik elke dag als een hoogtepunt, ik ben blij dat ik leef. ‘Tel uw zegeningen’, heb ik van huis uit meegekregen. Ik ben blij met Theo en geniet van de kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden en de vrijheid om de dingen te doen die ik leuk vind.
De 15 jaar in Eenrum met Galerie Het Raadhuis beschouw ik als een prachtige tijd en het boek dat binnenkort over het leven van Theo verschijnt, beschouw ik ook als een hoogtepunt. Daarbij geniet ik van de rust en de ruimte die deze plek ons biedt.
En de dieptepunten?
In de coronaperiode kreeg mijn vader op 87-jarige leeftijd corona, hij is hier in het UMCG aan overleden. We moesten steeds 1,5 meter afstand houden en mochten alleen in blauwe pakken en met mondkapjes voor bij hem zijn. Dat was zó verdrietig en moeilijk. Mijn moeder kreeg ook corona en mocht niet op zijn uitvaart aanwezig zijn. Dat was voor onze familie een diep verdriet.
Ook het verlies van onze zwager, hij overleed 3 jaar geleden aan alvleesklierkanker, is een dieptepunt. Mijn zus moet nu alleen verder. Eén van onze kleinkinderen heeft een chronische ziekte. Ook dat is verdrietig.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb het al even aangestipt, het boek dat binnenkort over het leven en werk van Theo verschijnt. Uitgeverij De kleine Uil geeft het uit. Het boek wordt op vrijdag 27 juni ‘Op Maarhuizen’ in Winsum gepresenteerd. Ineke van Gent, burgemeester van Schiermonnikoog, en journalist Leo Feijen zijn aanwezig om de bijbehorende expositie te openen. We zijn de schrijvers Doeke Sijens en Jannes de Vries erg dankbaar. Wat hebben ze er wat moois van gemaakt. Het boek heeft als titel meegekregen ‘Zichtbare verwondering, de kunst van Theo Onnes’.
De totstandkoming van het boek heeft twee jaar in beslag genomen. Aan de boekuitreiking zijn drie exposities gekoppeld en wel ‘Op Maarhuizen’, in Wad Anderz (het havenpaviljoen op Schiermonnikoog) en in kunsthandel Ongering in Groningen aan de Oude Kijk in Het Jatstraat.
Soms krijg ik de vraag gesteld: ‘Wat doet u? Schildert u ook?’ Ik antwoord dan: ‘Ik geef structuur aan de organisatie’!
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
We hebben zoveel gereisd en ondernomen, ik heb geen bücketlist. Ik hoop gezond, actief en ondernemend te blijven. Ook hoop ik te blijven relativeren en positief te blijven.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Spijt heb ik niet. Ik doe wat op dat moment goed voelt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik vind mijzelf een zeer bevoorrecht mens. Een 10 voor het leven bestaat volgens mij niet en dus ga ik voor een 9+!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Wees lief voor elkaar en denk aan de mensen om je heen. En mocht je bij de boekuitreiking in Winsum aanwezig willen zijn, meld je dan gerust bij mij aan. Dit kan via de mail (ankieonnes@icloud.com) of via de app: 06-30289626. Van harte welkom op deze prachtige plek om dit met ons mee te vieren!