Ik kan er niets aan doen maar ik moet even gniffelen wanneer ik deze titel op deze zonnige dinsdagmorgen rond achten aan het papier toevertrouw. Vroeger werden tijdens buitenlandse vakanties tientallen kaarten naar het thuisfront gestuurd vol met pakkende teksten vanuit bijvoorbeeld Spanje en Griekenland. Kom daar nu nog maar eens om. Tegenwoordig wordt het thuisfront via de sociale media op de hoogte gehouden van onze verrichtingen vanuit een ver oord.
De voorpret
Mijn vakantie zit er na twee weken afwezigheid weer op. Nu ja, we beginnen deze week relatief rustig en in november wacht hopelijk nog een weekje vrij. Maar voor nu is het gedaan met de buitenlandse pret. Pret die op zaterdag 13 juli begon. De dag dat Middelstummer Sounds volledig verregende, wat jammer voor DB-Facilities zeg! Bij ons aan de Berkenlaan ging die ochtend het wekkertje al voor vijven af zodat wij rond half zes ongeveer konden vertrekken.
Tsjechië was voor de derde keer het land van bestemming. Na Hongarije in 2010, de laatste gezamenlijke en ruige vakantie met de boys, zouden Miranda en ik in 2011 voor het eerst die kant uitgaan. Ik was net bij Lambeck Harms Notarissen begonnen met werken maar kon nog mooi een weekje vrij krijgen. Dat werd uiteindelijk een mantelzorgweekje omdat de vrouw vlak daarvoor aan een nekhernia geopereerd werd.
Een jaar later was het gelukkig alsnog bal al ging dat ook niet zonder slag of stoot. Miranda haar vader was net overleden en de kids waren met hun vader op vakantie. Over vakantiekaartjes gesproken. Boven op de Snezka in het mooie Reuzengebergte verstuurden we een kaartje naar de kinderen die uiteindelijk pas dik een jaar later door postbode Vriesema bezorgd werd.
In 2014 waren de kinderen er wel bij en ook Frans de Bont sloot aan toen we twee weken de Sprookjesmolen van Miranda en Lau aandeden. Het was het jaar dat Nederland derde werd op het WK voetbal door Brazilië met 3-0 te verslaan maar ook het jaar van het neerhalen van de MH17 en thuis brak pa zijn heup na een fietsval met daarna nog een longontsteking eroverheen. Kortom, saai werd het nooit in Tsjechië.
Dit jaar geen Reuzengebergte maar we togen nog een stukje verder. Want exact 1.100 kilometer van Middelstum ligt het 1.100 inwoners tellende Hlusovice. Onderdeel van de gemeente Olomouc en niet ver verwijderd van de Poolse, Slowakijse en Oostenrijkse grens. Na een veertien uur durende reis namen we de helft van een groot huis, met uitzicht op de bergen verderop en een prachtige borg, in bezit.
In de koelkast vonden we een grote taart én rosé plus twee blikken halve liters Karlsberg die we ons goed lieten smaken. Langzaam maar zeker was daar de heerlijke relaxmodus. De tassen werden uitgepakt, de boeken kwamen tevoorschijn. Ook hond Zhiva, hoe zouden we haar in het reisverslag kunnen vergeten, leek tevreden en op haar gemak.
Was de zaterdag een reisdag, de zondag werd een boodschap- en acclimatiseerdag. Ik ging mee naar een dorpje in de buurt waar de vrouw de plaatselijke LIDL leegkocht en ik met de hond tijdens een wandeltocht verstrikt raakte op een rangeerterrein waar ze zelfs op zondag druk bezig waren met het herstel van allerlei treinwagons. Ze keken raar op toen een Hollandse man plus hond poolshoogte kwamen nemen over wat ze allemaal wel niet deden.
Verdwaald
De dag erna werd het nog gekker toen ik in de avonduren na een dag leesplezier toch de behoefte voelde om er nog even met de hond op uit te trekken naar het nabijgelegen Dolany. Ik parkeerde de auto vlakbij het centrum en kwam na wat omslenteringen op het plaatselijke sportpark uit. Genietend van een prachtig uitzicht en mijmerend over een voetbalcarrière die langzaam maar zeker op zijn eind loopt, liepen we terug.
De mooie kerk in het centrum was zo gevonden maar waar had ik in vredesnaam mijn auto neergezet? Afijn, na vele extra wandelmeters vond ik hem uiteindelijk daar terug waar ik hem het minst verwachtte. Opgelucht keerden we huiswaarts. Het zou de dag erop nog veel gekker worden. Want op die dag stond een sigthseeing in Olomouc op het programma, de nabijgelegen stad met zo’n honderdduizend inwoners.
Nadat eerst de auto al afsloeg vlak voor ik een drukke kruising over zou steken, was ik maar wat blij dat we hem op den duur bij de plaatselijke LIDL niet ver van het centrum konden parkeren. Na eerst de toerist uitgehangen te hebben, inclusief het vereeuwigen van de grote astronomische klok, en wat winkels te hebben bezocht was leiden voor het eerst in last. Miranda werd namelijk geprikt door een heuse daas en dat heeft ze geweten. Een flinke rode bult verder en met helse pijnen in de arm, namen we nog even plaats op het terras.
Rond tweeën besloten we weer huiswaarts te keren. Een eerste raadpleging via Google leerde ons dat er maar 1 LIDL vlakbij het centrum gelegen was dus dat moest niet zo moeilijk zijn om terug te vinden. Helaas stond bij die LIDL, die al veel verder weg lag dan verwacht, niet onze Audi. Gelukkig gaf Google aan dat er op 2 en 3 kilometer lopen nog twee vestigingen waren. Maar ook bij die locaties geen witte Audi. De moed zonk ons toen wel even in de schoenen. En bij de vrouw in de slippers met de nodige blaren tot gevolg.
Teruglopen naar het centrum dan maar weer en gelukkig zagen we daar per toeval nog een bordje die aangaf dat de dichtstbijzijnde LIDL op 1.100 meter lag. Dat moest hem toch wel zijn toch? En ja hoor, daar stond die. Maar toen we hem daar parkeerden stond de slagboom gewoon omhoog waardoor we geen parkeerkaartje gekregen hadden. Bij terugkeer stond de slagboom echter naar beneden en na veel vijven en zessen met de plaatselijke parkeerwachter die én geen Engels verstond én steeds bozer werd, kwamen we uiteindelijk drie uur later dan gepland weer thuis….. (Morgen deel II).